Δ. Καθημερινά λόγια

   Ο μέσος άνθρωπος νιώθει την ανάγκη κάπου να στηρίζεται, κάπου ν’ ακουμπάει, να νιώθει το στοιχειώδες αίσθημα της ασφάλειας. Αλλιώς είναι σαν τον ναυαγό, που αρπάζει απεγνωσμένα τη σανίδα που συναντά λίγο πριν χάσει την τελευταία ελπίδα του και αφεθεί να τον ρουφήξει η αφιλόξενη θάλασσα. Σαν τον διψασμένο οδοιπόρο στην κατάξερη έρημο όταν μπροστά του συναντά ένα παγούρι γεμάτο νερό, ενώ η κατάξερη γλώσσα του είναι πια πληγωμένη.

Ο μέσος άνθρωπος ζητάει μια νησίδα ελπίδας, ζει με την αναμονή ενός χαρμόσυνου γεγονότος. Σαν τον κάτοχο ενός λαχείου που το σφίγγει στην τσέπη του και φαντάζεται σενάρια αν του πέσει ο πρώτος αριθμός. Δεν ζητάει όμως κάτι το υπερβολικό. Θα ήταν ευχαριστημένος ακόμα και μ’ ένα καλό λόγο, ένα ζεστό βλέμμα, ένα υποσχετικό νεύμα.