Η αποκάλυψη

                   

    Ήταν συνάδελφος, καθηγητής στο φροντιστήριο. Άνθρωπος ήρεμος, χαμηλών τόνων, έκανε με επάρκεια τη δουλειά του για χρόνια δίπλα μου. Εσωστρεφής τύπος  δεν ανοιγόταν εύκολα για τα προσωπικά του. Ο χώρος αυτός ήταν για τους τρίτους ένα άβατο. Σε μένα είχε δείξει μια κάποια εμπιστοσύνη, ίσως γιατί δεν τον πίεζα ποτέ να του εκμαιεύσω πληροφορίες, να δείξω την ακόρεστη περιέργεια που καταλαμβάνει μερικούς να ξεγυμνώσουν τους διπλανούς τους από όλες τις λεπτομέρειες της ζωής τους. Ό,τι ήξερα γι’ αυτόν, μου προσφέρθηκε από την πλευρά του οικεία βουλήσει. Κι αυτά δεν ήταν πολλά.

   Είχε παντρευτεί μια συμφοιτήτριά του, αλλά αυτός ο γάμος γι’ απροσδιόριστους λόγους, τουλάχιστον μη ομολογημένους σε μένα, δεν είχε στεριώσει και  δεν είχαν καν προλάβει να κάνουν παιδιά. Έτσι ο καθένας πήρε το δρόμο του κι αναζήτησε την ευτυχία σ’ άλλους χώρους, χωρίς να διατηρήσουν μια έστω τυπική επαφή. Ο ίδιος δεν ξανάφτιαξε οικογένεια, έμεινε μόνος. Όχι όμως κι έρημος. Είχε τις μικρές και περαστικές γνωριμίες και περιπέτειες, όλες όμως ξώφαλτσες, χωρίς δυνατά αισθήματα και τρανταγμούς. Μέσα σ’ αυτές τις γνωριμίες ήταν και περαστικές κι ολιγόχρονες σχέσεις με πρώην μαθήτριες ή ακόμα και νυν μαθήτριες του.

     Ο καθηγητής, ιδιαίτερα στα φροντιστήρια, βρίσκει στο δρόμο του κορίτσια σε μια ευαίσθητη ηλικία, γεμάτα περιέργεια, έτοιμα πολλές φορές για νέες εμπειρίες, άπειρα κατά το πλείστον, αλλά όχι πάντα. Αρκετές συχνά, πρώτη φορά να βγαίνουν από το σπίτι και να βρίσκονται μακριά από τη συνεχή παρακολούθηση της μαμάς. Ο ίδιος, με το φωτοστέφανο της γνώσης πάνω σ’ αντικείμενο που τις ενδιαφέρει, μπορεί με πολλούς τρόπους να τις επηρεάσει. Αν λίγο το επιδιώξει θα βρεθούν στο δρόμο του ευκαιρίες. Ηθικά αυτό προφανώς δεν είναι καθόλου σωστό, αλλά μπορείς να μείνεις στο επίπεδο μόνο της δεοντολογίας, ειδικά όταν ο πειρασμός σου σερβίρεται έτοιμος κι ορεκτικός στο πιάτο;

    Από πολλά χρόνια δεν είχε νέα της. Σχεδόν λησμόνησε την ύπαρξή της. Μόνο, σε κάποιες σπάνιες στιγμές μοναξιάς και απολογισμού την έφερε μια δυο φορές στη μνήμη του σαν μια σύντομη περιπέτεια στο παρελθόν, τότε που τα αίματα έβραζαν, τότε που με κοινή διάθεση είχαν ζήσει μαζί μερικά πράγματα. Δεν θυμόταν, να φανταστείς, τα ακριβή χαρακτηριστικά της. Δεν υπήρξε άλλωστε κάτι σημαντικό, ούτε κανένας λόγος για την υπενθύμιση του γεγονότος. Βλέπεις, ήταν η ιδιομορφία της δουλειάς του. Οι άνθρωποι με τους οποίους έχεις πάρε δώσε είναι πάντα μαθητές ίδιας περίπου ηλικίας, αλλά κάθε χρόνο διαφορετικοί. Εξαιτίας της συνεχούς αυτής εναλλαγής, δεν διευκολύνεται η δημιουργία στέρεων και μόνιμων δεσμών  Και τώρα ξαφνικά του ’ρθε κεραυνός κατακέφαλα….

      Τον είχε μαθητή εννιά μήνες κι ήταν ένας ευγενικός, καλής ανατροφής νεαρός. Έξυπνος, πάνω απ’ το μέσο όρο. Του ενέπνεε κι ένα απροσδιόριστο αίσθημα οικειότητας. Στην αρχική εγγραφή στο φροντιστήριο και στις ενημερώσεις των γονέων εμφανίστηκε ο πατέρας του. Άνθρωπος, μιας κάποιας ηλικίας, με το φυσιολογικό ενδιαφέρον για την πρόοδο του παιδιού του. Χωρίς κανένα αξιοσημείωτο επεισόδιο έφτασε η ώρα των εξετάσεων κι ο μαθητής, σύμφωνα με τις περιγραφές του, είχε πάει καλά. Αυτό επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια κι από τ’ αποτελέσματα που ήρθαν τον Σεπτέμβρη. Πέτυχε εκεί που ήθελε: Στη Φαρμακευτική και μάλιστα της Αθήνας.

  Ένας πολύχρονος κι επιτυχημένος θεσμός στο φροντιστήριο είναι ο χορός των επιτυχόντων. Γίνεται σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, σίγουρα μέσα στα πλαίσια της διαφήμισης του φροντιστηρίου, αλλά είναι κι ένα αντίδωρο του φροντιστηρίου στους μαθητές του. Μια μικρή επιβράβευση της καλής τους απόδοσης. Η επιτυχία μοιράζεται σε διάφορους. Την μερίδα του λέοντος την έχει βέβαια ο ίδιος ο μαθητής, αλλά ένα μερτικό έχουν κι οι δάσκαλοί του. Η ικανοποίηση που νιώθουν γι’ αυτό είναι τροφή για τους ίδιους. Όχι μόνο για την επαγγελματική τους φήμη, όσο για την εσωτερική ικανοποίηση ότι κάτι κι αυτοί συνεισέφεραν. 

  Στο χορό ο μαθητής εμφανίστηκε καλοντυμένος μ’ ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο και με μια σημαντική διαφοροποίηση από τις προηγούμενες φορές. Αυτή τη φορά έλειπε ο πατέρας. Τώρα τον συνόδευε η μητέρα του, που του τη σύστησε.

   «Δάσκαλε, να σου συστήσω τη μάνα μου. Δεν την έχεις γνωρίσει»

   «Χαίρω πολύ, κυρία μου. Συγχαρητήρια για τον γιό σας! Είναι πολύ καλό παιδί»

  Τον νεαρό τον φώναξαν σύντομα κάποιοι φίλοι από το τμήμα και για λίγο απομακρύνθηκε από κοντά τους. Τότε της δόθηκε η ευκαιρία να του θυμίσει μερικά πράγματα.

  « Έχω τόσο πολύ αλλάξει λοιπόν, Μανώλη; Υπήρξα κι εγώ μαθήτριά σου πριν από 18 χρόνια. Είμαι η Σουζάνα κι έχω δικό μου φαρμακείο στα νότια προάστια!» 

  Η είδηση τον χτύπησε στο κεφάλι. Την κοίταξε καλύτερα κι αναγνώρισε τ’ όμορφο και νεαρό κορίτσι που είχε μαζί του κάποια νταραβέρια στο παρελθόν.

  «Βέβαια! Βέβαια! Χίλια συγνώμη, Σουζάνα. Σε αναγνωρίζω, απλώς η προσοχή μου ήταν στραμμένη στον γιο σου που σήμερα έχει την τιμητική του. Δεν σε πρόσεξα, ούτε μου πέρασε από το μυαλό προηγουμένως. Ναι! είσαι η Σουζάνα! Βρε, βρε, πώς έρχονται τα πράγματα! Καλά, γιατί εξαφανίστηκες και δεν έδωσες από τότε σημεία ζωής; Από το επώνυμο του γιου σου δεν πέρασε απ’ το νου μου κάτι τέτοιο»

  « Ναι, έχεις δίκαιο. Είναι το επώνυμο του άντρα μου κι εγώ επίτηδες δεν εμφανίστηκα προηγουμένως. Τώρα, εδώ δεν υπάρχει ο χρόνος, ούτε είναι κατάλληλος ο τόπος να σου πω μερικά πράγματα που θέλω. Άλλωστε σε λίγο φεύγω. Πάρε με τηλέφωνο. Τον αριθμό θα τον βρεις στα φαρμακεία. Σουζάνα Παλαιοπούλου, το πατρικό μου επώνυμο. Θέλω να τα πούμε»

Όπως ξαφνικά εμφανίστηκε έτσι κι απότομα έφυγε σαν αστραπή, αφήνοντάς τον σύξυλο με χίλιες απορίες και νέους φόβους. Έχασε κάθε ενδιαφέρον για την εκδήλωση. Χωρίς να χαιρετήσει κανέναν, σαν κυνηγημένος, έφυγε για το σπίτι του. Όταν αύριο θα τον ρωτούσαν οι συνάδελφοι για την εξαφάνισή του θα ανέφερε μια δικαιολογία.

