ένα σημείο καμπής. Ίσως γιατί τότε καταλαβαίνεις την αξία και τημ’ έναν σταθερό και συγχρόνως δραματικό τρόπο αποσύρεται και αφήνεται να νικηθεί από το σκοτάδι που σε λίγο θα πλακώσει παντού. Τότε αρχίζεις κι εσύ να διαλογίζεσαι και να θέτεις στον εαυτό σου τα αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα.

  Η ίδια περίπου αναλογία ισχύει  και για τη ζωή. Στη μεγαλύτερη διάρκειά της θεωρείς αυτονόητες και δικαιωματικές τις χαρές που αυτή σου χαρίζει. Δεν εκτιμάς εγκαίρως τη σημασία τους, αφήνεις να περνάνε ασχολίαστα μια σειρά γεγονότα που για τον φθαρτό άνθρωπο έχουν προφανή ημερομηνία λήξης. Κάποτε έρχεται η στιγμή της αλήθειας, μα τότε το καρότσι έχει τσουλήσει πλέον, χωρίς τη δυνατότητα της επιστροφής. Βλέπεις η πορεία της ζωής είναι οδός μιας κατευθύνσεως.

  Το κακό στη διάρκεια της είναι ότι σπάνια συνειδητοποιεί κάποιος τη σημασία ενός γεγονότος τη στιγμή που αυτό διαδραματίζεται. Πόσοι άνθρωποι αλήθεια είναι ικανοί να ζουν ταυτόχρονα το συμβάν και να ερμηνεύουν, μαζί και να εκτιμούν, την ιστορική σημασία του; Την επίδραση που το γεγονός αυτό θα έχει στους ίδιους και σ’ ολόκληρη την κοινωνία; Είναι πολύ λίγοι γι αυτό είναι και οι εκλεκτοί. Τις περισσότερες φορές συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Η ερμηνεία έρχεται με καθυστέρηση. Και μάλιστα  πολλές φορές αρκετών χρόνων. Αργότερα συνειδητοποιείς την επίδραση που είχε το γεγονός πάνω σου και στο περιβάλλον που ζεις. Δεν αναφέρω τις ακόμα χειρότερες περιπτώσεις, όπου ο άνθρωπος φτάνει στο πέρας της ζωής του, αναχωρεί οριστικά από αυτήν, χωρίς να έχει προλάβει να καταλάβει τι έχει ακριβώς συμβεί.

  Πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι που κυκλοφορούν στην κοινωνία μας και πόσο διαφορετικές είναι οι συμπεριφορές τους κι οι αντιδράσεις τους στα ίδια γεγονότα!

 Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν αντέχουν τον εαυτό τους και την αναμέτρηση μαζί του, που παθαίνουν πατατράκ όταν κάποια στιγμή βρεθούν μόνοι τους, ενώπιος ενωπίω. Ίσως γι αυτό αναζητούν μετά μανίας συντροφιά, αλλαγή περιβάλλοντος. Αυτή η ανάγκη ανθρώπινης συντροφιάς κι επικοινωνίας έχει τις καλές της πλευρές, αλλά είναι στην πραγματικότητα μια δραπέτευση από το πρόβλημα.

  Επικοινωνείς με ανθρώπους, συνδιαλέγεσαι μαζί τους, ενημερώνεσαι πώς αντιμετωπίζουν αυτοί προβλήματα που ενδεχομένως και εσύ έχεις συναντήσει στο δρόμο σου, παίρνεις ιδέες και τρόπους απ’ αυτούς. Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Μερικές φορές συναντιέσαι και συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που, κάτω από άλλες συνθήκες άνετης και προσεκτικής επιλογής, θα κατέληγες στο συμπέρασμα ότι δεν είναι περιπτώσεις που άξιζαν της εμπιστοσύνης σου και του χρόνου που αφιέρωσες γι αυτούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις το αρνητικό στοιχείο δεν είναι μόνο ο χαμένος χρόνος. Είναι και το φορτίο του μάταιου και ίσως βλαβερού που σου αφήνουν τέτοιου είδους συναναστροφές, μαζί με μια πικρή γεύση απογοήτευσης.

 Στο άλλο άκρο υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν καλά μόνο με τον εαυτό τους, τους αρέσει η απομόνωση από το περίγυρο, ακόμα κι από φίλους ή γνωστούς με τους οποίους, σε προηγούμενη περίοδο, τους συνδέουν κοινές αναμνήσεις, όμως η συνεχής μοναξιά μπορεί να μετατραπεί σε εμμονή διαρκείας και λίγο-λίγο να μεταβληθεί σε αγοραφοβία και αποστροφή για τους ανθρώπους.

 Ποια είναι τελικά η σωστή συμπεριφορά; Ποιος θα μπορούσε, αλήθεια, να δώσει την απάντηση;

  Ίσως σ’ αυτό το ερώτημα να είναι η μέση οδός. Ενώ οι ακραίες συμπεριφορές είναι αυτές που καταγράφονται και δημιουργούν ιστορία, είναι αυτές που ελκύουν το ενδιαφέρον των περισσοτέρων, σε ατομική βάση η ισορροπία βρίσκεται στη μεσότητα, στο ήρεμο, το συγκαταβατικό. Μηδέν άγαν, είπαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Ένα φορτίο υπομονής, εγκαρτέρησης και συγκαταβατικότητας γενικώς είναι απαραίτητο.

 Το καλύτερο όλων είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, να έχεις λογικές απαιτήσεις απ’ τη ζωή και να μην βάζεις τον πήχη σε μη ρεαλιστικά ύψη. Μην καταντήσεις σαν εκείνους που πάσχουν από συνεχή κι εναγώνια αναζήτηση για το κάτι άλλο, το καινούργιο, το διαφορετικό. Αυτών που κυνηγούν ασταμάτητα- πλην ματαίως- την ευτυχία μέσω της αλλαγής. Που, έχοντας θέσει την προσωπική τους φιλοδοξία πολύ ψηλά, δαπανώνται στο κυνηγητό για την πραγμάτωση των υπερβολικών και πολλές φορές υπερφίαλων στόχων τους.

 Τότε, να το ξέρεις,  δεν προλαβαίνεις να αφομοιώσεις και να χαρείς τίποτα. Οι στάσεις, τα κρατήματα, μερικές φορές είναι ανάσα ζωής, ευκαιρία για διαλογισμό και εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Η μετριοπάθεια είναι βάλσαμο αντοχής στις ατυχίες που ενδεχομένως θα συναντήσεις στην πορεία της ζωής σου.