Στη ζωή πήρα πολλά μαθήματα. Στην πορεία της γνώρισα πλευρές του εαυτού μου, που προηγουμένως δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν. Κάποιες ευχάριστες, αλλά και αρκετές ενοχλητικές. Ένα παράδειγμα από τις τελευταίες είναι η άκρατη αντίδραση μου σε κάθε απόπειρα επιβολής πάνω μου ενέργειας ή πράξης ενάντια στη δική μου θέλησή. Τότε από μέσα μου εμφανιζόταν ένα παράλογο κύμα θυμού, που παλαιότερα με τίποτα δε μπορούσα να το τιθασεύσω. Κι αυτός ο άκρατος θυμός ποτέ δε μου βγήκε σε καλό. Με το πέρασμα του χρόνου έμαθα να τιθασεύω τις ακραίες αντιδράσεις. Κάποιοι αυτό θα το ονομάσουν απεμπόληση της επαναστατικότητας - χαρακτηριστικό της νιότης μου - μα εγώ το ονομάζω ωρίμανση. Μακάρι να γινόταν αυτό πιο νωρίτερα, αλλά δεν έγινε. Να το συστήσεις σε νεότερους να το κάνουν δε θα έχει αποτέλεσμα. Ο καθένας πρέπει να εξαντλήσει το απόθεμα των λαθών, από μόνος του. Η εμπειρία - δυστυχώς -δε μεταδίδεται. Αν αυτό γινόταν υπήρχε ελπίδα ο κόσμος κάποια στιγμή να γινόταν υποφερτός