Η  αφύπνιση  ενός  Φαρισαίου  του  καιρού  μας

Τις γενικές θεωρήσεις τις εξάντλησε. Τους γόρδιους δεσμούς τους έλυσε. Όχι με το σπαθί, αλλά προσπερνώντας τους. (Να σας πω κάτι; Είναι ευκολότερα έτσι). Τους διάφορους λαούς τους αγάπησε με ευκολία κι αρκούντως. Συμπαραστάθηκε πολλαπλώς, αλλά κι εξ αποστάσεως, στον πόνο τους.( Να σας πω κάτι; Είναι ο φθηνότερος τρόπος να γεμίζεις το κενό που σου δημιουργεί η έγκαιρη λύση των δικών σου βιοτικών προβλημάτων. Αυτά που σε εκατομμύρια  άλλους ανθρώπους είναι το πρόβλημα που γεμίζει το καθημερινό τους εικοσιτετράωρο).

  Ανάπτυξε σε επιστημονικό επίπεδο τις ευαισθησίες του για τα οικολογικά προβλήματα και τη ρύπανση του περιβάλλοντος, Ήταν ευαίσθητος και συμπαθών στον ανθρώπινο πόνο. Δήλωνε από τους πρώτους συμμετοχή σε κάθε λογής αντίστοιχες κινήσεις και πρωτοβουλίες. (Τι σημασία έχει που τελικά λόγω αντικειμενικού φόρτου εργασίας δεν μπόρεσε, εκ των πραγμάτων, να υλοποιήσει αυτοπροσώπως αυτή τη συμμετοχή).

 Υπέγραψε όλες τις εκκλήσεις για τη σωτηρία σπανίων ειδών της χλωρίδας και της πανίδας σε κάθε περιοχή του πλανήτη μας. Τελικώς έδειξε με ποικίλους τρόπους τη διάθεση του να είναι παρών στα δρώμενα κάθε πολιτιστικού και καλλιτεχνικού γεγονότος. Αγόραζε κάθε ενδιαφέρουσα και μοντέρνα έκδοση, αλλά δεν είχε το χρόνο να τα διαβάσει. Δυστυχώς! Τα ξεφύλλιζε βιαστικά για να έχει μια ιδέα αν τύχαινε να πέσει σε μια τέτοια συζήτηση. Ένιωθε ότι εκτέλεσε επακριβώς το καθήκον του ως υπεύθυνος πολίτης της χώρας και έτσι είχε αναπαυμένη τη συνείδησή του.

  Θα μπορούσε να επαναλάβει και για τον εαυτό μου, το απόσπασμα της επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεον  «….Τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, απόκειται μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος όν αποδώκει Κύριος εν τη ημέρα της κρίσεως ..». ( Έτσι τουλάχιστον ένιωθε).

  Όμως, από κάποια στιγμή και πέρα κατέφτασε καμαρωτή πάνω στο περήφανο άτι η σκληρή αλήθεια. Το σκουληκάκι της αμφιβολίας από τα έγκατα της ύπαρξής του άρχισε να εργάζεται σιωπηλώς κι αδιαλείπτως. Να δημιουργεί τις πρώτες ρωγμές αμφιβολίας στην απόλυτη σιγουριά που μέχρι λίγο τον κυριαρχούσε. Τα πρώτα μικρά κυματάκια στην ως τώρα ακύμαντη θάλασσα. Αναρωτήθηκε κάποια στιγμή

 Μήπως όλες αυτές οι ασχολίες ήταν οι, εξ απαλών ονύχων, ανούσιες, προσπάθειες επίδειξης; Να του εξασφαλίσουν μόνο τις απαραίτητες κοινωνικές διασυνδέσεις; Μήπως ο ίδιος ήταν ανίκανος να αισθανθεί πραγματικά τον ανθρώπινο πόνο; Μήπως για αυτό το λόγο, όλα τα παρατηρούσε εξ αποστάσεως, χωρίς να τολμάει να διακινδυνεύσει το οτιδήποτε; 

Ήρθε η ώρα  της αλήθειας άνθρωπέ μου! Η στιγμή των αποκαλυπτηρίων για τις ψευδαισθήσεις σου, η ώρα για το βρόντημα πάνω στο σκληρό δάπεδο της πραγματικότητας.  Πρέπει από την αρχή να ξεκινήσεις. Αν είναι δυνατόν από το μηδέν. Πρέπει να ανατρέξεις στις πηγές, ν’ αρχίσεις από τις λεπτομέρειες, την περιγραφή και καταγραφή των μικρών πραγμάτων, των αμελητέων πράξεων των άσημων ανθρώπων.  Άσε τις δήθεν μεγάλες πρωτοβουλίες, τα παχιά, αλλά χωρίς ουσία, λόγια. Βρες τον ανθρώπινο πόνο που σε περιμένει εκεί δίπλα σου, δώσε την αγάπη σου χωρίς φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες στον άμοιρο σιωπηλό άνθρωπο κι απομακρύνσου με μικρά πηδηματάκια από τον μεγαλόστομο, τον φωνασκούντα. Ίσως αυτός να είναι και το γενεσιουργό αίτιο της δημιουργίας του προβλήματος, Γίνε ανώνυμος, σιωπηλός, σχεδόν αδιόρατος.

  Τότε και μόνο τότε θα γεμίσεις από τη χαρά που δίνει στον άνθρωπο η προσφορά, η αλληλεγγύη, το δόσιμο στον συνάνθρωπό του. Τότε μια εσωτερική γλύκα θα γεμίσει το στόμα σου λες και δοκίμασες το νέκταρ των θεών. Και το πιο ωραίο. Τίποτε απ’ αυτά δεν θα φαίνεται. Εσύ μόνο θα τα βλέπεις και θα τα νιώθεις.