Α-Ποιος φταίει για την κρίση ? (σε πέντε συνέχειες)

Όπως σχεδόν πάντα, κάθε ερώτηση  δεν έχει μια πειστική και μονοσήμαντη απάντηση. Πολλαπλές είναι  οι αιτίες και η βαρύτητα της κάθε μιας  δεν έχει για όλους τους ανθρώπους την ίδια αποτίμηση. Η αξιολόγηση του καθενός σίγουρα έχει σχέση με τη θέση του στο χώρο της εργασίας και παραγωγής, τα πολιτικά του πιστεύω, και βεβαίως την προσωπική του ικανότητα διαπίστωσης κι ερμηνείας των προβλημάτων μέσα στην κοινωνία που ζει. Ένα όμως είναι σίγουρο και μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης. Δεν μπορεί μονίμως κάποιος να ξοδεύει περισσότερα χρήματα απ’ αυτά που διαθέτει. Είναι φανερό ότι κάποια στιγμή τα χρέη θα τον πνίξουν και θα χάσει ολοσχερώς την αξιοπιστία σου στο περίγυρο του. Αυτό συνέβη στη χώρα μας. Τα χρέη, που εδώ και χρόνια συσσωρεύονταν  έγιναν βρόχος που μας έπνιξε.

Πάντα στην Ελλάδα στους ετήσιους προϋπολογισμούς υπήρχε μια υστέρηση, αλλά με δυο τρείς παλαιότερες εξαιρέσεις, το πρόβλημα ήταν υπό σχετικό έλεγχο. Οι ισορροπίες τις τελευταίες δεκαετίες  χάλασαν όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Ανδρέας. Για δικούς του λόγους, που χρειάζονται μεγάλη ανάλυση και δεν αφορούν το αντικείμενο αυτού του άρθρου σκόρπισε πολλά χρήματα κι όχι μόνο αυτά που μπήκαν ως ενισχύσεις από την ΕΕ.  Η κίνησή του αυτή από τον απλό ψηφοφόρο ερμηνεύτηκε ως φιλολαϊκή πολιτική, μα πολύ λίγοι καταλάβαιναν ότι αυτή η πολιτική πέραν των άλλων άνοιγε την πόρτα στο αδιέξοδο που θα ερχόταν  στο μέλλον.

Επιπροσθέτως, όταν φάνηκε προς το τέλος της δεκαετίας του 1990 ότι  χάνει την εξουσία αλλάζει με τον ανεκδιήγητο Κουτσόγιωργα τον εκλογικό νόμο με τρόπο ώστε να υπάρξει σίγουρη ακυβερνησία. Πέρα και πάνω από τις συγκυριακές απόψεις και φανατισμούς της εποχής μια είναι η κρίση αποτυπώνεται από μόνη της :  Πλήρης απουσία πολιτικής ευθύνης και ενδιαφέροντος για την ομαλή πορεία της χώρας. Εκείνο που μόνο τον γεμίζει είναι να ακούει τις ιαχές των κοντόφθαλμων οπαδών του Τρεις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις -με ουσιαστική παράλυση του κράτους, με ανυπολόγιστη οικονομική κι όχι μόνο ζημιά- ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επικεφαλής πλέον της συντηρητικής παράταξης, παρά το σεβαστό ποσοστό 47% στις τελευταίες, δεν κατορθώνει να πάρει την πλειοψηφία της Βουλής. Έτσι δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει την διακηρυγμένη άποψή του για νοικοκύρεμα των δαπανών στη χώρα, άποψη που σηκώνει τις τρίχες όλων των τρωκτικών του δημόσιου κορβανά. Έτσι παίρνονται όλες οι αναγκαίες κι αποτελεσματικές πρωτοβουλίες για να μην περάσει αυτή η πολιτική. Αυτό δεν είναι και δύσκολο, αφού ποτέ δεν έγινε ο ίδιος μ’ ευχαρίστηση δεκτός από τους παραδοσιακούς δεξιούς της παράταξης. Πράγματι σε λίγο και με την προδοσία του Σαμαρά χάνει την εξουσία κι ο σοφός λαός επαναφέρει τον Ανδρέα. Αυτός, ερείπιο από πλευράς υγείας,  συνεχίζει απτόητος  την ίδια οικονομική πολιτική. Παρά το σοβαρό πρόβλημα της υγείας του επιμένει να παραμένει στην εξουσία, αφού δεκάδες χιλιάδες οπαδοί του τον στηρίζουν και τον αποθεώνουν. Η εξουσία όμως έχει ατύπως περάσει σε χέρια ανεύθυνων αυλοκολάκων. Μέσα στους πολυπληθείς και πιστούς οπαδούς του  υπάρχουν πολλοί, που με ανορθόδοξους τρόπους «φτιάχτηκαν» οικονομικά. Η ρεμούλα, ο φατριασμός αυξάνονται κατακόρυφα, ενώ συγχρόνως αμβλύνεται η άμυνα της κοινωνίας στην ηθική κατάπτωση. Το να βουτήξει κανείς το χέρι σου στο μέλι από ηθικό παράπτωμα μετασχηματίζεται σε εξυπνάδα και μαγκιά.

ΟΜΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΟΥΤΟ ΤΟ «ΠΑΡΑΞΕΝΟ»  ΕΝΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΔΕΥΕΙ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΣΕ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΈΝΑ ΟΧΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ ΠΟΣΟΣΤΌ ΤΩΝ ΥΠΗΚΌΩΝ ΤΟΥ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΠΛΟΥΤΟ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΣΈΓΓΟΝΑ ΤΟΥΣ

Η εκλογή του Σημίτη στην εξουσία μετριάζει τα φαινόμενα, μα οι καλές προθέσεις του νέου Κυβερνήτη δεν είναι πλέον αρκετές να επιβάλλουν την πρέπουσα στροφή. Ένας πανίσχυρος υπόγειος μηχανισμός ελέγχει και στην ουσία κυβερνά τη χώρα. Αυτός είναι ένας ετερόκλητος πολτός ανθρώπων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην αλλάξουν τα πράγματα και να συνεχιστεί η ρεμούλα