Ο γάμος μου

                         

  Αξίζει ειδικής μνείας ο τρόπος με τον οποίο έγινε ο γάμος μου με τη Ντόρα  Όταν το καλοκαίρι του ΄68 της ανακοίνωσα ότι σταματάω τη δουλειά και εξαφανίζομαι από τη πιάτσα την έπιασε μαύρη απελπισία. Κλάματα, παρακαλετά να μη κάνω αυτή τη βλακεία, αλλά εγώ βράχος ακλόνητος, αλλά και αναίσθητος ουρανοβάτης. Η αιτιολογία ήταν  ότι θα «καθοδηγούσα» ανθρώπους που ήδη ήταν στη παρανομία και η καθημερινή νόμιμη ζωή μου θα τους έβαζε σε κίνδυνο. Προσωπικά δεν είχα αντίρρηση χωρίς όμως να συνειδητοποιώ την αδιέξοδη πορεία Αντίθετα η Ντόρα ήταν κάθετη στη διαφωνία της, καθώς έσερνε πίσω της αντίστοιχες εμπειρίες περισσότερες από μένα. Όλο το προηγούμενο διάστημα ερχόταν, με χίλιες δυσκολίες, σε επαφή  με τον παράνομο και κυνηγημένο πατέρα της, να τρέχει στη Γυάρο ή τις φυλακές Αλικαρνασσού να δει την εξόριστη μάνα της. Τώρα της άνοιγα ένα καινούργιο μέτωπο, ένα νέο μπελά με την ελαφρομυαλιά μου.

Σκέφτηκα να της δώσω ένα παρηγορητικό μήνυμα πριν εξαφανιστώ.

      -Πήγαινε να αγοράσεις βέρες ! Θα κάνουμε έναν ιδιωτικό αρραβώνα με μάρτυρες τους απόντες γονείς και φίλους.

   Τι να κάνει η έρμη εκτέλεσε την εντολή. Η ξαδέλφη μου στη Νεάπολη του Πειραιά είχε ένα σπίτι και κατά διαστήματα με φιλοξενούσε Έτυχε εκείνες τις μέρες να λείπει σε ταξίδι στο Βόλο. Ο αρραβώνας έγινε εκεί με φαγητό, κρασί και ότι άλλο αναμένεις από δυο νέους και πιεσμένους ανθρώπους στην πορεία προς το άγνωστο.

   Έφυγα, αλλά σύντομα έπεσα στη φάκα της αστυνομίας και κατέληξα στις φυλακές Αβέρωφ. Τότε άρχισε η δυσκολία των επισκεπτηρίων. Αυτά είναι περιορισμένα και μόνο για τους συγγενείς. Ο δικός μας αρραβώνας, για το Διευθυντή των φυλακών, ήταν κενό γράμμα. Άρχισαν οι αναζητήσεις, επισκέψεις στο υπουργείο για άδειες επισκεπτηρίων με πενιχρά αποτελέσματα. Ο Γ. Τσουκαλάς, που διετέλεσε Δήμαρχος της Αθήνας και με την υποστήριξη της Αριστεράς και τώρα ήταν υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση της δικτατορίας έκανε νάζια. Πάντα δυσκολίες, πάντα αναβολές. Έτσι σκεφτήκαμε το γάμο. Η αίτηση που υποβάλλαμε στις φυλακές του Αβέρωφ απορρίφτηκε. Όταν εκτάκτως μεταφέρθηκα στις φυλακές της Λάρισας για να δικαστώ από το εκεί στρατοδικείο  παρά λίγο να το πετύχουμε αλλά την τελευταία στιγμή παρέμβαση από την Αθήνα ανέβαλλε την ολοκλήρωση του μυστηρίου   Έτσι, όταν στα τέλη Αυγούστου του 1973 αφέθηκα με την αμνηστία ελεύθερος η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη. Πρώτον έπρεπε να βρω επαφή με το Πανεπιστήμιο να τελειώσω τις εκκρεμότητες για το πτυχίο, αλλά και να παντρευτώ.

   Αφού για λίγες μέρες φιλοξενήθηκα στο σπίτι των πεθερικών μου νοικιάσαμε δικό μας σπίτι. Η πρώτη επίπλωση και τα βασικά χρειώδη ήταν η προίκα της γυναίκας μου. Εγώ αναζήτησα και βρήκα τα πρώτα ιδιαίτερα μαθήματα σε σπίτια και άρχισα να βγάζω τα λίγα αναγκαία χρήματα. Η Ντόρα ήδη από καιρό είχε μόνιμη δουλειά και είχαμε ένα ακόμη μηνιαίο έσοδο.

   Ο γάμος ορίστηκε για την Κυριακή 25 Νοεμβρίου, της Αγίας Αικατερίνης. Άρχισαν οι προετοιμασίες, ειδοποίησα τους δικούς μου στο Βόλο και όλα πορεύονταν κατ’ ευχή. Μόνο που μεσολάβησαν τα τραγικά γεγονότα του Πολυτεχνείου. Πριν λίγες μέρες είχαμε μετακομίσει στο νέο σπίτι  και η διεύθυνση του  ήταν σε πολύ λίγους γνωστή.

   Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τα έζησα από κοντά, παρακολουθώντας τις εξελίξεις, αλλά και από κάποια απόσταση με έντονη εντός μου την ανησυχία. Δεν έπαιξα ούτε πρωταγωνιστικό, ούτε καν δευτερεύοντα ρόλο. Με κυριαρχούσε όμως  η  αγωνία της τελικής λύσης. Όταν ήρθε η κρίσιμη ώρα της εφόδου του τανκ στη πόρτα του Πολυτεχνείου ήμουν στη ταράτσα μιας πολυκατοικίας με τρεις- τέσσερις συγκρατούμενούς μου στον Κορυδαλλό και προσπαθούσαμε να έχουμε μια κάποια αίσθηση των γεγονότων Προσωπικά μάλλον δε με αναζήτησαν.

