Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Ν ε μ π ρ ά σ κ α

  Ήθελα να δω την ταινία. Μιλάω για την Νεμπράσκα. Επειδή για μέρες ήμουν εκτός Αθηνών δεν πρόλαβα να την δω στις πρώτες μέρες της προβολής της. Την πρόλαβα στην απογευματινή προβολή στο ΙΝΤΕΑΛ της Πανεπιστημίου. Το βράδυ θα πρόβαλε άλλη ταινία. Πήγα νωρίς και κάθισα μόνος στη σχεδόν σκοτεινή αίθουσα του κινηματόγραφου. Τελικώς μετά την έναρξη τα άτομα στην αίθουσα ήταν λιγότερα από 30. Να σας πω προκαταβολικά ότι αποφεύγω να διαβάζω τις κριτικές των ειδημόνων στις όποιες εφημερίδες και δε με παρασύρουν οι διαφημιστικές καμπάνιες και τα βραβεία που με ανεξακρίβωτα σε μένα κριτήρια μοιράζουν οι πασίγνωστοι ανά τον κόσμο θεσμοί. Έχω φάει στη μάπα αηδίες στεφανωμένες με πλείστα όσα βραβεία και επικυρωμένες με τις διθυραμβικές διαπιστώσεις των επώνυμων κριτικών, ενώ αντίθετα έχει χαρεί η ψυχούλα μου διαμαντάκια που δεν έτυχαν καμιάς προσοχής. Βεβαίως όλα με τις εξαιρέσεις τους

Έχω πια κι εγώ τις παραξενιές μου. Δε μ’ αρέσουν οι μεγαλεπήβολες δημιουργίες που ερμηνεύουν τα πάντα, οι ταινίες έντονης δράσης, οι ήρωες με τις φανταστικές κι απάνθρωπες ικανότητες. Ζητώ καθημερινούς ανθρώπους που ζουν στο χώρο τους, αντιμετωπίζουν τα συνήθη προβλήματα κι αν είναι δυνατόν να υπάρχει στο τέλος μια ευτυχής κατάληξη σε ρόλο επιδόρπιου, να βγω από την αίθουσα με μια γλυκιά γεύση στη γλώσσα. Να μου λείπουν οι μεταμοντέρνες επινοήσεις κι απωθημένα των δημιουργών που με ακρότητες προσπαθούν να γεμίσουν τα κενά του ταλέντου τους

Με το ασπρόμαυρο έργο του Ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη ανταμείφτηκα. Ήταν μια ταινία με μια σειρά προτερήματα, που δεν ξέρω αν η παράθεση τους θα πρόσθετε κάτι επιπλέον. Έφυγα με γεμάτη την ψυχή μου από ευχαρίστηση  

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου