Δ- Ποιος φταίει για την κρίση ?

Μπαίνει αμείλικτα το ερώτημα. Γιατί οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες που μπήκανε σε μνημόνιο ξεμπέρδεψαν σύντομα ενώ εμείς στην Ελλάδα βασανιζόμαστε ακόμα; Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτον οι Βρυξέλλες βρήκαν εκεί συνεργάσιμες κυβερνήσεις, ενώ στην Ελλάδα οι αντίστοιχες το παίζανε κατενάτσιο. Μετά στη χώρα υπήρχε ισχυρή αντίδραση από όλα τα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης με συνεχείς διαδηλώσεις, κλεισίματα δρόμων και σημαντικές καταστροφές, που δημιουργούσαν παράλυση στο εμπορικό κέντρο με όλες τις αρνητικές συνέπειες. Λειτουργούσαν  χωρίς να υπολογίζουν τη ζημιά που προκαλούν με εύλογη και την υπόνοια από μέρους μου ότι την επιδίωκαν κιόλας. Θυμηθείτε ότι το μπλοκ των κομμάτων και ομάδων που σήμερα αποτελούν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν χωρίς εξαιρέσεις κάθε αντιδραστική κίνηση εκείνης της περιόδου ανεξαρτήτως χρώματος και υπόγειων επιδιώξεων

Να θυμίσω ότι η κρίση δεν συνειδητοποιήθηκε αμέσως από μεγάλα στρώματα των λαϊκών μαζών, Ίσως για λόγους αδράνειας, ανεπαρκούς παρακολούθησης των συμβαινόντων και μόνο όταν οι συνέπειες χτύπησαν του καθενός την πόρτα ερχόταν η συνειδητοποίηση. Ακόμα υπάρχει και γεωγραφική κατανομή των συνεπειών. Πρώτα την ένιωσε η Αθήνα  με την ανεργία να χτυπά πολλές πόρτες και κάποιοι απ’ αυτούς να οφείλουν την απώλεια της  εργασίας τους σε εκείνους που ισχυρίζονταν ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντά τους. Σκεφτείτε πόσες επιχειρήσεις και καταστήματα έκλεισαν από τις αδιάκοπες συγκεντρώσεις και τα επεισόδια. Ακόμα ας μην ξεχνάμε την άδικη κι αδικαίωτη αφαίρεση ζωών στον οδό Σταδίου. Αυτές οι ζωές έπρεπε να μας κυνηγάνε, αλλά  δυστυχώς η ευαισθησία πολλών είναι επιλεκτική.

Όμως υπήρχε κι ένα άλλο ισχυρό  μέτωπο αντίδρασης στις αλλαγές. Για μένα και το πιο αποτελεσματικό. Αυτό είναι  ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός. Σημαντικός ο αρνητικός του ρόλος που εκκινούσε από τον αβάσιμο φόβο τους  μη τυχόν χάσουν κανένα από τα ισχυρώς εξοπλισμένα δικαιώματα τους. Αυτός ο ρόλος  δεν έχει καταμετρηθεί ακόμα από τους παρακολουθούντες τις εξελίξεις Λέω αβάσιμος φόβος γιατί για όλες -χωρίς εξαίρεση- τις κυβερνήσεις ήταν το χαϊδεμένο παιδί. Υπάρχει μια έλλειψη για μένα στον τομέα αυτόν.

 Κάποια ανεξάρτητη αρχή να καταμετρήσει τις φανερές και κρυφές δαπάνες  που χρειάστηκαν για να ικανοποιηθούν οι άπατες υποχρεώσεις  για αυτόν. Τότε θα δούμε ότι το ύψος των δαπανών καλύπτει όλα τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού. Όλες οι άλλες ανάγκες πληρώνονταν με δανεικά. Άλλη μαύρη τρύπα είναι τα δάνεια που έπαιρναν οι πολυπλόκαμοι οργανισμοί του ευρύτερου δημοσίου τομέα με την εγγύηση του δημοσίου. Σχεδόν όλες κατέπεσαν και «πληρώθηκαν» από το κράτος, δηλαδή στην πράξη προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος. Και στο θέμα αυτό υπάρχει μια τουλάχιστον ύποπτη σιωπή

Η βασική κατηγορία εναντίον των προ της κρίσεως κυβερνήσεων είναι ότι αυτές μας οδήγησαν στην κρίση, μηδενίζοντας έτσι κάθε θετική συμβολή τους. Ο ισχυρισμός αυτός βεβαίως έχει αρκετή βάση. Όλα ξεκινούν από την αδηφάγα τάση του ανθρώπου να κατακτήσει  και στη συνέχεια να διατηρήσει την εξουσία. Εκεί την πάτησαν οι πολιτικοί αυτών των κομμάτων. Υποχωρούσαν συνεχώς σε αιτήματα που υπερέβαιναν των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Για να ικανοποιήσουν τις οικονομικές απαιτήσεις δανειζόντουσαν αφειδώς ωθώντας τη χώρα σε πνιγμό  Αλλά θα ήταν αδικία να πιστέψουμε πως όλη η ευθύνη  ανήκει μόνο σε αυτούς. Ας δούμε και την πλευρά των κατηγόρων. Υπήρξε στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες μια γενική απουσία του μέτρου. Αν ανατρέξουμε στα προγράμματα των αντιπολιτευόμενων κομμάτων και τα αιτήματα των συνδικαλιστικών ενώσεων τα τελευταία χρόνια πριν το μνημόνιο θα δούμε ότι  η βασική τους κατηγορία είναι πως οι κυβερνώντες ακολουθούν πολιτική αυστηρής λιτότητας. Έναν ισχυρισμό αβάσιμο  σε μια χώρα που τα έξοδα υπερβαίνουν κατά πολύ τα έσοδα. Ας το δεχθούμε το πασιφανές. Τα τελευταία χρόνια ζούσαμε σε επίπεδο ανώτερο από τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας