Το ξενοδοχείο Ακταίον

Μια λανθασμένη εικόνα περί μοντερνισμού είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο υπέροχα κτίρια του παρελθόντος που αποτελούσαν χαρακτηριστικά μιας ιστορικής πρωτεύουσας δεν υπάρχουν πια. Μέσα σε 50 χρόνια ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Ακρόπολης απέκτησε τη λάμψη μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας με ανάκτορα, νεοκλασικά μέγαρα, βουλεβάρτα και μερικά από τα ομορφότερα δείγματα νεοκλασικισμού στον κόσμο – που τότε ήταν και απολύτως της μόδας. Όμως τα οικονομικά οφέλη και συμφέροντα, η ανάπτυξη, η ανοικοδόμηση, ο υπερβολικός εκμοντερνισμός αλλά και ο πόλεμος σε συνδυασμό με την έλλειψη χρημάτων συνετέλεσαν ώστε μερικά από τα πιο αξιόλογα κτίρια να χαθούν για πάντα στη δίνη του χρόνου. Κτίρια που αν δέσποζαν ακόμα και σήμερα, η εικόνα της Αθήνας θα ήταν  σίγουρα ομορφότερη.

Αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εμβληματικού κτιρίου, που δεν υπάρχει πια. Βρισκόταν στο Νέο Φάληρο -στη θέση όπου σήμερα έχει χτιστεί ιδιωτικό νοσοκομείο. Ο σχεδιασμός άνηκε  στον  Πάνο Καραθανασόπουλο (μαθητή του Τσίλερ) και βασίστηκε στα πρότυπα των παραλιακών palace ξενοδοχείων που ανθούσαν στις ευρωπαϊκές λουτροπόλεις. Εγκαινιάστηκε το 1903 και για δεκαετίες ήταν το κέντρο της αναψυχής για την ελίτ της Αθήνας, αλλά και των υψηλών επισκεπτών από όλη την Ευρώπη. Είχε 160 δωμάτια, μεγάλες αίθουσες δεξιώσεων, κήπους και παραλία. Η παρακμή του ήρθε λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου καταστράφηκαν πολλά μέρη του. Μετά τον πόλεμο η κατεστραμμένη και πάμφτωχη Ελλάδα δεν μπορούσε να συντηρήσει ένα τέτοιο οικοδόμημα και έτσι το ξενοδοχείο εγκαταλείφθηκε, για να καταλήξει να κατεδαφιστεί επί Αριστείδη Σκυλίτση, του αλήστου μνήμης διορισμένου από τη χούντα δημάρχου Πειραιά.