Ε- Ποιος φταίει για την κρίση ?

Ερχόμαστε τώρα στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ που από την αρχή του 2015 βρίσκεται στην εξουσία. Τα προηγούμενα χρόνια -πριν τη γιγάντωσή του- ως Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου  έδινε εκλογικές μάχες στις οποίες μόλις κατόρθωνε να περνά το ελάχιστο όριο του 3% . Έρχεται η εποχή που το παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ φυλλοροεί και μια σειρά στελέχη του βρίσκουν σκέπη, ως μια συνιστώσα, στο μπλοκ του νεοσύστατου κι ακόμα άμορφου ΣΥΡΙΖΑ. Η συντηρητική παράταξη περνάει κι αυτή την κρίση της. Κομμάτια του κόσμου της δεν «αντέχουν» την αναγκαστική προσαρμογή στην πολιτική των μνημονίων στρέφονται σε άλλες κατευθύνσεις. Ο κραταιός εθνικισμός επαληθεύει την ιστορική φήμη του ότι είναι ανίκητος και μόνιμα αποδοτικό όπλο για πολιτικά παιχνίδια των ανθρώπων που  δεν έχουν επιχειρήματα για να υποστηρίξουν τις απόψεις τους. Μια σειρά συγκυρίες αντικειμενικές, αλλά κι ο άνευ αρχών προεκλογικός αγώνας, όπου υπόσχεται τα πάντα στους πάντες και το ευνοϊκό εκλογικό σύστημα τους φέρνει   στην εξουσία. Μη λησμονήσω να καυτηριάσω τη στάση μεγάλου τμήματος  του Ελληνικού λαού να πιστεύει χωρίς να κάνει το λογικό έλεγχο τι από τα υποσχόμενα είναι ρεαλιστικό ή μύξες για μεταξωτές κορδέλες

 Ας αποπειραθούμε να κάνουμε μια χοντρική αποτίμηση της Κυβερνητικής προσφοράς του τα επόμενα χρόνια.  Ίσως να μην είναι γνωστό αλλά η ηγεσία της κυβέρνησης το πρώτο εξάμηνα ταλαντευόταν για την πορεία που θα ακολουθήσει. Στον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη φάση υπήρχε ισχυρό για να μην πω πλειοψηφικό ρεύμα, που πίστευε ότι οι Βρυξέλλες θέλουν δε θέλουν θα μας δώσουν χρήματα. Κι αρκετοί που το πήγαιναν παρακάτω. «Αν δε μας δώσουν χρήματα ας προχωρήσουμε και μόνοι μας». Στο χρονικό αυτό διάστημα η κυβέρνηση έλεγε συνεχώς χοντρά ψέματα στους Έλληνες. Θυμηθείτε  ότι υπουργοί και κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωναν επανειλημμένα ότι οι διαπραγματεύσεις προχωρούνε και η απόφαση ΚΑΘΑΡΟΓΡΑΦΕΤΑΙ. Στην πραγματικότητα με εντολή του ηγετικού πυρήνα ο ανεκδιήγητος και πολυθαυμαζόμενος από επιφανειακούς θιασώτες του θεάματος ΓΙΑΝΗΣ σε όλες τις συνεδριάσεις των Βρυξελλών απέφυγε να δεσμευθεί στο οποιοδήποτε σημείο. Όταν όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι και οι ανάγκες για χρήματα ήταν επιτακτικές ο Τσίπρας έκανε την αναγκαστική  προσαρμογή του στην πραγματικότητα, συνεχίζοντας απτόητος χωρίς ίχνος τσίπας το επαναστατικό λεξιλόγιο για το ευκολόπιστο εσωτερικό ακροατήριο.  Μπαίνουν οι περιορισμοί στις τραπεζικές συναλλαγές και οι εικόνες των γερόντων έξω από τις τράπεζες προκαλούν λύπη για την κατάντια του λαού μας.

Όμως με τις νέες εκλογές βγαίνει ενισχυμένος, ενώ από το κόμμα του ξεκαθαρίζει κάποιους κολλημένους Αριστερούς πιστούς στις γραφές των μεγάλων δασκάλων της μαρξιστικής και λενινιστικής Αριστεράς. Πράγματι θα του ήταν βαρίδια στη νέα πορεία που αναγκαστικά είχε πλέον χαράξει. Πίσω μια στρατιά βουλευτών και στελεχών, διψασμένη για εξουσία μετά τα τόσα χρόνια της «απομόνωσης» εύκολα θα πειθόταν στα επόμενα βήματα που θα χρειαζόντανε. Θυμηθείτε την ακολουθία των δηλώσεων στις οθόνες   των τηλεοράσεων όταν σχίζοντας τα ιμάτιά τους έλεγαν ότι ποτέ δε θα ψηφίσουν τέτοια μέτρα κι όταν ερχόταν η στιγμή της κάλπης πειθήνια στρατιωτάκια εκτελούσαν  το «πατριωτικό τους καθήκον. Προσωπικά εμένα δε με χαλάει αυτό. Άλλωστε έγκαιρα πριν ακόμα έρθουν στην εξουσία το είχα προβλέψει ότι αυτό θα συμβεί. Ενθέρμως ο Αλέξης παρά τη διγλωσσία μπήκε στο «κλαμπ των προθύμων» 

Αυτό βόλευε και τους ηγετικούς κύκλους των Βρυξελλών, σε μια φάση που η Ευρώπη είχε τις δυσκολίες της. Από αρχικό φόβητρο η Αριστερή Κυβέρνηση έγινε το αγαπημένο παιδί της συντηρητικής ηγεσίας της ΕΕ. Τα οφέλη γι αυτούς ήταν πολλαπλά και έτσι εξηγείται η ελαστικότητα με την οποία τους αντιμετώπισαν σε αντίθεση με την αυστηρότητα που έδειχναν στους Σαμαροβενιζελικούς. Ο Τσίπρας ήταν το χαϊδεμένο τους παιδί, αφού αποδεικνυόταν καθαρά ότι η Αριστερά στην Ελλάδα ήταν επαναστατική μόνο στα λόγια. Στο επόμενο σημείωμα θα κάνω μια συνόψιση των συμπερασμάτων