Επειδή η Άνοιξη είν’ εδώ, αγαπητές/οί Πηλιορείτισσες/ες και μη...
-----------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------
Ο Στρατής Μυριβήλης σε μια από τις επισκέψεις του σε Βόλο και Πήλιο πέρασε
κι απ' τα Λεχώνια. Σταμάτησε και φιλοξενήθηκε στην οικογένεια Σαράφη στα Κάτω
Λεχώνια, που είχε τρεις κόρες νεαρές-νεράιδες τότε.(Η ίδια οικογένεια είναι
ευεργέτιδα των Κάτω Λεχωνίων με την δωρεά οικοπέδου του Νηπιαγωγείου,
λεωφορείου μεταφοράς μαθητών κ,ά.)
Εμπνευσμένος από τη φύση της περιοχής, αλλά και την ομορφιά, έγραψε το παρακάτω απολαυστικό κείμενο με τις εντυπώσεις του, που υπάρχει στο βιβλίο
«Απ' την Ελλάδα» - Εκδόσεις Εστίας, 1982 -Σελίδες 227-233
Εμπνευσμένος από τη φύση της περιοχής, αλλά και την ομορφιά, έγραψε το παρακάτω απολαυστικό κείμενο με τις εντυπώσεις του, που υπάρχει στο βιβλίο
«Απ' την Ελλάδα» - Εκδόσεις Εστίας, 1982 -Σελίδες 227-233
Α Ν Ο Ι Ξ Η Σ Τ Ο Π Η Λ Ι Ο
Για έναν άνθρωπο που αντιπαθεί απεριόριστα το χειμώνα, και δεν κάνει τίποτα σ' όλη τη διάρκειά του παρά να περιμένει με αγωνία την άνοιξη και το καλοκαίρι, έχει εξαιρετική σημασία το να τρέξει να την υποδεχτεί και να την καλωσορίσει στο πρώτο της ξεκίνημα, όταν ακόμα ό ουρανός και η γη και η θάλασσα της Ελλάδας μόλις αρχίζουν να ψιθυρίζουν τα πρώτα θροΐσματα των δειλών, των δισταχτικών της βημάτων. Ο αέρας, νοτισμένος ακόμα από την εαρινό βροχή, είναι γεμάτος από υπονοούμενα μηνύματα μιας γιορτής που δεν ήρθε ακόμη, όμως μαντεύεται από μακρινές ιαχές θριάμβων που πλησιάζουν, από πνιγμένους στεναγμούς συγκρατημένης χαράς, από μικρές εκρήξεις πολύχρωμων φώτων, πού ανάφτουν και σπιθίζουν πριν την ώρα τους.
Όποιος δεν έζησε τις πρώτες-πρώτες μέρες της άνοιξης, πού είναι μια αφάνταστη κλίμακα αποχρώσεων και εναλλαγών, δεν γίνεται να καταλάβει κατόπι το χαρμόσυνο περιεχόμενό της σ' όλη του την έκταση και την πληρότητα. Και το Πήλιο είναι μια από τις προνομιακές μορφές της Ελλάδας, όπου μπορεί κανείς να απολαύσει τη συγκίνηση και το ρίγος αυτής της ανήσυχης, της προγεννητικής, της προεφηβικής περιόδου. Από τα αμέτρητα φρουτόδεντρα, που στολίζουν το βουνό ως τα παραθαλάσσια κράσπεδά του, βρήκα ανθισμένα μονάχα τρία. Τις μυγδαλιές, τις βερικοκιές, και τις κορομηλιές. Ρόδινες οι πρώτες. Φορτωμένες κοκκινωπά μπουμπούκια οι δεύτερες. Κάτασπρες οι τελευταίες. Είναι η παρθενική πρωτοπορία της άνοιξης, που σαρώνει τα χιόνια με ανθισμένες φροκαλιές, να περάσει η Πεντάμορφη.
Αργότερα θα πάρουν φωτιά οι ροδακινιές και, πριν βγάλουν τα φρέσκα φύλλα τους, Θα φουντώσουν στα σκούρα κλωνιά τους οι ρόδινες φλόγες. Ύστερα οι κερασιές, οι βυσσινιές. Όμως όποιος δεν είδε πάνω στην άνθισή τους τις Πηλιορείτικες μηλιές, δεν μπορεί να πει πώς είδε καταπρόσωπο την άνοιξη, σ' όλη της την παρθενική τρυφεράδα.
Τα Κάτω Λεχώνια, απλωμένα μέσα στους κήπους των, περιμένουν τον Απρίλη για να στεφανώσουν με αμέτρητα άγρια τριαντάφυλλα τούς φράχτες και τις βραγιές των χωραφιών. Τότες ένα πλήθος ρόδα σκάνε, τρέμουν πάνω σε λυγερές γιρλάντες, κρέμουνται τσαμπιά κόκκινα από φυτικά τόξα και αψίδες, αγκαλιάζουν τα βράχια, τα ωραία, μαβιά και πρασινωπά και γκρίζα βράχια του Πηλίου, που μοιάζουν με ροδοστεφανωμένα κεφάλια Σειληνών και Αιγιπάνων. Στα ψηλώματα είναι τα δάση της οξυάς και της αγριοκαστανιάς. Λόχμες αδιάβατες, και σύδεντρα πυκνά, όπου ώ φυλλωσιές ψιθυρίζουν ερωτικά καλέσματα, και τα αόρατα νερά τραγουδούν ανάμεσα από τις γλαφυρές πέτρες την αιώνια ραψωδία τους. Εδώ ο μύθος έρχεται καταπόδι στα βήματά σου. Εδώ είναι η σπηλιά που κατοικούσε ο Κένταυρος Χείρωνας, ο δάσκαλος του Αχιλλέα. Μέσα σε τούτα τα δάση ο Πηλέας κυνήγησε κι έκανε δικιά του τη λευκαστράγαλη Θέτιδα, την κόρη του θαλασσοθεού Νηρέα, την πιο όμορφη από τις πενήντα αδερφές της, τις Νηρηίδες, που ζουν ακόμα μέσα στους θρύλους του λαού μας με το όνομα Νεράιδες. Πολύ τον παίδεψε τον Πηλέα τούτη η μαργιόλα, αφού για να του ξεφύγει, μεταμορφώθηκε σε φλόγα, κατόπι σε λιοντάρι, κατόπι σε φίδι, σε νερό, ακόμα και σε φώκια. Όλες αυτές τις μεταμορφώσεις τις ξαναβρίσκουμε σήμερα μέσα στα λαϊκά μας παραμύθια. Και σαν την καταπόνεσε ο Πηλέας, την έκαμε δικιά του μέσα σε τούτες τις λόχμες, και κατέβηκαν όλοι οι θεοί και γλεντοκόπησαν στους γάμους του θνητού με τη νεράιδα Θεά. Από τούτον τον έρωτα γεννήθηκε ο πιο όμορφος παλληκαράς των Ελλήνων, ο Αχιλλέας.
Από τούτα τα δέντρα έκοψαν οι Αργοναύτες τα ξύλα και σκάρωσαν κείνο το μαγικό κουρσάρικο καράβι, την Αργώ.
Οι νεράιδες δεν άφησαν ποτές το Πήλιο. Εκεί στα Κάτω Λεχώνια με υποδέχτηκαν τρεις από τις πενήντα κόρες του Νηρέα. Ξεπρόβαλαν μέσα από ένα χτήμα, όλο πορτοκαλιές, κι οι χρυσοί καρποί των δέντρων έτρεμαν πάνω από την πλούσια κόμη. Έτρεμαν στον κόρφο τους και άλλοι, ακόμα πιο χυμώδεις. Η κάθε μια είταν πιο όμορφη από την άλλη, όμως η μια τους είχε το πιο μουσικό, το πιο ξωτικό όνομα. Και τα πιο φωτεινά μάτια. Η Φρούτα! Μόνο στο Πήλιο μπορούσε να μεταπλαστεί έτσι το όνομα Αφροδίτη.
Πήγαμε στα Καλά Νερά[...]
-----------------------------------------------------------
Φωτογραφίες (από το βιβλίο του Γιαν. Μαντίδη ΣΟΦΙΚΑ...):
1.Οι αδελφές Σαράφη με την Σοφία Τοπάλη στον καταλανικό πύργο στα Λεχώνια.
2,3. Η Φρούτα Σαράφη και η αδελφή της Κατίνα.
Για έναν άνθρωπο που αντιπαθεί απεριόριστα το χειμώνα, και δεν κάνει τίποτα σ' όλη τη διάρκειά του παρά να περιμένει με αγωνία την άνοιξη και το καλοκαίρι, έχει εξαιρετική σημασία το να τρέξει να την υποδεχτεί και να την καλωσορίσει στο πρώτο της ξεκίνημα, όταν ακόμα ό ουρανός και η γη και η θάλασσα της Ελλάδας μόλις αρχίζουν να ψιθυρίζουν τα πρώτα θροΐσματα των δειλών, των δισταχτικών της βημάτων. Ο αέρας, νοτισμένος ακόμα από την εαρινό βροχή, είναι γεμάτος από υπονοούμενα μηνύματα μιας γιορτής που δεν ήρθε ακόμη, όμως μαντεύεται από μακρινές ιαχές θριάμβων που πλησιάζουν, από πνιγμένους στεναγμούς συγκρατημένης χαράς, από μικρές εκρήξεις πολύχρωμων φώτων, πού ανάφτουν και σπιθίζουν πριν την ώρα τους.
Όποιος δεν έζησε τις πρώτες-πρώτες μέρες της άνοιξης, πού είναι μια αφάνταστη κλίμακα αποχρώσεων και εναλλαγών, δεν γίνεται να καταλάβει κατόπι το χαρμόσυνο περιεχόμενό της σ' όλη του την έκταση και την πληρότητα. Και το Πήλιο είναι μια από τις προνομιακές μορφές της Ελλάδας, όπου μπορεί κανείς να απολαύσει τη συγκίνηση και το ρίγος αυτής της ανήσυχης, της προγεννητικής, της προεφηβικής περιόδου. Από τα αμέτρητα φρουτόδεντρα, που στολίζουν το βουνό ως τα παραθαλάσσια κράσπεδά του, βρήκα ανθισμένα μονάχα τρία. Τις μυγδαλιές, τις βερικοκιές, και τις κορομηλιές. Ρόδινες οι πρώτες. Φορτωμένες κοκκινωπά μπουμπούκια οι δεύτερες. Κάτασπρες οι τελευταίες. Είναι η παρθενική πρωτοπορία της άνοιξης, που σαρώνει τα χιόνια με ανθισμένες φροκαλιές, να περάσει η Πεντάμορφη.
Αργότερα θα πάρουν φωτιά οι ροδακινιές και, πριν βγάλουν τα φρέσκα φύλλα τους, Θα φουντώσουν στα σκούρα κλωνιά τους οι ρόδινες φλόγες. Ύστερα οι κερασιές, οι βυσσινιές. Όμως όποιος δεν είδε πάνω στην άνθισή τους τις Πηλιορείτικες μηλιές, δεν μπορεί να πει πώς είδε καταπρόσωπο την άνοιξη, σ' όλη της την παρθενική τρυφεράδα.
Τα Κάτω Λεχώνια, απλωμένα μέσα στους κήπους των, περιμένουν τον Απρίλη για να στεφανώσουν με αμέτρητα άγρια τριαντάφυλλα τούς φράχτες και τις βραγιές των χωραφιών. Τότες ένα πλήθος ρόδα σκάνε, τρέμουν πάνω σε λυγερές γιρλάντες, κρέμουνται τσαμπιά κόκκινα από φυτικά τόξα και αψίδες, αγκαλιάζουν τα βράχια, τα ωραία, μαβιά και πρασινωπά και γκρίζα βράχια του Πηλίου, που μοιάζουν με ροδοστεφανωμένα κεφάλια Σειληνών και Αιγιπάνων. Στα ψηλώματα είναι τα δάση της οξυάς και της αγριοκαστανιάς. Λόχμες αδιάβατες, και σύδεντρα πυκνά, όπου ώ φυλλωσιές ψιθυρίζουν ερωτικά καλέσματα, και τα αόρατα νερά τραγουδούν ανάμεσα από τις γλαφυρές πέτρες την αιώνια ραψωδία τους. Εδώ ο μύθος έρχεται καταπόδι στα βήματά σου. Εδώ είναι η σπηλιά που κατοικούσε ο Κένταυρος Χείρωνας, ο δάσκαλος του Αχιλλέα. Μέσα σε τούτα τα δάση ο Πηλέας κυνήγησε κι έκανε δικιά του τη λευκαστράγαλη Θέτιδα, την κόρη του θαλασσοθεού Νηρέα, την πιο όμορφη από τις πενήντα αδερφές της, τις Νηρηίδες, που ζουν ακόμα μέσα στους θρύλους του λαού μας με το όνομα Νεράιδες. Πολύ τον παίδεψε τον Πηλέα τούτη η μαργιόλα, αφού για να του ξεφύγει, μεταμορφώθηκε σε φλόγα, κατόπι σε λιοντάρι, κατόπι σε φίδι, σε νερό, ακόμα και σε φώκια. Όλες αυτές τις μεταμορφώσεις τις ξαναβρίσκουμε σήμερα μέσα στα λαϊκά μας παραμύθια. Και σαν την καταπόνεσε ο Πηλέας, την έκαμε δικιά του μέσα σε τούτες τις λόχμες, και κατέβηκαν όλοι οι θεοί και γλεντοκόπησαν στους γάμους του θνητού με τη νεράιδα Θεά. Από τούτον τον έρωτα γεννήθηκε ο πιο όμορφος παλληκαράς των Ελλήνων, ο Αχιλλέας.
Από τούτα τα δέντρα έκοψαν οι Αργοναύτες τα ξύλα και σκάρωσαν κείνο το μαγικό κουρσάρικο καράβι, την Αργώ.
Οι νεράιδες δεν άφησαν ποτές το Πήλιο. Εκεί στα Κάτω Λεχώνια με υποδέχτηκαν τρεις από τις πενήντα κόρες του Νηρέα. Ξεπρόβαλαν μέσα από ένα χτήμα, όλο πορτοκαλιές, κι οι χρυσοί καρποί των δέντρων έτρεμαν πάνω από την πλούσια κόμη. Έτρεμαν στον κόρφο τους και άλλοι, ακόμα πιο χυμώδεις. Η κάθε μια είταν πιο όμορφη από την άλλη, όμως η μια τους είχε το πιο μουσικό, το πιο ξωτικό όνομα. Και τα πιο φωτεινά μάτια. Η Φρούτα! Μόνο στο Πήλιο μπορούσε να μεταπλαστεί έτσι το όνομα Αφροδίτη.
Πήγαμε στα Καλά Νερά[...]
-----------------------------------------------------------
Φωτογραφίες (από το βιβλίο του Γιαν. Μαντίδη ΣΟΦΙΚΑ...):
1.Οι αδελφές Σαράφη με την Σοφία Τοπάλη στον καταλανικό πύργο στα Λεχώνια.
2,3. Η Φρούτα Σαράφη και η αδελφή της Κατίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου