Στην υπερογδοντάχρονη διάρκεια της ζωής μου

Στην υπερογδοντάχρονη διάρκεια της ζωής μου, έζησα περιόδους πλήρους βεβαιότητας και σιγουριάς  πάνω σε κάποια πίστη σε ένα δόγμα, σ’ ένα είδωλο. Οφείλω με ειλικρίνεια να ομολογήσω, ότι αυτές οι  φάσεις της ζωής μου με φιλοδώρησαν πολλές χαρές και ικανά ποσοστά αυτοπεποίθησης και ενεργητικότητας. Θυμάμαι με ενάργεια την ευτυχία που ένιωθα τότε να γεμίζει με αποφασιστικότητα το νου μου και να τον κάνει να νομίζει ότι είναι κάτι πάνω από το μπόι του. Η σιγουριά είναι ένας ανεκτίμητος πλούτος, ένας φίλος μοναδικός, ένα ήρεμο λιμάνι, μια όαση μέσα στην αβάστακτη ομοιομορφία της ερήμου.

Όμως το σκουληκάκι που ονομάζεται αμφιβολία έρχεται απρόσκλητο και εγκαθίσταται στην επικράτεια του μυαλού σου και διεκδικητικό απαιτεί δικαιώματα και εξουσία  Η αμφιβολία είναι- να το ξέρεις- βασανιστική κατάσταση, βρίσκεσαι εν μέσω αποριών κι αναπάντητων ερωτήσεων. Να ξεκαθαρίσω ότι η επιλογή δεν είναι τελικά απολύτως δική σου. Αν ήταν απόλυτα δική σου επιλογή δικαίως θα υπεισέρχονταν σε οποιοδήποτε τρίτο άτομο η υποψία μήπως είσαι- θελημένο ή αθέλητο- θύμα  μαζοχισμού.

 Όχι, είναι μια αυτόματη διαδικασία αυτού που έρχεται ως αποτέλεσμα συνδυασμού συσσώρευσης δεδομένων γνώσης και βελτίωσης με το χρόνο των προσωπικών σου κριτηρίων αξιολόγησης πραγμάτων και καταστάσεων. Μου είναι δύσκολο να εξηγήσω, με μια λογική ακολουθία συλλογισμών αυτό που μέσα μου νιώθω και δε θα το επιχειρήσω σε αυτό το κείμενο. Κλείνω προς το παρόν τη σκέψη μου με μια  τελική δήλωση.

Ζηλεύω τη βεβαιότητα πολλών, μα θέλω να είναι ψυχολογικά πανέτοιμοι αν κι όταν συμβεί το  πατατράκ. Τότε για το άτομο αρχίζει ο βασανιστικός Γολγοθάς των ερωτημάτων κι ο μαραθώνιος της προσπάθειας για ικανοποιητικές απαντήσεις. Βεβαίως υπάρχει και μια πιο «τυχερή» κατηγορία συνανθρώπων μας. Είναι αυτοί που ήρθαν κι έφυγαν απ’ τη ζωή χωρίς να πάρουν τίποτα χαμπάρι. Για το πόσο τυχερή ή άτυχη είναι αυτή η τελευταία κατηγορία οι απόψεις στην ανθρώπινη κοινωνία  μας διίστανται