Με την ευκαιρία της είδησης για τα χρήματα, που έστειλαν έξω χιλιάδες «δημόσιοι λειτουργοί», θεώρησα χρήσιμο να ανεβάσω πάλι ένα κείμενό που περιλαμβάνει την άποψή μου για τον κρατικό μηχανισμό. Γνωρίζω ότι ζω σε μια χώρα, που κυριαρχεί η κρατικιστική αντίληψη και σε πολλούς δε θα αρέσει, αλλά διατηρώ το δικαίωμα να λέω, χωρίς αναστολές, την άποψή μου
Η γ ν ώ μ η μ ο υ
Όλοι σήμερα καταθέτουν από μια γνώμη για την κρίση. Ας πω κι εγώ για μια ακόμα φορά τη δική μου.
Είναι ιστορική και παροιμιώδης πλέον η φράση ( απορία- διαμαρτυρία) του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη. Λαμπράκη
«.. Μα καλά, ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;…»
Το ερώτημα και σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, διατηρεί την επικαιρότητά του και απαιτεί μια πειστική απάντηση. Οι απαντήσεις που ακούγονται γύρω μας είναι ποικίλες κι αυτό είναι φυσιολογικό κι ένδειξη υγείας. Αλίμονο αν η διατύπωση γνώμης επηρεάζει φιλίες παλαιές ή νέες. Πρέπει να υπερβούμε την παιδική ηλικία των πεισμάτων και των αποκλεισμών και να μάθουμε να έχουμε ανοχή και κατανόηση στην διαφορετική άποψη
Ας αναφερθούμε σε μερικές κυρίαρχες εξ αυτών
1) Η θεσμική απάντηση. Προφανώς η εκλεγμένη από το λαό Κυβέρνηση, Η προφανής αυτή απάντηση δεν υποστηρίζεται από πολλούς για συγκυριακούς υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς λόγους που για λόγους πρακτικούς δεν έχουν θέση στο παρόν κείμενο. Όμως σε μια ευνομούμενη κοινωνία αυτό θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο
2) Η άποψη σημαντικής μερίδας του λαού που υποστηρίζει ότι η σημερινή κυβέρνηση λειτουργεί μόνο ως εντολοδόχος της ξενόφερτης τρόικας και απλώς εφαρμόζει τις εντολές της. Η αντίθεση στη ξενοκρατία και η τάση για απομονωτισμό έχει στη χώρα μας βαθιές ιστορικές ρίζες από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και την έλευση στη χώρα μας του Όθωνα. Είναι τόσο εύκολο και βολικό να το παίζεις ακραιφνής και γνήσιος Έλληνας, υπερασπιστής των όσιων και ιερών και τους έχοντες διαφορετική άποψη από σένα να τους εντάσσεις στην πλευρά των εθνοπροδοτών. Ενώ είναι εύκολο δεν είναι λυσιτελής θέση.
3) Η μόνιμη απάντηση των τελευταίων δεκαετιών ότι για όλα τα κακά που συμβαίνουν στη χώρα υπεύθυνοι είναι οι Αμερικάνοι σήμερα βρίσκεται σε ύφεση. Ήταν κι αυτή μια βολική θέση που μας απάλλασσε από το ενδεχόμενο ανίχνευσης κι αναγνώρισης των δικών μας ευθυνών.
Θα μου επιτρέψετε να αποστασιοποιηθώ από τις παραπάνω απαντήσεις και να καταθέσω την δική μου άποψη. Δεν ισχυρίζομαι ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια, αλλά την καταθέτω για προβληματισμό ή στη χειρότερη των περιπτώσεων ως στόχο εκτόξευσης κατηγοριών.
Την χώρα μας την κυβερνά ένας σκουριασμένος και ανίκανος από άποψη συντονισμού κι απόδοσης κρατικός μηχανισμός, που αντιθέτως έχει εις υπέρτατο βαθμό ανεπτυγμένα αμυντικά ανακλαστικά και ικανότητες υπεράσπισης των κεκτημένων. Στη διάρκεια των χρόνων μεθοδικά έχει εξοπλιστεί με απίθανα δικαιώματα, τυλιγμένα και στον τυπικό μανδύα των συνταγματικών προβλέψεων.
Σήμερα είναι πολύ δύσκολο κάποιος να τους ταρακουνήσει από τη θέση στην οποία είναι κουρνιασμένοι, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι η πολιτική σημερινή ηγεσία, μικρού βεληνεκούς και με ικανότητες αντιστρόφως ανάλογες των αναγκών είναι η ίδια που τους επέλεξε και που τους όπλισε με όλα τα δικαιώματα.
Αυτός ο μηχανισμός είναι η γενεσιουργός αιτία της κρίσης κι ο κυριότερος παράγοντας που ανθίσταται στο ξεπέρασμά της. Οι άνθρωποι αυτού του μηχανισμού κυβερνούν τη χώρα. Αυτοί σαμποτάρουν κάθε απόπειρα βελτίωσης της κατάστασης και παίζουν με επιτυχία το «κατενάτσιο». Για ανεξήγητο σε μένα λόγο έχουν και την υποστήριξη και ενίων προοδευτικών- υποτίθεται - κομμάτων.
Ας παραθέσω μερικά επιχειρήματα που θα στηρίξουν τον παραπάνω συλλογισμό.
α) Άνοιξε επιτέλους μερικώς η έρευνα για το φατριασμό κρατικών λειτουργών του στενού κι ευρύτερου δημόσιου χώρου. Μέσα σε αυτή την περίοδο είδαμε εκατοντάδες περιπτώσεις όπου οι υπάλληλοι πλούτισαν σε βάρος του κράτους και άρα του κοινωνικού συνόλου. Αναλογιζόμενοι ότι αυτά είναι μικρές μόνο ενδείξεις της πραγματικότητας μπορούμε να φανταστούμε τι γίνεται από κάτω. Ο κάθε υπάλληλος βλέποντας το διπλανό του να κλέβει ασυστόλως, αναρωτήθηκε
«Καλά εγώ κορόιδο είμαι; Θα πάρω το μερίδιο μου. Γιατί να φοβηθώ;»
Το υπηρεσιακά συμβούλια αθώωναν τους επίορκους. Βλέπεις έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα
β) Όλα τα προηγούμενα χρόνια οι εκάστοτε υπουργοί και διοικητές μεγάλων οργανισμών και τραπεζών ήταν υποχείριοι των συνδικαλιστών τους. Για να μην έχουν μπλεξίματα με αυτούς υποχωρούσαν σε απίθανα αιτήματα υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας.
γ) Παρά την παρέλευση τόσου χρόνου από την εκδήλωση της κρίσης δεν είδα αποτελέσματα καμιάς υπεύθυνης έρευνας για τη διάρθρωση του δημόσιου χρέους. Θέτω πάλι ενώπιον σας ένα από τα πολλά ερωτήματα που έχω θέσει ξανά σε παλαιότερα άρθρα μου. Ποιο μέρος του χρέους οφείλεται σε καταπτώσεις εγγυήσεων οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης; Ποιοι διοικητές δε φρόντισαν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους; Ποιοι υπουργοί ελαφρά τη καρδία έβαλαν την «εγγυητική» υπογραφή τους;
Να ένα πεδίο δράσης των «τυφλών» οικονομολόγων που δεν χτύπησαν εγκαίρως την καμπάνα και τώρα αναλώνονται σε διδακτικές- εκ των υστέρων- συνεντεύξεις σε κάθε προσφερόμενο μικρόφωνο με την υστεροβουλία της μελλοντικής ανταμοιβής. Κάθε εχέφρων ψηφοφόρος θα πρέπει αντιστοίχως να τους συμπεριφερθεί.
δ) Είναι επισήμως ομολογημένο ότι το εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων ήταν αρκετά μεγαλύτερο από το δικαιούμενο με βάση τις «κρατήσεις» που γίνονταν. Οι άνθρωποι που καθόριζαν το ύψος του πάντα ήλπιζαν στις ενισχυτικές κρατικές ενέσεις. Ακόμα και σήμερα με λεφτά της τελευταίας δόσης της «επάρατης τρόικας» αρκετοί συνταξιούχοι πήραν το εφάπαξ τους συμβάλλοντας έτσι στο δημόσιο χρέος. Ακόμα κι αυτοί που χωρίς μυαλό στο κεφάλι βρίζουν το μνημόνιο, ως το αίτιο κι όχι το αποτέλεσμα της κρίσης
ε) Σε όλες τις χώρες ο κρατικός μηχανισμός είναι ένα αναγκαίο βάρος. Σε μας αυτό το βάρος είναι δυσβάστακτο. Να μην γίνονται οι αφελείς συγκρίσεις με πλούσιες χώρες που διαθέτουν αφθονία φυσικών πόρων και ανθηρή βιομηχανία. Να ξεκινήσουμε από το δεδομένο ότι είμαστε φτωχή χώρα αποδυναμωμένη με δυσανάλογο για τις αντοχές μας χρέος. Σε μας χρειάζεται μια εκ βάθρων αναδιάταξη του ρόλου του κράτους σε έναν ελεγκτικό και εξισορροπητικό μηχανισμό, που να κοστίζει όσο χρειάζεται. Οι ελκυστικές συνθήκες εργασίας κι αμοιβών σκλάβωσαν στο εσωτερικό του άξιες μονάδες που στον ιδιωτικό τομέα θα μπορούσαν από χρόνια να μεγαλουργήσουν. Η οικονομική επιστήμη στη χώρα πάσχει στον τομέα των προτεραιοτήτων και εφαρμογών.
στ) Δε διαθέτουμε πολιτική ηγεσία άξια των σημερινών απαιτήσεων. Τα δυο κόμματα που βαρύνονται με την άσκηση της εξουσίας στις τελευταίες δεκαετίες εξάντλησαν τη δυναμική τους. Το κόμμα που φιλοδοξεί να καταλάβει την εξουσία περιλαμβάνει εντός του ετερόκλητες δυνάμεις κάποιες εκ των οποίων δεν πιστεύουν στις βασικές αξίες ενός δημοκρατικού πολιτεύματος κι έτσι δεν αποτελούν εγγύηση διάδοχης
Η γ ν ώ μ η μ ο υ
Όλοι σήμερα καταθέτουν από μια γνώμη για την κρίση. Ας πω κι εγώ για μια ακόμα φορά τη δική μου.
Είναι ιστορική και παροιμιώδης πλέον η φράση ( απορία- διαμαρτυρία) του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη. Λαμπράκη
«.. Μα καλά, ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο;…»
Το ερώτημα και σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, διατηρεί την επικαιρότητά του και απαιτεί μια πειστική απάντηση. Οι απαντήσεις που ακούγονται γύρω μας είναι ποικίλες κι αυτό είναι φυσιολογικό κι ένδειξη υγείας. Αλίμονο αν η διατύπωση γνώμης επηρεάζει φιλίες παλαιές ή νέες. Πρέπει να υπερβούμε την παιδική ηλικία των πεισμάτων και των αποκλεισμών και να μάθουμε να έχουμε ανοχή και κατανόηση στην διαφορετική άποψη
Ας αναφερθούμε σε μερικές κυρίαρχες εξ αυτών
1) Η θεσμική απάντηση. Προφανώς η εκλεγμένη από το λαό Κυβέρνηση, Η προφανής αυτή απάντηση δεν υποστηρίζεται από πολλούς για συγκυριακούς υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς λόγους που για λόγους πρακτικούς δεν έχουν θέση στο παρόν κείμενο. Όμως σε μια ευνομούμενη κοινωνία αυτό θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο
2) Η άποψη σημαντικής μερίδας του λαού που υποστηρίζει ότι η σημερινή κυβέρνηση λειτουργεί μόνο ως εντολοδόχος της ξενόφερτης τρόικας και απλώς εφαρμόζει τις εντολές της. Η αντίθεση στη ξενοκρατία και η τάση για απομονωτισμό έχει στη χώρα μας βαθιές ιστορικές ρίζες από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και την έλευση στη χώρα μας του Όθωνα. Είναι τόσο εύκολο και βολικό να το παίζεις ακραιφνής και γνήσιος Έλληνας, υπερασπιστής των όσιων και ιερών και τους έχοντες διαφορετική άποψη από σένα να τους εντάσσεις στην πλευρά των εθνοπροδοτών. Ενώ είναι εύκολο δεν είναι λυσιτελής θέση.
3) Η μόνιμη απάντηση των τελευταίων δεκαετιών ότι για όλα τα κακά που συμβαίνουν στη χώρα υπεύθυνοι είναι οι Αμερικάνοι σήμερα βρίσκεται σε ύφεση. Ήταν κι αυτή μια βολική θέση που μας απάλλασσε από το ενδεχόμενο ανίχνευσης κι αναγνώρισης των δικών μας ευθυνών.
Θα μου επιτρέψετε να αποστασιοποιηθώ από τις παραπάνω απαντήσεις και να καταθέσω την δική μου άποψη. Δεν ισχυρίζομαι ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια, αλλά την καταθέτω για προβληματισμό ή στη χειρότερη των περιπτώσεων ως στόχο εκτόξευσης κατηγοριών.
Την χώρα μας την κυβερνά ένας σκουριασμένος και ανίκανος από άποψη συντονισμού κι απόδοσης κρατικός μηχανισμός, που αντιθέτως έχει εις υπέρτατο βαθμό ανεπτυγμένα αμυντικά ανακλαστικά και ικανότητες υπεράσπισης των κεκτημένων. Στη διάρκεια των χρόνων μεθοδικά έχει εξοπλιστεί με απίθανα δικαιώματα, τυλιγμένα και στον τυπικό μανδύα των συνταγματικών προβλέψεων.
Σήμερα είναι πολύ δύσκολο κάποιος να τους ταρακουνήσει από τη θέση στην οποία είναι κουρνιασμένοι, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι η πολιτική σημερινή ηγεσία, μικρού βεληνεκούς και με ικανότητες αντιστρόφως ανάλογες των αναγκών είναι η ίδια που τους επέλεξε και που τους όπλισε με όλα τα δικαιώματα.
Αυτός ο μηχανισμός είναι η γενεσιουργός αιτία της κρίσης κι ο κυριότερος παράγοντας που ανθίσταται στο ξεπέρασμά της. Οι άνθρωποι αυτού του μηχανισμού κυβερνούν τη χώρα. Αυτοί σαμποτάρουν κάθε απόπειρα βελτίωσης της κατάστασης και παίζουν με επιτυχία το «κατενάτσιο». Για ανεξήγητο σε μένα λόγο έχουν και την υποστήριξη και ενίων προοδευτικών- υποτίθεται - κομμάτων.
Ας παραθέσω μερικά επιχειρήματα που θα στηρίξουν τον παραπάνω συλλογισμό.
α) Άνοιξε επιτέλους μερικώς η έρευνα για το φατριασμό κρατικών λειτουργών του στενού κι ευρύτερου δημόσιου χώρου. Μέσα σε αυτή την περίοδο είδαμε εκατοντάδες περιπτώσεις όπου οι υπάλληλοι πλούτισαν σε βάρος του κράτους και άρα του κοινωνικού συνόλου. Αναλογιζόμενοι ότι αυτά είναι μικρές μόνο ενδείξεις της πραγματικότητας μπορούμε να φανταστούμε τι γίνεται από κάτω. Ο κάθε υπάλληλος βλέποντας το διπλανό του να κλέβει ασυστόλως, αναρωτήθηκε
«Καλά εγώ κορόιδο είμαι; Θα πάρω το μερίδιο μου. Γιατί να φοβηθώ;»
Το υπηρεσιακά συμβούλια αθώωναν τους επίορκους. Βλέπεις έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα
β) Όλα τα προηγούμενα χρόνια οι εκάστοτε υπουργοί και διοικητές μεγάλων οργανισμών και τραπεζών ήταν υποχείριοι των συνδικαλιστών τους. Για να μην έχουν μπλεξίματα με αυτούς υποχωρούσαν σε απίθανα αιτήματα υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας.
γ) Παρά την παρέλευση τόσου χρόνου από την εκδήλωση της κρίσης δεν είδα αποτελέσματα καμιάς υπεύθυνης έρευνας για τη διάρθρωση του δημόσιου χρέους. Θέτω πάλι ενώπιον σας ένα από τα πολλά ερωτήματα που έχω θέσει ξανά σε παλαιότερα άρθρα μου. Ποιο μέρος του χρέους οφείλεται σε καταπτώσεις εγγυήσεων οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης; Ποιοι διοικητές δε φρόντισαν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους; Ποιοι υπουργοί ελαφρά τη καρδία έβαλαν την «εγγυητική» υπογραφή τους;
Να ένα πεδίο δράσης των «τυφλών» οικονομολόγων που δεν χτύπησαν εγκαίρως την καμπάνα και τώρα αναλώνονται σε διδακτικές- εκ των υστέρων- συνεντεύξεις σε κάθε προσφερόμενο μικρόφωνο με την υστεροβουλία της μελλοντικής ανταμοιβής. Κάθε εχέφρων ψηφοφόρος θα πρέπει αντιστοίχως να τους συμπεριφερθεί.
δ) Είναι επισήμως ομολογημένο ότι το εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων ήταν αρκετά μεγαλύτερο από το δικαιούμενο με βάση τις «κρατήσεις» που γίνονταν. Οι άνθρωποι που καθόριζαν το ύψος του πάντα ήλπιζαν στις ενισχυτικές κρατικές ενέσεις. Ακόμα και σήμερα με λεφτά της τελευταίας δόσης της «επάρατης τρόικας» αρκετοί συνταξιούχοι πήραν το εφάπαξ τους συμβάλλοντας έτσι στο δημόσιο χρέος. Ακόμα κι αυτοί που χωρίς μυαλό στο κεφάλι βρίζουν το μνημόνιο, ως το αίτιο κι όχι το αποτέλεσμα της κρίσης
ε) Σε όλες τις χώρες ο κρατικός μηχανισμός είναι ένα αναγκαίο βάρος. Σε μας αυτό το βάρος είναι δυσβάστακτο. Να μην γίνονται οι αφελείς συγκρίσεις με πλούσιες χώρες που διαθέτουν αφθονία φυσικών πόρων και ανθηρή βιομηχανία. Να ξεκινήσουμε από το δεδομένο ότι είμαστε φτωχή χώρα αποδυναμωμένη με δυσανάλογο για τις αντοχές μας χρέος. Σε μας χρειάζεται μια εκ βάθρων αναδιάταξη του ρόλου του κράτους σε έναν ελεγκτικό και εξισορροπητικό μηχανισμό, που να κοστίζει όσο χρειάζεται. Οι ελκυστικές συνθήκες εργασίας κι αμοιβών σκλάβωσαν στο εσωτερικό του άξιες μονάδες που στον ιδιωτικό τομέα θα μπορούσαν από χρόνια να μεγαλουργήσουν. Η οικονομική επιστήμη στη χώρα πάσχει στον τομέα των προτεραιοτήτων και εφαρμογών.
στ) Δε διαθέτουμε πολιτική ηγεσία άξια των σημερινών απαιτήσεων. Τα δυο κόμματα που βαρύνονται με την άσκηση της εξουσίας στις τελευταίες δεκαετίες εξάντλησαν τη δυναμική τους. Το κόμμα που φιλοδοξεί να καταλάβει την εξουσία περιλαμβάνει εντός του ετερόκλητες δυνάμεις κάποιες εκ των οποίων δεν πιστεύουν στις βασικές αξίες ενός δημοκρατικού πολιτεύματος κι έτσι δεν αποτελούν εγγύηση διάδοχης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου