Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Ο Λεωνίδας Κύρκος


   Με αφορμή τις εκλογές του 1981, είχα την τελευταία αναλαμπή της ενασχόλησης μου με τα κομματικά δρώμενα της χώρας μας. Πήγα αντιπρόσωπος σε εκλογικό τμήμα των Εξαρχείων εκ μέρους του ΚΚΕ-Εσωτερικού. Τα πράγματα ήταν κρίσιμα και η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του κόμματος στη Βουλή αμφίβολη. Το αποτέλεσμα παιζόταν κυρίως εξ αιτίας του ορμητικού κύματος του ΠΑΣΟΚ που σάρωνε στο πέρασμά του όλες τις προηγούμενες αντιστάσεις. Και το θέμα μ’ ενδιέφερε, παρά την απόφασή μου για οριστική αποχή από τέτοιου είδους ενασχολήσεις. Άλλο όμως οι αποφάσεις κι άλλο οι εσωτερικές παρορμήσεις και οι εξαιτίας τους παρασπονδίες. 

  Εκ μέρους των υπευθύνων μας είχε τονιστεί με ιδιαίτερη έμφαση. Να μη χαθεί αδίκως καμία ψήφος του κόμματος, ως άκυρη, με πρόφαση κάποιου πραγματικού ή φανταστικού λόγου.

-   Να υποβάλετε επί τόπου ένσταση και να την υποστηρίξετε με πείσμα μέχρι το τέλος.

Πράγματι, από το πρωί της ημέρας των εκλογών στήθηκα μέσα στο εκλογικό κέντρο με τεταμένη την προσοχή μη γίνει καμιά παρατυπία, έτοιμος για φωνές και διαμαρτυρία. Το βράδυ που άνοιξαν οι κάλπες ήμουν σωματικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά, ένα σωστό ράκος. Τα πρώτα μερικά αποτελέσματα  της καταμέτρησης έδειξαν με σαφή αλλά κι οδυνηρό τρόπο ότι το παιγνίδι είχε χαθεί.

Δεν άντεξα να καθίσω μέχρι το τέλος και να υπερασπιστώ τις ενστάσεις που είχα εντωμεταξύ υποβάλει στο δικαστικό αντιπρόσωπο. Με κομμένα τα φτερά και με ένα αφάνταστο αίσθημα πίκρας στο στόμα αποχώρησα- ευτυχώς  αξιοπρεπώς- από την καταμέτρηση της σταυροδοσίας, αποσύροντας συγχρόνως και τις ενστάσεις. Με βαριά τα βήματα μπήκα στα γραφεία του κόμματος. Τότε ήταν το νεοκλασικό σπίτι στην πλατεία των Εξαρχείων, γωνία Θεμιστοκλέους και Ανδρέου Μεταξά, όπου ήδη άρχισαν να συγκεντρώνονται της γης οι πληγωμένοι.

Θυμάμαι τόσο έντονα την ατμόσφαιρα. Προσωπικά δεν ήμουν πια ενεργό μέλος του κόμματος, αλλά από μέσα μου είχα έντονη την επιθυμία να σωθεί αυτή η πρωτοπόρα προσπάθεια όλων των προηγούμενων χρόνων κι είχε με τους πιο άδικους κι ανοίκειους τρόπους κατασυκοφαντηθεί από ανθρώπους που δεν είχαν καν τα ηθικά προσόντα ν’ αναλάβουν τέτοιους ρόλους. Μερικές φορές το θράσος μερικών ανθρώπων υπερβαίνει όλα τα λογικά όρια.

Θυμάμαι τον πνιχτό πόνο της Μάγδας, μιας υπέροχης κι ανιδιοτελούς κοπέλας που μέσα στα τόσα προσωπικά της προβλήματα, τις οικονομικές δυσκολίες –και όχι μόνο– για την ανατροφή των δυο παιδιών της, έδινε την ολόψυχη, πολύχρονη αλλά και τελικώς μάταιη μάχη. Καθόταν ακίνητη κι αμίλητη με το βλέμμα προσηλωμένο σ’ ένα άδειο σημείο του τοίχου. Εκεί είδα για πρώτη φορά το φαινόμενο. Χωρίς κανέναν ήχο, στα δυο της μάτια σχηματιζόταν αδιακόπως με σταθερή συχνότητα τα δάκρυα. Οι σταγόνες μεγάλωναν και λόγω της βαρύτητας έπεφταν στο ξύλινο πάτωμα. Αυτό συνεχίστηκε έτσι δραματικά και σιωπηλά πολλή ώρα. Πέρασαν τριάντα σχεδόν χρόνια και κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου αυτήν την εικόνα νιώθω την ίδια μεγάλη συγκίνηση. Η ζωή πολλές φορές δεν είναι δίκαιη και δεν απονέμει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα στα γραφεία ο Λεωνίδας Κύρκος φέρνοντας μαζί τη μόνιμη ζωογόνο αύρα του. Το αποτέλεσμα των εκλογών είχε πια διαφανεί και η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ ήταν το νέο δεδομένο στη ζωή της χώρας, που θα σφράγιζε με πολλούς τρόπους τη ζωή της χώρας στα επόμενα χρόνια.

-  Εμπρός να βγούμε στους δρόμους με τις σημαίες μας να γιορτάσουμε τη νίκη της Δημοκρατίας!

Η προσωπική του εκλογική αποτυχία δεν φαινόταν να επηρεάζει τη συμπεριφορά του. Κάποιοι τον ακολούθησαν, αλλά εγώ δεν είχα αυτό το μεγαλείο να ξεπεράσω ατάκα κι επί τόπου την προσωπική πίκρα. Αυτός παρέλασε στη Σταδίου και στο Σύνταγμα ενώθηκε με τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που γιόρταζαν τη νίκη. Πήγα στο σπίτι με χαμένες και τις τελευταίες ελπίδες ότι η ζωή είναι ανταποδοτική. Χρειάστηκε να περάσει κι άλλος καιρός να χωνέψω ότι στη ζωή τα πράγματα έχουν τη δική τους λογική.

Μέσα μου μένει ανέπαφη μια άλλη πληγή. Η θρασύτατη κατηγορία, σε άλλη ευκαιρία μέσα στη Βουλή, του Αντρέα Παπανδρέου προσωπικά στον ψύχραιμο και πολιτικά ανώτερο Λεωνίδα, όταν τον κατηγόρησε ευθέως, ως άνθρωπο των σαλονιών. Ήταν σ’ όλους γνωστές οι συνθήκες της ιδιωτικής ζωής του Λεωνίδα, που είχε τη φροντίδα της άρρωστης γυναίκας του και όλες της υποχρεώσεις του οικογενειακού καθημερινού νοικοκυριού. Κανονικά, έπρεπε να ξεσηκωθούν από μόνες τους οι πέτρες και να τον πετροβολήσουν αλλά το θέμα πέρασε στα «ψηλά γράμματα». Αντίθετα, η κοινωνία και στη συνέχεια η ιστορία, αντάμειψε τον βέβηλο.

Η παράδοση της πολιτικής ζωής στη χώρα μας εξωπετά τους εύκολα επηρεαζόμενους. Μπορούν να επιβιώσουν μόνο δυο κατηγορίες ανθρώπων. Πρώτον οι υψιπετείς, αυτοί που είναι πολύ πιο ψηλά από το μέσο όρο, που έχουν ανεπτυγμένα ιδιαίτερα τα αισθήματα της κατανόησης, της ανοχής και της συγχώρεσης. Συγχρόνως έχουν σαφή την αίσθηση του καθήκοντος και της αποστολής τους.

Δεύτερον, αυτοί που το ομαδικό φτύσιμο το αντιλαμβάνονται σαν ψιχάλισμα του ουρανού, που η χοντροπετσιά τους δεν επιτρέπει στα ευγενικά αισθήματα να εισχωρήσουν μέσα τους και να τους «καταντήσουν» ασθενέστερους. Είναι άνθρωποι «δυνατοί», ρεαλιστές, άνθρωποι της πιάτσας. Όχι σαν μερικούς-μερικούς «ανίκανους» να προσαρμοστούν στα συνήθη ήθη κι έθιμα της όμορφης και λατρεμένης κοινωνίας μας. Εγώ δεν ανήκα σε καμιά από τις δυο κατηγορίες. Δυστυχώς, δεν ανήκα. Μήπως όμως αυτό ήταν καλύτερο;

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου