Β- Ποιος φταίει για την κρίση

Η μεγάλη έκπληξη είναι όταν στην εξουσία έρχεται ξανά  η συντηρητική    παράταξη με ηγέτη τον Κώστα Καραμανλή. Ενώ ένας σκεπτόμενος πολίτης θα ανέμενε ένα τρανταχτό σοκ αλλαγών που θα φρενάρουν την κατηφόρα, τίποτα τέτοιο δε συμβαίνει. Αντιθέτως ακολουθείται μια ψευδεπίγραφη πολιτική  «ήπιας  προσαρμογής». Η παροχολογία δεν ανακόπτεται, απλώς αλλάζουν κατά ένα ποσοστό  τα αρπακτικά που απομυζούν την κρατική μηχανή. Επιπλέον υπάρχει και κάτι χειρότερο, που σφραγίζει την αρνητική εικόνα της νέας αναποφάσιστης κυβέρνησης .  Αρχίζει πιο οργανωμένη η ατιμωρησία εξόφθαλμων παράνομων πράξεων με αρμόδιο υπουργό επί του θέματος τον σημερινό πρόεδρο  της δημοκρατίας. Αρχίζει έτσι να μεγαλώνει μια γενιά που θεωρεί δικαίωμα της την καταστροφή προϊόντων της «σάπιας αστικής κοινωνίας», χωρίς αυτό να έχει τις πρέπουσες συνέπειες.  Αν αποπειραθώ να ερμηνεύσω το γεγονός με βάση ψυχολογικά κριτήρια θα έλεγα  πως είναι το «κόμπλεξ ενοχής» της παράταξής τους απέναντι στην κατατρεγμένη Αριστερά. Αν δε λάβεις υπόψη σου και τις μελλοντικές εξελίξεις θα δεις ότι χωρίς ίσως να το θέλουν τελικώς εισέπραξαν την ανταμοιβή των πράξεων τους. Ο ένας με την νέα του θέση κι ο άλλος μένοντας στο απυρόβλητο  του κύματος των κατηγοριών που αργότερα εκτοξεύτηκαν χωρίς μέτρο κατά πάντων

Στη συνέχεια η εξουσία επανέρχεται στο ΠΑΣΟΚ με ηγέτη τον ονειροβατούντα φυσικό κληρονόμο Γεώργιο Παπανδρέου. Λόγια μεγάλα, παράπλευρες ασχολίες και επιτελείο από μία  άκαπνη ομάδα στελεχών με μόνα προσόντα οι άχρηστοι ακαδημαϊκοί τίτλοι και μερικές επί χάρτου ασκήσεις εξουσίας. Από  την πρώτη στιγμή τον ΓΑΠ κυνηγούσε μια άτυχη προεκλογική δήλωση ότι «λεφτά υπάρχουν». Στην περίπτωση του φάνηκε με σαφήνεια ότι του έλλειπαν πολλά από τα αναγκαία στοιχεία του ηγέτη και τιμονιέρη μιας χώρας που από πριν βάδιζε ολοταχώς προς την καταστροφή. Δεν έχω στοιχεία για να υποστηρίξω πως βρέθηκε στο Καστελόριζο να κάνει το διάγγελμά του. Αν το έκανε μόνος του είναι η μόνη σωστή κίνηση που έκανε στην περίοδο της διακυβέρνησής του. Περισσότερο βεβαίως ρέπω στην άποψη πως ακολούθησε συμβουλές φίλιων ηγετών της Ευρώπης. Θυμίζω το λόγο  ηγέτη και φίλου της χώρας «The game is over» . Τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Τα επιτόκια που ζητούσαν οι δανειστές ήταν σε απαγορευτικά πλέον ύψη.

 Το ερώτημα τίθεται από μόνο του. Τι έκαναν οι υπεύθυνοι φορείς που χειρίζονταν όλα τα χρόνια τα οικονομικά της χώρας και γι  αυτό το σκοπό σιτίζονταν από το δημόσιο κορβανά; Πότε και που  κτύπησαν  το καμπανάκι του κινδύνου ; Οι υπεράριθμοι μεγάλοι καθηγητές των πανεπιστημιακών σχολών πότε διατύπωσαν σχετικές απόψεις ; Ενημερώστε με για πιθανά, άγνωστα σε μένα άρθρα τους. Προσωπικά γνωρίζω τις διστακτικές προειδοποιήσεις του τότε διοικητή της τράπεζας της Ελλάδος και κάποιες, όχι όμως αναλυτικές, δηλώσεις του επίτιμου προέδρου της ΝΔ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τί ερμηνεία μπορώ να δώσω σε αυτήν την ένοχη σιωπή; Πολλά τα ενδεχόμενα Ή δεν ήξεραν που πάνε τα τέσσερα ή ήταν συμμέτοχοι κι άρα συνένοχοι στο πάρτι εκείνων των χρόνων. Για να μην είμαι άδικος υπάρχει και η περίπτωση να ήξεραν αλλά να σιωπούσαν. Τότε μπορεί να κατηγορηθούν μόνο για δειλία