Επιμύθιο

Μόνος περπάτησα το μυστικό μονοπάτι που κάποια στιγμή επέλεξα. Αναζητώντας τη πηγή της  ζωής. Πέρασα πολλές φάσεις και περιπέτειες όλων των ειδών. Ενδιαφέρουσες έως συναρπαστικές, μονότονες έως απεχθείς. Εναλλάξ χωρίς τάξη αι ρυθμό. Δύσκολες ανηφόρες, κυνηγητά από αρπακτικά ανθρώπινα θηρία, που λησμόνησαν τα τυπικά  χαρακτηριστικά του ανθρώπου κι έδρασαν ως κακόμορφα σαρκοβόρα θηρία.   Περπάτησα σε ηλιόφωτους δρόμους αναπνέοντας τα αρώματα των λουλουδιών, θαυμάζοντας τα ποικίλα θαύματα της φύσης. Γνώρισα νέους κι άγνωστους πριν σε μένα τόπους, έμαθα νέες συμπεριφορές, δοκίμασα άγνωστες γεύσεις. Αλλά φυσικά δεν  ήταν μόνο αυτά! Συγχρόνως τσαλαβούτησα σε βρώμικα νερά και λάσπες. Μ’ έκαψε ο ήλιος του καλοκαιριού. Ποτάμι ο ιδρώτας να κυλά στο σώμα. Το παγωμένο αγιάζι του χειμώνα να περνάει τα ρούχα και σα βελόνες  να τρυπά τα γερασμένα κόκκαλα.  Περπάτησα μέσα σε χιόνια και πάγους κι οι πόνοι μόνιμη συντροφιά. Δροσίστηκα από το πηγαδίσιο νερό της όασης και τα απαλό αεράκι έρημης ακροθαλασσιάς. Επί τούτου και ανάκατα γράφω πράγματα που περνάνε απ’ το μυαλό μου θέλοντας ν’ αναδείξω το πόσο σύνθετο, παράξενο κι αντιφατικό πλάσμα είναι ο άνθρωπος. Ναι ο άνθρωπος! Μιλάμε για αυτόν λες και είναι ένα ενιαίο κι ομοιόμορφο είδος, ενώ καλύτερα ας δεχθούμε ότι είναι τόσων ειδών όσο κι ο αριθμός τους. Ποικιλία χαρακτήρων και συμπεριφορών. Από βδελυγμία έως θαυμασμό και ζήλεια για όποιον τα καταγράφει

Είχα, από μικρός, όμως ένα όνειρο. Να διασχίσω  λιβάδια παρθένα, να πατήσω απάτητες κορυφές, να πετάξω πάνω απ’ τα σύννεφα και να βλέπω κάτω τη γη και τους ανθρώπους Να γίνω κομμάτι αυτής της κοινωνίας και να λειτουργήσω μέσα της.    Ν’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ. Δεν έμεινα άκαπνος.   Γεύτηκα μερικά πράγματα κι απόκτησα γνώσεις. μα όλα ήταν  μια μυρωδιά από την ποικιλία και τον πλούτο του ανθρώπινου πολιτισμού.

Έτσι  αχόρταστος και ελλιπής,  θ’ αναχωρήσω από τούτο το μάταιο κόσμο, αφήνοντας ένα ανεπαίσθητο ίχνος σε μερικούς με ιδιαίτερη αίσθηση οσμής και γεύσης. Να πίστευα σε μια συνέχεια μετά το θάνατο, όπου τα πεπραγμένα της εδώ πορείας μου, θα έμπαιναν σε διαδικασία αξιολόγησης. Που θα καθόριζε τη συνέχεια θα ήταν κάτι. Νερό στο διψασμένο, βάλσαμο στον πόνο, μια εν γένει ελπιδοφόρα προοπτική που αποπλύνει τον άνθρωπο από το φόβο της εξαφάνισής του. Όμως αυτή η πίστη σε μένα πέρασε κάποτε  κι έφυγε οριστικά από μέσα μου.

 Σέβομαι τα όσια και ιερά του καθενός. Δεν κατακρίνω. μα και δε τα χειροκροτώ. Είναι δικαίωμα επιλογής του ατόμου  και το δέχομαι. Προσωπικά  όμως θεωρώ το θάνατο οριστικό πέρας της ύπαρξης ενός ατόμου στη ζωή. Όλα τ’ άλλα είναι ανθρώπινες εφευρέσεις. Παυσίπονα αναποτελεσματικά που δίνουν προσωρινή κι ολιγόχρονη ανακούφιση στο φόβο. Έχω τη συνείδηση ότι αυτά που λέω είναι αντιπαθητικά για τους περισσότερους  αλλά εγώ τη μόνο που ευελπιστώ  όταν το χώμα σκεπάσει το ταλαιπωρημένο  μου κορμί και τα σκουλήκια αρχίσουν τη δουλειά τους,  να υπάρξουν  κάποιοι που να με θυμούνται με τρυφερότητα