Λόγια ειλικρίνειας

              Κάποιος πρέπει επιτέλους να τολμήσει. Να πει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Κι ας γίνω για μερικούς κακός κι άσπλαχνος. Αυτό το κάνω από καθήκον, όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, γιατί στη χώρα σήμερα σέρνεται μία ηλίθια κι ανούσια «σοσιαλιστική φιλανθρωπία», μια εκμετάλλευση των καλών προθέσεων χιλιάδων συμπολιτών μας που καλή τη πίστη προσφέρουν απ’ το υστέρημά τους.  

Βγάζουν τον «έξυπνο» στην τηλεόραση, που έχει πάρει το κατάλληλο ψοφοδεές ύφος, να λέει ότι πεινάει γιατί είναι φτωχός, γιατί δεν παίρνει καμιά σύνταξη και δεν έχει καθόλου εισοδήματα. Δικαίωμα του θα πει κάποιος, ιδιαίτερα αν είναι ειλικρινής και του έτυχαν στη διάρκεια της ζωής του κάποιες συμφορές

Όμως έχω την εξής απορία. Πώς δε βρίσκεται ένας ρεπόρτερ, απ’ αυτούς που παρατηρούν τη ζωή από την κλειδαρότρυπα και σε άλλες περιπτώσεις διυλίζουν τον κώνωπα να του κάνει ποτέ μερικές από τις προφανείς ερωτήσεις

«Γιατί άνθρωπέ μου δεν έχεις καθόλου σύνταξη; Τι ένσημα έχεις; Δεν δούλεψες ποτέ στη ζωή σου; Μήπως ήσουν μια ζωή ένας θεωρητικός τεμπέλης κι ως κηφήνας ζούσες σε βάρος όλων των άλλων; Για πες τα μας αναλυτικά!»

Τότε θα υπήρχαν πολλές εξαφανίσεις τέτοιων περιπτώσεων στις τηλεοράσεις πού από την επιμελώς ντυμένη δημοσιογράφο με λιγωμένη φωνή περιγράφει το δράμα του. Στη ζωή, όλοι το ξέρουν. Υπάρχουν άνθρωποι με αδυναμίες, προϊστορία και δαπανηρά χόμπι. Σε όλη τη ζωή τους όλα τα ευρώ που με κάποιο τρόπο έβγαζαν τα δαπανούσαν μέχρι κεραίας στα καζίνα, στα άλογα, στο χαρτί και σε κάθε είδους άλλες κραιπάλες. Απέφευγαν συνειδητά να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους ως μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας. Αλλά επίσης υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που συνειδητά απέφευγαν τα ένσημα και ζητούσαν την αξία τους σε ρευστό. Για μένα υπάρχει πραγματικό πρόβλημα για έναν άνθρωπο που έχει ξεπεράσει τα 60 χρόνια και δεν έχει καθόλου ένσημα. Αυτή είναι a priori μια αντικοινωνική συμπεριφορά και πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται, τουλάχιστον με σκεπτικισμό.

Σε ατομικό επίπεδο ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεών του και μπορεί να διαθέτει τα χρήματά του - που όμως τίμια τα έβγαλε- όπως αυτός θέλει, αλλά ένα οργανωμένο κράτος δε μπορεί να αμείβει, χωρίς κριτήρια, την τεμπελιά, την αντικοινωνική συμπεριφορά και την ανικανότητα. Τι παράδειγμα θα δίνει τότε στους συνεπείς κι εργατικούς Έλληνες, αυτούς που μια ζωή αγωνίστηκαν να αποκτήσουν με τίμιο τρόπο μια οικονομική δυνατότητα. Μήπως η ικανότητα, η εργατικότητα, η προσήλωση στους κείμενους νόμους είναι ελαττώματα; Μήπως θα ήταν σωστότερο να μην εργάζονταν, να μην επένδυαν, να μη φορολογούνταν; Και να περίμεναν από τους υπόλοιπους χαζούς να τους τρέφουν ;

Στις περιπτώσεις αυτές- η άποψή μου είναι- το κράτος να τους εξασφαλίζει μόνο  τα στοιχειώδη για τη διαβίωση τους. Τίποτε περισσότερο. Αυτό θα γίνει παράδειγμα για τις γενιές που έρχονται. Θα αποτελέσει κίνητρο για εργασία και πρόοδο.