Για όλους αυτούς που, ταμπουρωμένοι στις ασφαλείς κι ακίνδυνες θέσεις της αντιπολίτευσης, φωνάζουν και «διαμαρτύρονται» αναστατώνοντας τη ζωή της πόλης, θα πρέπει να ξέρουν κάτι. Αν κάποτε έρθουν στην εξουσία -θέλοντας και μη- στο τέλος θα ακολουθήσουν τα ίδια περίπου βήματα με μικρές παραλλαγές, αλλά ίσως με μια διαφορετική ρητορική. Οι νόμ...οι της οικονομίας είναι δυστυχώς άτεγκτοι και σκληροί κι αν πας να τους αγνοήσεις οι συνέπειες θα επιπέσουν, ως μπούμερανκ, επί της κεφαλής σου Μόνη συνέπεια για την έρημη χώρα μας θα είναι η επιπλέον καθυστέρηση με ό,τι αρνητικό αυτή συνεπάγεται. Το έργο το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Αλλιώς κρίνεις τις καταστάσεις έξω απ’ το χορό κι αλλιώς όταν έρχεται η ώρα της δικής σου συμμετοχής
Για την ιστορία των χρόνων της κρίσης ας κάνουμε έναν αντίστροφο συλλογισμό :
Αν εξαρχής, χωρίς γκρίνιες, μεμψιμοιρίες και καθυστερήσεις, ακολουθούσαμε κατά γράμμα το πρόγραμμα που θα ήμασταν, αλήθεια τώρα;
Το λάθος του προγράμματος βρισκόταν περισσότερο στο ότι οι σύμμαχοί μας δεν μπορούσαν να φανταστούν πόσο τζαναμπέτης λαός είμαστε, μέσα στα τόσα άλλα πραγματικά και πανθομολογούμενα προτερήματά μας. Το μνημόνιο δεν ήταν κατάρα κι ούτε πρέπει να αντιμετωπίζεται με τόση ανευθυνότητα σαν κάτι που με το ζόρι μας το επέβαλαν κάποιοι άλλοι. Εμείς το ζητήσαμε, ως την ύστατη σωτήρια λέμβο, λίγο πριν το σίγουρο πνιγμό μας. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι οι « δειλοί υπερασπιστές» του ήταν και οι κύριοι υπεύθυνοι που η χώρα έφτασε στο χείλος της καταστροφής.
Οι πολυπληθείς αρνητές και κατήγοροι δεν μας έχουν ποτέ εξηγήσει την εναλλακτική διαδρομή, λαμβάνοντας υπόψη τους νόμους της οικονομίας στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας. Ο δρόμος που απέμενε στην πραγματικότητα θα ήταν ο ηρωισμός του ηγούμενου Σαμουήλ στο Αρκάδι. Αισθάνομαι πως είμαι ο μόνος που ευθέως κι ευθαρσώς δηλώνει πως υποστηρίζει το μνημόνιο. Αρκεί να εφαρμοζόταν έγκαιρα και επακριβώς Οι ανεπαρκείς μας εκπρόσωποι της Κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή, σε κάθε ευκαιρία το καταριούνται, νιώθουν τις «ενοχές» της ψήφου τους και ζητάνε συγνώμη για τη στάση τους.
Για αυτούς που γνωρίζουν πώς συμπεριφέρεται μια οικονομία σε κατάσταση κρίσης θα πρέπει να αναλογιστούν ότι σχεδόν ακαριαίως τα κρατικά έσοδα θα μειώνονταν ραγδαία, από τους υπόχρεους πολίτες που θα έβλεπαν την επερχόμενη καταστροφή. Αυτά δε θα έφταναν στοιχειωδώς για τα εσωτερικές ανάγκες εξυπηρέτησης μιστών και συντάξεων ακόμα κι αν αρνούμασταν ολοκληρωτικά να εκπληρώσουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις. Είναι, εκ της εμπειρίας γνωστό, ότι στο χάος ο πλούτος κρύβεται! Και εσύ μόνο με αστυνομικά μέτρα θα μπορέσεις να τον φορολογήσεις και μάλιστα άπαξ.
Η στάση πληρωμών θα ήταν άμεση κι ολοκληρωτική.
Η δική μου αγωνία είναι άλλη. Με το κομματικό δυναμικό που διαθέτουμε κι έναν λαό, που πάντα απαιτεί πράγματα που δεν υπάρχουν – ίσως γιατί έτσι τον καλοσυνήθισαν λαοπλάνοι πολιτικοί και ίσως γιατί υστερεί στην αίσθηση της κοινωνικής συνευθύνης - ποια θα είναι σε λίγο χρόνο πάλι η οικονομική κατάσταση της χώρας. Σήμερα ανεύθυνα και σκεπτόμενοι μικροκομματικά μοιράζουν το …. πλεόνασμα με τόσες και τόσες υποχρεώσεις- βάρη και κανείς δεν υψώνει μια αντίθετη φωνή. Πρέπει οι υπεύθυνοι πολίτες να πείσουν τους υπόλοιπους για τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας. Κι εγώ θα ήθελα να είμαι νέος και πλούσιος. Όμως άλλο οι επιθυμίες κι άλλο η σκληρή πραγματικότητα.
Ξέρω ότι αυτά δεν θ’ αρέσουν στους περισσότερους, μα ο κυβερνήτης ενός σκάφους πρέπει να είναι ρεαλιστής. Και ρεαλισμός σημαίνει : τ ο δ υ ν α τ ό ν κ ι ό χ ι τ ο δ έ ο ν
Σημαίνει προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα και όχι άσκοπη περιπλάνηση στην επιθυμία του οποιουδήποτε. Οι ονειροπόλοι και οι αλαφροΐσκιωτοι είναι χρήσιμοι γιατί προετοιμάζουν το έδαφος για τις μελλοντικές αλλαγές. Δεν τους δίνεις όμως απερίσκεπτα το τιμόνι διακυβέρνησης του σκάφους. Αλίμονο!
Υστερόγραφο Για όσους εκπλήσσονται με τις θέσεις μου, τους ενημερώνω ότι από την έναρξη της κρίσης υποστήριξα, σε πληθώρα άρθρων, παρόμοιες θέσεις. Βρίσκονται δημοσιευμένες σε ιστοσελίδες, κυρίως του Παλμογράφου, και τώρα στο προσωπικό μου μπλοκ «Κείμενα Λευτέρη Τσίλογλου». Ελπίζω να καταλάβουν κάποιοι ότι η αντίληψη μου είναι σαφώς διαφορετική από την πολιτική και δράση των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα στις τελευταίες δεκαετίες και την οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Βεβαίως οι ευθύνες υπάρχουν και μάλιστα σημαντικές και στα κόμματα της αντιπολίτευσης, στα συνδικάτα και τις ποικίλες άλλες οργανώσεις, που αντιμετώπιζαν το κράτος σαν τρίτο και ξένο παράγοντα, που μπορούν χωρίς συνέπειες να τον απομυζούν.
Λ. Τ
Για την ιστορία των χρόνων της κρίσης ας κάνουμε έναν αντίστροφο συλλογισμό :
Αν εξαρχής, χωρίς γκρίνιες, μεμψιμοιρίες και καθυστερήσεις, ακολουθούσαμε κατά γράμμα το πρόγραμμα που θα ήμασταν, αλήθεια τώρα;
Το λάθος του προγράμματος βρισκόταν περισσότερο στο ότι οι σύμμαχοί μας δεν μπορούσαν να φανταστούν πόσο τζαναμπέτης λαός είμαστε, μέσα στα τόσα άλλα πραγματικά και πανθομολογούμενα προτερήματά μας. Το μνημόνιο δεν ήταν κατάρα κι ούτε πρέπει να αντιμετωπίζεται με τόση ανευθυνότητα σαν κάτι που με το ζόρι μας το επέβαλαν κάποιοι άλλοι. Εμείς το ζητήσαμε, ως την ύστατη σωτήρια λέμβο, λίγο πριν το σίγουρο πνιγμό μας. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι οι « δειλοί υπερασπιστές» του ήταν και οι κύριοι υπεύθυνοι που η χώρα έφτασε στο χείλος της καταστροφής.
Οι πολυπληθείς αρνητές και κατήγοροι δεν μας έχουν ποτέ εξηγήσει την εναλλακτική διαδρομή, λαμβάνοντας υπόψη τους νόμους της οικονομίας στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας. Ο δρόμος που απέμενε στην πραγματικότητα θα ήταν ο ηρωισμός του ηγούμενου Σαμουήλ στο Αρκάδι. Αισθάνομαι πως είμαι ο μόνος που ευθέως κι ευθαρσώς δηλώνει πως υποστηρίζει το μνημόνιο. Αρκεί να εφαρμοζόταν έγκαιρα και επακριβώς Οι ανεπαρκείς μας εκπρόσωποι της Κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή, σε κάθε ευκαιρία το καταριούνται, νιώθουν τις «ενοχές» της ψήφου τους και ζητάνε συγνώμη για τη στάση τους.
Για αυτούς που γνωρίζουν πώς συμπεριφέρεται μια οικονομία σε κατάσταση κρίσης θα πρέπει να αναλογιστούν ότι σχεδόν ακαριαίως τα κρατικά έσοδα θα μειώνονταν ραγδαία, από τους υπόχρεους πολίτες που θα έβλεπαν την επερχόμενη καταστροφή. Αυτά δε θα έφταναν στοιχειωδώς για τα εσωτερικές ανάγκες εξυπηρέτησης μιστών και συντάξεων ακόμα κι αν αρνούμασταν ολοκληρωτικά να εκπληρώσουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις. Είναι, εκ της εμπειρίας γνωστό, ότι στο χάος ο πλούτος κρύβεται! Και εσύ μόνο με αστυνομικά μέτρα θα μπορέσεις να τον φορολογήσεις και μάλιστα άπαξ.
Η στάση πληρωμών θα ήταν άμεση κι ολοκληρωτική.
Η δική μου αγωνία είναι άλλη. Με το κομματικό δυναμικό που διαθέτουμε κι έναν λαό, που πάντα απαιτεί πράγματα που δεν υπάρχουν – ίσως γιατί έτσι τον καλοσυνήθισαν λαοπλάνοι πολιτικοί και ίσως γιατί υστερεί στην αίσθηση της κοινωνικής συνευθύνης - ποια θα είναι σε λίγο χρόνο πάλι η οικονομική κατάσταση της χώρας. Σήμερα ανεύθυνα και σκεπτόμενοι μικροκομματικά μοιράζουν το …. πλεόνασμα με τόσες και τόσες υποχρεώσεις- βάρη και κανείς δεν υψώνει μια αντίθετη φωνή. Πρέπει οι υπεύθυνοι πολίτες να πείσουν τους υπόλοιπους για τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας. Κι εγώ θα ήθελα να είμαι νέος και πλούσιος. Όμως άλλο οι επιθυμίες κι άλλο η σκληρή πραγματικότητα.
Ξέρω ότι αυτά δεν θ’ αρέσουν στους περισσότερους, μα ο κυβερνήτης ενός σκάφους πρέπει να είναι ρεαλιστής. Και ρεαλισμός σημαίνει : τ ο δ υ ν α τ ό ν κ ι ό χ ι τ ο δ έ ο ν
Σημαίνει προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα και όχι άσκοπη περιπλάνηση στην επιθυμία του οποιουδήποτε. Οι ονειροπόλοι και οι αλαφροΐσκιωτοι είναι χρήσιμοι γιατί προετοιμάζουν το έδαφος για τις μελλοντικές αλλαγές. Δεν τους δίνεις όμως απερίσκεπτα το τιμόνι διακυβέρνησης του σκάφους. Αλίμονο!
Υστερόγραφο Για όσους εκπλήσσονται με τις θέσεις μου, τους ενημερώνω ότι από την έναρξη της κρίσης υποστήριξα, σε πληθώρα άρθρων, παρόμοιες θέσεις. Βρίσκονται δημοσιευμένες σε ιστοσελίδες, κυρίως του Παλμογράφου, και τώρα στο προσωπικό μου μπλοκ «Κείμενα Λευτέρη Τσίλογλου». Ελπίζω να καταλάβουν κάποιοι ότι η αντίληψη μου είναι σαφώς διαφορετική από την πολιτική και δράση των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα στις τελευταίες δεκαετίες και την οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Βεβαίως οι ευθύνες υπάρχουν και μάλιστα σημαντικές και στα κόμματα της αντιπολίτευσης, στα συνδικάτα και τις ποικίλες άλλες οργανώσεις, που αντιμετώπιζαν το κράτος σαν τρίτο και ξένο παράγοντα, που μπορούν χωρίς συνέπειες να τον απομυζούν.
Λ. Τ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου