ΣΤ- Ποιος φταίει για την κρίση?

Ας συνοψίσουμε τα συμπεράσματα αυτής της περιδιάβασης που κάνανε.

Ζούμε σε μια χώρα, όπου απόλυτος μονάρχης είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός, αφού στο πρόσωπό του συγκεντρώνονται όλες οι εξουσίες. Άρα όλοι οι πρωθυπουργοί με κάποια διαβάθμιση έχουν μέρος της κατάντιας στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα μας. Το κακό είναι ότι με τα μυαλά που κουβαλάμε όλοι μας, πολύ δύσκολα θα την ξεπεράσουμε. Η πορεία θα είναι δύσκολη και πολύχρονη. 

Βεβαίως υπεύθυνοι δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Είναι κι ένας κακομαθημένος λαός, που θεωρεί ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να τον θρέφει ανεξαρτήτως της δικής του προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Έτσι ρουφάει εύκολα κάθε υπόσχεση από έναν έξυπνο κόλακα που δεν υπολογίζει τίποτα για ν’ ανέβει στα ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας. Έγκαιρα ο ποιητής το είχε επισημάνει: Λαός ευκολόπιστος μα πάντα προδομένος

Εδώ υπάρχει ένας κίνδυνος. Όταν αυξάνεις τον αριθμό των υπευθύνων το αδίκημα εξαφανίζεται. Όμως υπάρχει η ασφαλιστική δικλείδα κι αυτή είναι η διαβάθμιση της ευθύνης. Τη μεγαλύτερη ευθύνη έχουν αυτοί που είχαν εξουσία και με τις αποφάσεις θα μπορούσαν να προλάβουν αρνητικά και να προωθήσουν θετικά μέτρα. Και στους πρωθυπουργούς υπάρχει διαβάθμιση. Άλλο το κακό που προξένησε ο  Ανδρέας Παπανδρέου κι άλλο ο Κώστας Σημίτης. Άλλο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κι άλλο κι άλλο ο Κώστας Καραμανλής. Στους πρωθυπουργούς των μνημονίων προσάπτουμε τη βασική ευθύνη της καθυστέρησης και της αντίδρασης στην εφαρμογή των συμβουλών των συμμάχων μας. Το ίδιο και στην πρώτη φάση στον Τσίπρα. Κάνω τη διάκριση των φάσεων γιατί αργότερα πέρασε στην ομάδα των «προθύμων, έχοντας μια βαριά αρνητική παρακαταθήκη. Σε διάφορες φάσεις είπε τόσα ψέματα που δύσκολα θα απαλλαγεί απ’ αυτήν την θλιβερή εικόνα

Ευθύνη μεγάλη έχει και το συνδικαλιστικό κίνημα που με συνεχείς αναστατώσεις κι απεργίες - ιδιαίτερα σε κλάδους του ευρύτερου κρατικού τομέα- ζητούσε  αιτήματα που υπερέβαιναν των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Η «επιτυχία» στη διεκδίκηση αυτών των αιτημάτων είναι μια από τις αιτίες που φτάσαμε στο γκρεμό

Δε θα ήταν πλήρης η ανάλυσή μου αν δεν τόνιζα τον αρνητικό ρόλο που από πάντα παίζει στη χώρα ο παλαιολιθικός κρατικός μηχανισμός  Πρώτον με το υπερβολικό βάρος για την ικανοποίηση των μισθολογικών και άλλων αναγκών του. Δεύτερον από την αδυναμία της πολιτείας να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, αφού οι «λειτουργοί» του έχουν εξοπλιστεί με υπερβολικά και συνταγματικά δικαιώματα που τίποτα δεν τους κουνάει από τη θέση τους. Τρίτον ο γενικός φατριασμός. Αλίμονο αν σε μερικές υπηρεσίες δεν πληρώσεις  το επώδυνο γρηγορόσημο για να κάνεις τη δουλειά σου. Με αυτόν τον τρόπο πολλοί έκαναν περιουσίες ιδιαίτερα όσοι είχαν δικαίωμα υπογραφής για την έγκριση μιας πράξης. Έχετε δει τους νέους επιβήτορες της εξουσίας που παρουσιάστηκαν ως οι άγγελοι τιμωρίας να κάνουν καμιά ενέργεια στο θέμα;

Γενικά από λόγια χορτάσαμε. Ώρα είναι ο λαός να αξιολογεί τους ζητούντες την ψήφο του με βάση τα έργα τους.

Σε μια χώρα που υπάρχει αρνητισμός στην ικανότητα, αποστροφή στο συναγωνισμό, αποφυγή της αξιολόγησης, πολιτική των επιδομάτων, που παράγει «αναξιοπαθούντες» μην περιμένετε να δείτε άσπρη μέρα. Χρειαζόμαστε γενναία στροφή και αντίστοιχους ηγέτες