1. Ένα παλαιό κείμενο τη χρονιά που είχα τις μαύρες μου (χτενισμένο λίγο)
   Άλλα αντ’ άλλων -1978
   Ήταν αργότερα από την εποχή που «τραβούσαν τα σκυλιά με το λουκάνικα»
   Τώρα η τιμή τους τα έκανε πολυτέλεια, μα η ποιότητά τους παρέμενε ίδια: Για τα σκυλιά.
   Κι εμείς ανηφορίζαμε στο χρόνο, ψάχνοντας τη χαμένη μας μοίρα, τα χρόνια που ανώφελα φύγανε, τα ατέλειωτα σχέδια που μείνανε στα χαρτιά ή σε κάποια ντροπαλή γωνιά του μυαλού μας. Είναι σωστά τ...ελικά αυτά που λένε. «Τι σου έμελλε να πάθεις κακομοίρη μου!» ή αλλιώς «Πού είσαι χαμένη νιότη που έλεγες πως θα γινόμουν άλλος;»
   Κι εγώ τραβάω κόντρα στα δευτερόλεπτα, που όλο τ’ ακουμπάω και όλο μου ξεφεύγουν. Κάνω τεχνητή αναπνοή στα θνήσκοντα όνειρά μου.
   Γιατί η γνώση, μωρέ, δεν έρχεται με τα νιάτα και σου κάνει συντροφιά στη δύση της ζωής, τότε που είναι σχεδόν άχρηστη; Ναι! Παξιμάδι στα χέρια φαφούτη στην έρημο.
   Κάνοντας έναν απολογισμό σκέφτομαι τι απόμεινε: Τρεις κι εξήντα! Λίγα ψιλά κέρματα το κέρδος μιας ολάκερης ζωής. Μα καλά τι έκανα όλα τα χρόνια; Κι εγώ που νόμιζα πως έζησα μια έντονη ζωή! Κυνηγητό χιμαιρικών ελπίδων σ’ ένα κόσμο δίχως μέλλον.
   Στα δίχτυα του ψαρά οι φελλοί επιπλέουν τα βαρίδια αναζητούν τον πάτο και μιλάνε με τα αμίλητα ψάρια. Εγώ μέτραγα τα αστέρια όταν οι άλλοι μοίραζαν τα λάφυρα. Απέμεινα ρέστος, ασκεπής κάτω απ’ τον ήλιο με το παγούρι άδειο και στεγνό.
   Ας κάνω μια προσθαφαίρεση:
   Από τη μια, τα χρόνια της πείνας και της στέρησης, οι μέρες των συνεδριάσεων και των κυνηγητών, τα χρόνια του εγκλεισμού στα σίδερα. Και από την άλλη; Οι λιγοστές και δυσεύρετες αλκυονίδες μέρες. Λίγες στιγμές μόνο, που νανουρίζονται στα νούφαρα της λίμνης και παίρνουν λαίμαργες ανάσες για λίγο οξυγόνο. Ποια ζυγαριά, σύντροφέ μου, θ’ αντέξει τούτη τη διαφορά;
   Τι να πρώτο θυμηθώ; Τις γυναίκες που κέρδισα ή αυτές που μου ξέφυγαν όταν λιμάζανε για επαφή ; Εκείνο που τελικά μένει είναι μια πίκρα, πικρή σαν το κινίνο. Κι εγώ παραπονούμενος στην αναφορά του λόχου. Ας είναι καλά ο γεραμπής. Ο πόλεμος με τη συνείδηση δεν ήταν κι αδιάκοπος. Υπήρχαν μεγάλα διαλείμματα ανακωχών. Φαντάζεσαι να είσαι συνεχώς σε εμπόλεμη κατάσταση;
   Τώρα τι μπορείς να κάνεις αν το σαράκι σιγοτρώει τα μέσα σου; Είναι η παντοκράτειρα απληστία που κρύβουμε μέσα μας. Κι αυτό δικό μου κι εκείνο το θέλω. Ε ! Όχι κύριε δεν είσαι μόνος σου μες τη ζωή. Δισεκατομμύρια σαν και σένα διεκδικούν μια θέση στον ήλιο.
   Μανία κι αυτή! Τι το θέλεις το οικοπεδάκι σε θερμοκρασία 6.000 βαθμών άνθρωπέ μου; Τα αστέρια είναι πολλαπλάσια. Σκέψου πως, αν γίνει μια δίκαιη μοιρασιά, θα έχεις και το δικό σου! Τι κι αν οι Κροίσοι αγοράζουν δικά τους νησιά; Εσύ θα έχεις δικό σου ολάκερο αστέρι