Γ- Ποιος φταίει για την κρίση ?

Τι μπορούσαμε να κάνουμε πλέον ;   Η μια λύση ήταν να δηλώσουμε πτώχευση και συγχρόνως να αρνηθούμε την πληρωμή των υποχρεώσεων μας στους δανειστές. Για το μέσο Έλληνα ψηφοφόρο αυτό ακούγεται γοητευτικό, μα οι καιροί αγαπητοί μου άλλαξαν κι απομονωτισμός στην εποχή μας είναι αδύνατος, Αμέσως θα υπήρχαν ελλείψεις σε βασικά είδη διαβίωσης σε μια χώρα που μέσα στην ευωχία της ψεύτικης ευδαιμονίας εκείνης της περιόδου έπαψε να παράγει και τα στοιχειώδη. Στο εσωτερικό ο πλούτος θα κρυβόταν και η φορολόγηση με αστυνομικά μέτρα λίγα πράγματα θα απέδιδε κι αυτά για μια φορά, Μέσα σε λίγους μήνες η κεντρική κυβέρνηση θα αδυνατούσε να εκπληρώσει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μισθών και συντάξεων.

Ας θυμίσω ότι η χώρα μας την εποχή εκείνη είναι μέλος της ΕΕ και μάλιστα στο στενό πυρήνα  της Ευρωζώνης, μια ένωση που αντικειμενικά έχει την υποχρέωση της αλληλεγγύης σε μέλος που αντιμετωπίζει πρόβλημα. Λογικά αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν ν’ απευθυνθούμε σ’ αυτούς. Τότε οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, από όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων, άρχισαν το παλαιό βρώμικο παιχνίδι του άγονου εθνικισμού. «Εμείς είμαστε οι αληθινοί πατριώτες και οι άλλοι είναι οι προδότες, οι Νενέδες». Ανάμεσα σε αυτούς τους υπέρ-Έλληνες και αρκετοί που εισέπρατταν τις παχυλές ενισχύσεις της ΕΕ και πολλές φορές μη ανταποκρινόμενες στα πραγματικά στοιχεία, με τη σύμφωνη γνώμη του αρμόδιου κρατικού υπαλλήλου που εισέπραττε κι αυτός το κατιτίς του. Στο θέμα αυτό υπάρχει πολύ ψωμί και θα επανέλθω κάποια στιγμή σε μεταγενέστερη φάση

Αυτό έκανε η τότε Κυβέρνηση και ήταν η μόνη ρεαλιστική λύση. Με έναν όμως πλήρως λαθεμένο τρόπο. Επηρεασμένη από τους μονίμως φωνακλάδες, του άτυπου κόμματος  με τον τίτλο  ΠΛΟ δηλαδή «πάντα λέμε όχι» παρουσιάστηκαν στο Ελληνικό κοινό με ύφος ενόχου δικαιώνοντας στην πράξη όλους αυτούς που έσερναν το χορό του ολέθρου. Στη χώρα μας τις περισσότερες φορές διαμαρτύρονται οι ένοχοι, ένα φαινόμενοι που δεν πρέπει να αγνοούμε

Προσωπικά εγώ από την πρώτη στιγμή δήλωσα ένθερμος οπαδός της λύσης που δόθηκε και μάλιστα αρθρογράφησα πολλές φορές υπερασπίζοντας αυτή τη θέση. Υπήρχε όμως εκ μέρους μου και μια αθώα υστεροβουλία. Επειδή το στελεχικό δυναμικό των κομμάτων δεν ήταν -πλην εξαιρέσεων- στο ύψος των περιστάσεων ήλπιζα ότι η εμπειρία  των Βρυξελλών θα ωθούσε πιο αποτελεσματικά τις εξελίξεις. Τα γεγονότα δεν με επιβεβαίωσαν γιατί η καθυστέρηση στο εσωτερικό μέτωπο ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι φανταζόμουν εγώ αλλά και οι συντάκτες των όρων της συμφωνίας, αγνοώντας με τι τζαναμπέτη λαό είχαν μπλέξει . Σε αυτή την κρίσιμη φάση…ο  τότε ηγέτης της συντηρητικής παράταξης Αντώνης Σαμαράς, μιας παράταξης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό από τη γέννηση της ΝΔ… εμφανίστηκε σφόδρα πολέμιος του μνημονίου. Ήταν το…  δεύτερο έγκλημα της προσωπικής του προσφοράς στις Εθνικές υποθέσεις. Κάποια στιγμή θα αποτιμηθεί η αρνητική του επιρροή στην πορεία που πήραν τα πράγματα. Αργότερα ανένηψε, όταν έγινε πρωθυπουργός, αφού ήταν αδύνατο να σταθεί διαφορετικά, μα η ζημιά είχε ήδη διαπραχθεί. Άλλωστε γιατί να μην το πούμε. Έβαλαν κι οι Βρυξέλλες το χεράκι τους