Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Κι όμως ήταν όμορφα» 2010

…..Ξεκινάω από την αντίληψη πως σε κανέναν δεν επιτρέπεται, να υποτιμάει ό,τι για άλλους είναι η ζωή τους. Θέλω και προσπαθώ να σέβομαι κάθε άποψη ιδιαίτερα όταν αυτή έχει συνδεθεί με ανυπόκριτη προσφορά κόπων, θυσιών και ανυστερόβουλης προσφοράς. Στα χρόνια που ζήσαμε δεν υπήρξαν μεν εγχώριοι πόλεμοι αλλά υπήρξαν πιο ύπουλα διαλυτικά στοιχεία. Ιδεολογικοί κλονισμοί, ερωτήματα, απίθανες διαψεύσεις. Αν μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό των γεγονότων τίποτε δεν ταρακούνησε τη δική σου θέση, είναι προσωπικός σου λογαριασμός. Όμως είναι δικαίωμα και του άλλου να κάνει «ταμείο». Να κάνει μια ενδοσκόπηση και να δει τα πράγματα από την αρχή χωρίς να εθελοτυφλεί.

Πιστεύω πως μόνο αν υποσυνείδητα, για λόγους αυτοάμυνας, ύψωσες ένα προστατευτικό τείχος γύρω σου, μόνο αν με δική σου πρωτοβουλία έκοψες τους διαδρόμους με τους οποίους οι αισθήσεις και η λογική αναμετρώνται με τα γεγονότα, αν περιχαρακώθηκες αρνούμενος να δεις τις αλλαγές, ε! τότε καλά έχεις το δικαίωμα να συνεχίζεις να πορεύεσαι αναλλοίωτος.

Εγώ όμως άλλαξα! Ναι, άλλαξα! Το παραδέχομαι.

Η μεγάλη δυσκολία βρίσκεται στην ανάγκη να εξηγήσεις σε ανθρώπους που αγαπάς και σέβεσαι, σε συντρόφους κοινών αγώνων τις δικές σου αλλαγές. Οι δεσμοί που πλέκονται στα νεανικά χρόνια, μέσα σε συνθήκες κοινών οραμάτων, κοινών αγώνων και περιπετειών δεν μπορούν με τίποτα να καταργηθούν. Σφυρηλατήθηκαν μια για πάντα στη συνείδηση, έγιναν κεντίδια πάνω στο κορμί σου.

Αναπολώ τις νεανικές μας συζητήσεις και τα όνειρά μας για την άγια μέρα που θα έρθει. Όταν στους δρόμους και τις πλατείες, ειρηνικά, θα σηκώσουμε τα λάβαρα και τα σύμβολά μας, όταν χωρίς κυνηγητά, θα φωνάξουμε τα συνθήματά μας και θα μεθύσουμε με το κρασί της απαγορευμένης τότε ιδεολογίας μας.

Το μόνο που θυμάμαι από την ομιλία μου στο 6ο Πανσπουδαστικό Συνέδριο για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, στο υπόγειο θέατρο της Στουρνάρη, είναι τα δάκρυα της προσωπικής μου συγκίνησης.

Ε λοιπόν, Πέτρο, όταν ήρθε αυτή η ώρα, εγώ, με δική μου επιλογή, ήμουν αλλού. Το ίδιο το γεγονός έχει την αυτοτελή τραγικότητά του, αλλά –τι να κάνουμε;– έτσι είναι η ζωή. Σιγά-σιγά διολίσθησα σε άλλες περιοχές σκέψεων με τα αναπόφευκτα πισωγυρίσματα και τις μάταιες αναζητήσεις ενδιάμεσων καταστάσεων.

Τελικά, δεν ανήκω πουθενά! Ανήκω στον εαυτό μου. Ακούγεται εγωιστικό, αλλά έτσι είναι. Όμως να το ξεκαθαρίσω. Δε μετανιώνω για τίποτε. Αλίμονο την εποχή εκείνη να μην καιγόμουν από τα ιδανικά που τόσους και τόσους ενέπνευσαν. Πρέπει να το ξεκαθαρίσω. Μέσα στην Αριστερά γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, που αν ζούσαν στην κατάλληλη εποχή, σήμερα θα είχαν περίοπτη θέση στο εορτολόγιο των αγίων και μαρτύρων.

Όμως πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι μέσα στην πανδαισία της ευτυχίας και τον εφησυχασμό του αλάθητου, στενέψαμε τους ορίζοντες της κρίσης μας. Μέσα στην ένταση της καθημερινότητας, την πίεση της βραχυπρόθεσμης καθηκοντολογίας, δεν έμεινε ελεύθερος χρόνος για ήρεμη σκέψη, για ψύχραιμη συνεκτίμηση και τόσων άλλων παραγόντων. Στον φανατισμό, δύο είναι οι καταστάσεις: Φίλος ή εχθρός, λευκό ή μαύρο, καλός ή κακός, καυτό ή ψυχρό. Όμως στο φάσμα του λευκού φωτός ανάμεσα στο ερυθρό και το ιώδες υπάρχουν χιλιάδες ενδιάμεσες αποχρώσεις. Άσε που πέρα από την περιοχή του ορατού υπάρχει –ένθεν κι εκείθεν– μια απέραντη θάλασσα αόρατων, σε πρώτη φάση, άλλων ακτίνων. Γιατί λοιπόν εγώ να μείνω προσκολλημένος σε κάτι μονόπλευρο και μονολιθικό;

Σκέφτομαι, αλήθεια, ποια είναι τα χαρακτηριστικά επεισόδια που σε καθορίζουν; Τι είναι η ζωή σου; Μια σειρά από «σημαντικά» ή «ασήμαντα» συμβάντα που τυχαίνουν στην πορεία και που κάποια αφήνουν πάνω σου ορατά και ευδιάκριτα σημάδια ενώ άλλα «ανεπαίσθητους επηρεασμούς» πολλές φορές χωρίς τη συνειδητοποίησή τους. Η συνάθροιση όλων αυτών των πραγμάτων εναποτίθεται πάνω στο προκαθορισμένο κυτταρικό DNA σου και αυτά συγκαθορίζουν αυτό που λέμε προσωπικότητα και χαρακτήρα…..

91Εσείς, θανασης κουκουσελης, Stathis Papajohns και 88 ακόμη

11 σχόλια

1 κοινοποίηση

Τέλειο!

Σχόλιο

Κοινοποίηση