     Την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου δυο αστυφύλακες του 5^ου Αστυνομικού τμήματος χτύπησαν την πόρτα των πεθερικών μου. Όταν τους άνοιξε η Φανή της είπαν

      -Πρέπει να σας πάμε στο τμήμα!

   Η Φανή ετοιμόλογη και αποφασιστική τους απάντησε

      - Δε γίνεται τώρα. Την Κυριακή έχουμε γάμο. Να οι λαμπάδες και οι μπομπονιέρες!

   Οι αστυφύλακες, νέα και άπειρα παιδιά, βρέθηκαν σε αμηχανία

     -Μα έχουμε εντολές

     -Δεν ερχόμαστε!.. Δεν ερχόμαστε!

   Ο ένας είπε στον άλλο

     -Ας πάρουμε τηλέφωνο

   Πράγματι αυτό έγινε. Τι τους απάντησαν δε ξέρω Όμως έφυγαν άπρακτοι

   Το βράδυ του Σαββάτου προς το ξημέρωμα της  Κυριακής- ημέρα του γάμου- ο Ιωαννίδης έκανε το πραξικόπημα του  και αμέσως δόθηκε εντολή απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Ο γάμος ήταν να γίνει στις 12 το μεσημέρι στον Αη Νικόλα της οδού Ασκληπιού. Η Θεία Λειτουργία είχε αρχίσει από το πρωί. Ο πεθερός μου ο Φώκος, παλαιό στέλεχος του κόμματος, πήρε την πρωτοβουλία και πήγε στην εκκλησία. Η Λειτουργία άρον- άρον τέλειωνε. Βρήκε τον παπά- Φίλια και του εξήγησε. Έτσι κι έτσι Ο παπάς απάντησε

   -Ελάτε γρήγορα, η εκκλησία θα κλείσει!

  Βγήκαμε από το σπίτι, που ήταν τότε στην Ιπποκράτους, κατηφορίσαμε προς την Ερεσσού , πήραμε την Ελένη που θα ήταν η κουμπάρα μας με τα ρούχα που φορούσαμε. Εγώ, η Ντόρα και τα πεθερικά μου, φτάσαμε στην εκκλησία στις 8.30 το πρωί Το γαμπριάτικο κουστούμι και το ροζ νυφικό της Ντόρας έμειναν στο σπίτι. Το κουστούμι βέβαια αργότερα φορέθηκε δεόντως, αλλά το νυφικό έμεινε όλα αυτά τα  χρόνια παραπονεμένο μέσα σε μια ντουλάπα.

  Στην εκκλησία με συνοπτικές διαδικασίες τελέστηκε το μυστήριο του γάμου. Η καντηλανάφτισσα μας ράντισε, για το καλό, με ρύζι, περίσσευμα ίσως από προηγούμενους γάμους. Στην έξοδο, πάνω στα σκαλιά ένας φωτογράφος της γειτονιάς- άγνωστο πως ειδοποιήθηκε- αποθανάτισε το ευτυχισμένο ζεύγος. Αυτή η φωτογραφία βρίσκεται μέσα στο οικογενειακό αλμπουμ.

   Γυρίσαμε στο σπίτι αναμένοντας τις εξελίξεις. Η μέρα πέρασε ήρεμα, ακούγοντας ειδήσεις από το ραδιόφωνο. Τηλεόραση δεν υπήρχε ακόμα στο σπίτι. Την άλλη μέρα επετράπη η κυκλοφορία. Από το μεσημέρι και μετά άρχισαν να έρχονται  οι δικοί μου από το Βόλο, όσοι μπόρεσαν, και κάποιοι φίλοι, μένοντας κατάπληκτοι όταν πληροφορήθηκαν ότι είμαστε ήδη παντρεμένοι. Την ίδια έκπληξη συνάντησα όταν πήγα να δηλώσω το γάμο στο Ληξιαρχείο.

      -Αδύνατο!! Εκείνη τη μέρα δεν έγιναν γάμοι.

      - Ορίστε το χαρτί του παπά.

   Είναι ο μόνος γάμος που έγινε εκείνη την ημέρα σ’ ολόκληρη την Αθήνα και καταγράφτηκε στα επίσημα κατάστιχα. Σε λίγους μήνες κλείνουμε 35 χρόνια παντρεμένοι. Πέρα από λίγες μέτριες κρίσεις, καλά τη βγάλαμε. Βέβαια αυτό οφείλεται περισσότερο στην ωριμότητα και το ρεαλισμό της Ντόρας που με την επιμονή και υπομονή της με άντεξε τόσα χρόνια

   Προσωπικά πρέπει να ομολογήσω ότι η ζωή μου κύλισε καλύτερα απ’ ό,τι οι πρώτοι οιωνοί προμήνυαν. Όταν  η γιαγιά της Ντόρας πρωτόμαθε για μας, αλαφιασμένη και ολίγον απογοητευμένη, πήγε στην διπλανή της Ελένη, που ήταν η μετέπειτα κουμπάρα μας, και της είπε

   -Έμπλεξε η πείνα με τη δίψα!

  Προφανώς εγώ ήμουν η πείνα, αλλά θάταν τόσο όμορφο εκ των υστέρων, να δει ότι οι αρχικοί φόβοι της δεν επαληθεύτηκαν. Η αγαπημένη εγγονή της αποδείχτηκε πιο έξυπνη απ’ ότι περίμενε.

  Αύγουστος  2008