 «Ένιωσα κάποια αδιαθεσία και δεν ήθελα να χαλάσω την ατμόσφαιρα».

       Κλείστηκε στο σπίτι του και ξαναέφερε στη μνήμη του τα γεγονότα. Σαν σκηνές κινηματογραφικής ταινίας πέρασαν από το μυαλό του με τη διαδοχική σειρά τα γεγονότα. Τη μέρα που άρχισε μαζί της το μάθημα, τη σύντομη ανάπτυξη  μεταξύ τους καλών σχέσεων, τη χημεία που υπήρξε αμέσως ανάμεσά τους. Δεν εκβίασε καταστάσεις, ούτε εκμεταλλεύθηκε τη θέση του. Έτσι τουλάχιστον αυτός θυμόταν ή νόμιζε και τον βόλευε. Η πρωτοβουλία ήρθε από την ίδια. Αυτή τον έπιασε ιδιαιτέρως και του ζήτησε να βρεθούν έξω από το φροντιστήριο γιατί «θέλει να συζητήσει μαζί του κάποια πράγματα». Η πρόσκληση κι η πρόκληση ήταν ολοφάνερη. Θα μπορούσε  ν’ αρνηθεί ευγενικά, θα μπορούσε να κάνει τον κουτό, όπως συνέβη κι άλλες φορές, και να της απαντήσει «ό,τι θέλει, να το ρωτήσει εδώ και τώρα». Όμως τα ’θελε κι η περδικούλα του, του χάιδευε την αντρική του ματαιοδοξία να βρεθεί μόνος μ’ ένα όμορφο και διαθέσιμο νέο κορίτσι. Τα ελαττώματα είναι για τους ανθρώπους. Οι τέλειοι υπάρχουν στις θεωρίες και τα παραμύθια.

   Από την πρώτη φορά που βρέθηκαν μόνοι τους, χωρίς καθόλου εισαγωγές και φιοριτούρες χώθηκε στην αγκαλιά του και χωρίς κανένα συγκρατημό, εκεί κάτω από τις άβολες συνθήκες μπήκε άγαρμπα μέσα της, παίρνοντας αυτός πρώτος την παρθενιά της. Βιαστικός κι αχόρταγος χωρίς προφυλάξεις και δίχως την έγνοια αν ο άλλος ευχαριστιέται ή πονάει. Αναίσθητο γαϊδούρι τελείωσε σύντομα λες κι έπαιζε σ’ ένα έργο με ένα ρόλο. Υπήρξε μια ακόμα επανάληψη, κάπως πιο πετυχημένη από την πρώτη φορά, κι αυτό ήταν όλο. Η μεταξύ τους σχέση κόπηκε με το μαχαίρι, σαν να μην υπήρξε. Ούτε έγινε στη συνέχεια κάποια σχετική συζήτηση. Μετά από λίγες μέρες άλλωστε η περίοδος τέλειωσε, οι δρόμοι τους χώρισαν και δεν υπήρξε από καμιά πλευρά προσπάθεια ξαναζεστάματος της σχέσης.  Τώρα παρουσιάστηκε σαν φάντης μπαστούνι εμπρός του μετά από τόσα χρόνια.

     Αλήθεια ποιες να είναι οι προθέσεις της. Μήπως θα ζητούσε την νεκρανάσταση της πεθαμένης εξαρχής  σχέσης τους; Έφερε στο μυαλό του τον άντρα της. Ένας αξιοπρεπής κύριος που δεν άξιζε να κερατωθεί κι ένα όμορφο παιδί γεμάτο προτερήματα και νεανικά όνειρα για πρόοδο και προκοπή. Όχι, αν του πρότεινε κάτι τέτοιο, έπρεπε κάθετα ν’ αρνηθεί.

 «Συγκρατήσου άνθρωπέ μου! Θυμήσου, υπάρχουν αρχές κι όρια»

 Δε υπήρχε περίπτωση για διαφορετική συμπεριφορά. Αυτού του είδους οι σχέσεις τον είχαν άλλωστε από καιρό κουράσει. Τώρα, με τα χρόνια που είχαν κάτσει σαν βαρίδια πάνω του, αναζητούσε ένα ήρεμο κι ασφαλές λιμάνι για το υπόλοιπο της ζωής του. Οι περαστικές περιπετειούλες τέλος.

    Τον έτρωγε όμως κι η περιέργεια. Τι άραγε θα του έλεγε. Δεν ήταν υπεράνω ελαττωμάτων. Ήταν ένας συνηθισμένος καθημερινός άνθρωπος από αυτούς που κατά χιλιάδες κυκλοφορούν γύρω μας. Αύριο κιόλας  θα της τηλεφωνούσε να συναντηθούν! Αλλά όχι, δεν χρειαζόταν δα να δείξει και τέτοια πρεμούρα. Ας την να βράσει λίγο στο ζουμί της.

    Όμως τελικά αυτός έβραζε στις απορίες που είχε ξυπνήσει μέσα του αυτή η υπόθεση. Τελικά, πήρε τηλέφωνο και άκουσε στην άλλη άκρη  της γραμμής τη φωνή της Ευτυχώς το ραντεβού κλείστηκε σε δημόσιο χώρο, σ’ ένα γνωστό εστιατόριο του κέντρου και μάλιστα μεσημεριανές ώρες, κάτι που μάλλον απέκλειε την απόπειρα για ρομαντική συνέχεια.

    Όταν συναντήθηκαν, απέναντί του δεν είχε πια το νεαρό εκείνο κορίτσι, άπειρο άθυρμα στα χέρια του για οποιαδήποτε χρήση. Είχε τη μάνα ενός παιδιού που σε λίγο καιρό θα ήταν φοιτητής στη σχολή του, επιχειρηματία με δικό της φαρμακείο, παντρεμένη μ’ έναν αξιοπρεπή κύριο που όμως είχε τα χρονάκια του κι αυθαίρετα τον τοποθετούσε κοντά ή και πάνω από τη κλάση του. Περίμενε από αυτήν την πρωτοβουλία για την έναρξη της συζήτησης.

     Αφού ξεπέρασαν τα προκαταρτικά της ευγένειας, έδωσαν το στίγμα τους. Αυτός μίλησε για τον ήρεμο χωρισμό του και τη σημερινή εργένικη διαβίωση του. Αυτή είπε πως αρκετά νωρίς έχασε τους γονείς της, αλλά η ύπαρξη και το μεγάλωμα του αγοριού της κάλυψε τις απώλειες των δικών της.

  « Μανώλη το σκέφτηκα πολύ χρόνο ποιο είναι το σωστό στην περίπτωσή μας. Να στα πω ή να τα πάρει οριστικά το ποτάμι; Τώρα αποφάσισα. Σ’ αυτό συνέβαλαν και οι αντικειμενικές εξελίξεις»

 Ο άλλος αποπειράθηκε να τη διακόψει αλλά δεν του έδωσε καμιά ευκαιρία

« Θυμάσαι φαντάζομαι τη σύντομη ερωτική μας περιπέτεια. Ίσως δεν αναρωτήθηκες ποτέ γιατί εξαφανίστηκα τόσο απότομα και στη συνέχεια δεν έδωσα σημεία ζωής. Νωρίς κατάλαβα ότι είμαι έγκυος… Μη με διακόπτεις Άσε με να ολοκληρώσω αυτά που έχω να σου πω»

 Ένιωθε πως του έρχεται κεραυνός αλλά έκανε- θέλοντας και μη- υπομονή να ακούσει τη συνέχεια.

 «Το κράτησα μυστικό απ’ όλους μέχρι να τελειώσουν οι εξετάσεις και μετά δεν γινόταν διαφορετικά. Το είπα στη μάνα μου δίχως ν’ αποκαλύψω καμιά λεπτομέρεια. Είχα τον κοινό νου ότι για σένα ήμουν ένα εύκολο κι άμυαλο κοριτσάκι. Να σου πω και μια αλήθεια. Δεν έκανα μαζί σου το κλικ που περιμένει μια κοπέλα από τον άνθρωπο που θα ενώσει τη ζωή της για πάντα. Να έβλεπα τουλάχιστον ένα ελάχιστο ενδιαφέρον από τη μεριά σου;  Εσύ ήσουν ένας ψυχρός κι αδιάφορος άντρας, που ενδιαφερόταν μόνο για την πάρτη του»

 « Μα…»

  «Μη με διακόπτεις σου είπα. Άσε με να τελειώσω. Μετά θα ‘χεις τον χρόνο να πεις την άποψη σου. Η μάνα μου κινήθηκε αστραπιαία. Μου έκανε προξενιό με ένα συγχωριανό της. Μου φάνηκε καλός, του άρεσα, του κάθισα αμέσως κι ο γάμος έγινε βιαστικά πάνω στο χωριό. Δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο για μένα, αλλά να σου πω κάτι. Μ’ αγαπάει και νοιάζεται για μένα. Στους επτά μήνες γέννησα κι η μάνα ανέλαβε να πείσει τον άντρα μου ότι το παιδί γεννήθηκε πρόωρα. Δεν ξέρω από μέσα του τι τελικά πιστεύει, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρη. Αγαπάει και νοιάζεται για το παιδί μου, λες κι είναι το μοναδικό παιδί στον κόσμο. Είναι καλός άνθρωπος ο άνδρας μου, Μανώλη. Εγώ είμαι ο απατεώνας στην οικογένεια. Δεν ήμουν, όσο θα νομίζεις ίσως, πιστή στον άντρα μου. Μ’ έτρωγε η περιέργεια να νιώσω ολοκληρωμένη σαν γυναίκα. Βλέπεις με σένα δεν πρόλαβα να καταλάβω πολλά πράγματα κι είχες τελειώσει. Ούτε ο άντρας μου είναι κανένας μεγάλος εραστής. Μη γίνει όμως καμιά παρερμηνεία. Ό,τι έκανα το έκανα με χίλιες προφυλάξεις για την οικογένεια και τον εαυτό μου. Συνάντησα στη ζωή μου δυο εραστές κι όχι δυο αγαπημένους. Για τα προσωπικά μου δεν μάθανε ποτέ τίποτα. Διαφύλαξα την ηρεμία του άντρα και του παιδιού μου κάτι που είναι πάνω απ’ όλα στη ζωή μου»     

   «Δηλαδή, ο Νίκος είναι παιδί μου! Μου φαίνεται απίστευτο! Αυτό κι αν είναι βόμβα. Εφόσον η οικογένειά σου είναι πάνω απ’ όλα γιατί μου το λες τώρα;»

    «Έχεις δίκιο σ’ αυτό που λες, αλλά άφησέ με να ολοκληρώσω τη σκέψη μου. Αν έχεις αμφιβολία για τον ισχυρισμό μου, ξέρεις πολύ καλά ότι με την πρόοδο της επιστήμης, αυτό εύκολα μπορείς να το επιβεβαιώσεις ή να το διαψεύσεις. Μη φοβάσαι όμως. Δεν σου ζητάει κανένας ευθύνες, ούτε σου δημιουργεί οποιαδήποτε υποχρέωση. Δόξα τω θεώ αυτά που κληρονόμησα από τους δικούς μου, η περιουσία του άντρα μου κι η στρωμένη δουλειά μου μ’ έχουν πλήρως εξασφαλισμένη. Και μένα και το παιδί μου. Άλλη είναι η αγωνία μου. Τελευταίες εξετάσεις του άντρα μου έδειξαν ότι η πορεία της υγείας του δεν είναι καθόλου καλή. Ο μικρός δεν ξέρει ακόμα τίποτα αλλά ο ίδιος ο άντρας μου είναι πλήρως ενήμερος για την πορεία της υγείας του. Το τέλος είναι αναπόφευκτο. Σε λίγο ο μικρός θα χάσει αυτόν που νομίζει ως πατέρα του. Για σένα δεν ξέρει τίποτα κι ούτε χρειάζεται ποτέ να μάθει. Με δική μου έμμεση παρέμβαση χωρίς καθόλου να φανεί ήρθε στο φροντιστήριο κι έγινε μαθητής σου. Αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά μεταξύ σας η υπόθεση θα τέλειωνε με το πέρας των μαθημάτων. Όπως ήλπιζα, κέρδισες, χωρίς να ξέρεις τίποτα, την εκτίμηση και την αγάπη του. Σου έχει εμπιστοσύνη κι αυτό στο μέλλον θα του είναι αναγκαίο και χρήσιμο»

  « Πάρε μια ανάσα! Είπες τόσα πολλά που θα χρειαστώ χρόνο να τ’ αφομοιώσω. Τόσα χρόνια δεν είχα το αυτονόητο δικαίωμα να μάθω ότι κάπου υπάρχει ένα παιδί μου, ιδιαίτερα όταν έπρεπε να ξέρεις ή να ενδιαφερθείς να μάθεις ότι δεν μ’ αξίωσε ο θεός να γίνω πατέρας; Αυτό τουλάχιστον νόμιζα για τον εαυτό μου μέχρι τώρα».

 Εκείνη ήρεμη με όλη την απαιτούμενη γνώση, του απάντησε:

  « Δεν μπορούσα να προδώσω έναν άνθρωπο που με κάλυψε με την ασφάλεια και την αγάπη του, που έκανε σκοπό της ζωής του την ανατροφή αυτού που πίστευε ότι είναι το παιδί του. Εσύ μου φάνηκες αναξιόπιστος. Εντάξει! Ό,τι συνέβη μεταξύ μας έγινε με τη θέλησή μου, ήταν η νεανική μου επιθυμία να γίνω γυναίκα, μα στην ουσία ήμουν ένα χαζό και βιαστικό πλάσμα, που παράδερνε έρμαιο στις πρόωρες ορέξεις του. Εσύ που ήσουν πιο μεγάλος και πιο ώριμος, δεν με σταμάτησες. Σου προσφέρθηκα, σίγουρα, κι εσύ χωρίς αναστολές κι ευαισθησίες έδρεψες την προσφορά μου, αλλά μόνο για την δική σου ικανοποίηση. Αυτά δεν τα λέω για να σου ζητήσω ευθύνες. Τα λέω για να εξηγήσω γιατί δεν προσέτρεξα στη δική σου βοήθεια. Άσε που μπορούσες πολύ εύκολα να το θεωρήσεις σαν έναν έμμεσο εκβιασμό «να αναλάβεις τις ευθύνες σου». Κι αυτό δεν θα το άντεχα με τίποτα. Άκου το καλά και χώνεψέ το. Ο γιος μου δεν θα μάθει ότι αυτός που νομίζει για πατέρα του δεν είναι ο πραγματικός πατέρας. Δεν σ’ έχω ικανό να συμπεριφερθείς διαφορετικά. Αν όμως τα γεγονότα με διαψεύσουν να ξέρεις ότι θα χάσεις και τη μοναδική ευκαιρία που σου προσφέρω»

 «Τότε τι μου προτείνεις αφού αρνείσαι το κυριότερο;»

.» Να γίνεις φίλος μαζί του, Μανώλη. Αυτή είναι η μόνη δυνατότητα που σου απομένει. Δεν μπορούμε να ξέρουμε ο χρόνος τι θα φέρει. Μπορεί κάποια στιγμή τα δεδομένα ν’ αλλάξουν. Εκείνο που θα μείνει σταθερό και μόνιμο είναι ότι είσαι ο πατέρας του παιδιού μου. Αυτά είχα να σου πω. Να μην τα θεωρήσεις ως τελεσίγραφο, αλλά σαν μια δυνατότητα επιλογής. Σκέψου τα και πάρε με τηλέφωνο»

  «Άφησε μου λίγο διάστημα, Σουζάνα, να κάτσουν μέσα μου όλα αυτά τα συνταρακτικά νέα που με βομβάρδισες. Πρέπει να τα ξαναπούμε. Δεν μου λες, ποια είναι τα χρονικά περιθώρια που δίνουν οι γιατροί στον άντρα σου;»

  «Αυτό δεν μπορεί κανείς να το πει. Το πολύ σε μισό χρόνο. Ας κάνουμε μέχρι τότε μια ανθρώπινη εκεχειρία. Δεν θα υπάρξει έτσι κι αλλιώς οποιαδήποτε εξέλιξη. Αν συμφωνείς με τους όρους μου θα πω στο γιο μου να ’ρθει να σε δει ως παλαιό καθηγητή του. Πρόσεξε κακομοίρη μου! Ξέρει ότι κι εγώ ήμουν στο ίδιο φροντιστήριο, δεν ξέρει όμως ότι υπήρξα κι εγώ μαθήτριά σου»      

  Όταν έφτασε στο σπίτι το κεφάλι του ήταν καζάνι. Τα νέα θα του άλλαζαν τη ζωή. Αναγκαστικά. Δεν άφησε τον χρόνο να περάσει. Την άλλη μέρα το πρωί την πήρε τηλέφωνο.

  «Σουζάνα, συμφωνώ με τους όρους σου. Στείλε τον Νίκο να με δει»

 

 

 

 

                    Ιούλιος 2009