Ακόμα είμαι εδώ

Εισαγωγικά θέλω, με απόλυτη τη διάθεση ειλικρινείας, να δηλώσω ότι σέβομαι τις απόψεις των άλλων ανθρώπων πάνω στις θρησκευτικές τους απόψεις και ουδέποτε σχολίασα κάτι πάνω σε αυτόν τον τομέα. Είναι απόλυτο αυτό το δικαίωμα σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Η εισαγωγή που κάνω είναι έχει σχέση με το γεγονός ότι το άρθρο που  ακολουθεί έχει σχέση με το θάνατο και τι ακολουθεί στη συνέχεια. Έχει λοιπόν στενή συνάφεια με θρησκευτικές απόψεις και οι δικές μου, κοντά στο τέλος του βίου μου είμαι σίγουρος ότι θα στεναχωρήσουν καλούς μου φίλους. Θα μπορούσα να το αποφύγω, αλλά τώρα είναι η περίοδος που κλείνουν τα τεφτέρια και  από τη μια δε μ’ αρέσει να αφήνω εκκρεμότητες κι από την άλλη τα χρονικά περιθώρια στένεψαν

………………………………………………………………………………………………………….

Η  πορεία κάθε όντος είναι δεδομένη. Κάποιοι γεννήτορες φέρνουν στη ζωή ένα νέο όν ή περισσότερα,  τους απόγονο τους, που η πορεία τους είναι κι αυτή κατά κάποιον τρόπο καθορισμένη Αν ξεπεράσουν τις πρώτες κακουχίες, που δημιουργεί το περιβάλλον και παραμείνουν ζωντανοί μεγαλώνουν, κι αν ξεπεράσουν τις επιθέσεις των παραδοσιακών εχθρών του είδους, ενδεχομένως παράγουν δικούς του απογόνους, γηράσκουν και κάποια στιγμή φεύγουν κι αυτοί απ’ τη ζωή. Βεβαίως υπάρχει και το ενδεχόμενο να φύγει πρωθύστερά από τη ζωή κάποιος για τυχαίους άλλους λόγους. Αυτή η ακολουθία των γενεών είναι η ιστορία του ταλαιπωρημένου πλανήτη μας  Προϋπόθεση να συμβεί κάτι τέτοιο είναι να μην διαταραχθεί η συνεχής ακολουθία κι αυτή είναι η αδιάκοπη ύπαρξη γεννητόρων με ικανότητα αναπαραγωγής. Κάποιες φορές όμως από   τη συνύπαρξη  πολλών αρνητικών παραγόντων, αυτό δεν καθίσταται δυνατόν. Τότε έχουμε την απώλεια του είδους. Στην ιστορία της Γης έχουμε δυστυχώς χιλιάδες τέτοια  παραδείγματα.

Ένα από τα όντα που ζουν στη Γη είναι και ο άνθρωπος. Για λόγους που το είδος αυτό είναι προικισμένο με ιδιαίτερες ικανότητες υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί ισχυρισμοί. Ο καθείς επιλέγει έναν ή περισσότερους από αυτούς, κυρίως αυτούς που θα καθησυχάσει τους φόβους του μετά την θανάτου στην επίγεια ζωή του Το οριστικό τέλος, δηλαδή εξαφάνιση του ατόμου είναι γεγονός ανυπόφορο, για την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων

Διάφοροι «θεοί», προφήτες και ποικίλοι επιτήδειοι, που πάντα κυκλοφορούν στην πιάτσα εργαλειοποιούν  το φόβο του μέσου ανθρώπου και κατασκευάζουν παρηγορητικές διεξόδους. Ο φόβος της οριστικής εξαφάνισης είναι πανίσχυρος και ευρύ πλειοψηφικό  ρεύμα  στο ανθρώπινο είδος. Έτσι με χαρακτηριστική ευκολία βρίσκουν οι ενδιαφερόμενοι οπαδούς που τους ακολουθούν και με ευκολία γεύονται την επιτυχία του σχεδίου τους. Δεν ήταν, τουλάχιστον στη αρχή, κακή η πρόθεση τους. Με τέτοιους τρόπους απαλύνουν τους φόβους της οριστικής εξαφάνισης, θωπεύουν την ελπίδα της συνέχειας και της εκ νέου συνάντησης με αγαπημένα πρόσωπα που νωρίτερα  έφυγαν για το μεγάλο «ταξίδι». Είναι τόσο έντονη η επιθυμία της συνέχειας και της συνάντησης, που, με τη διατύπωση των απόψεων μου που διαψεύδουν κάθε τέτοια ελπίδα, με κάνουν να νιώθω τις αυτονόητες τις ενοχές μου για αυτό.  Στη φάση της ζωής που διανύω μια τέτοια στάση θα ήταν τουλάχιστον μη επιτρεπτή

 Πάνω σε αυτήν την έκδηλη ανθρώπινη επιθυμία εδράζεται και η παντοδυναμία των διαφόρων θρησκευτικών ηγετών της. Η παντοδύναμη εκκλησία εγκατέστησε την εξουσία της σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητες με τις γνωστές αρνητικές συνέπειες. Δε χρειάστηκε και  μεγάλη προσπάθεια.  Ο φόβος της οριστικής εξαφάνισης έλκει με την ισχυρή μαγνητική του δύναμη τον χαμένο στην απεραντοσύνη στην αγκαλιά της  εκκλησίας, που διαφημίζει αλλά και φοβίζει με την αμοιβή και την τιμωρία. Όταν από παλαιά καθιερώθηκε ο θεσμός του ελέγχου της συμπεριφοράς του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία, οι προθέσεις ήταν καλές αλλά αμέσως φάνηκε η διάψευση. Στη διαδρομή τα αποτελέσματα δεν επαλήθευσαν καμιά από αυτές τις προσδοκίες. Αυτό συνδέεται με τα γενετικά ελαττώματα του ανθρώπου. Την πλεονεξία και την αρπαγή. Σε αυτά τα ελαττώματα οφείλονται και οι αλλεπάλληλες αποτυχίες ουτοπιστικών αλλά καλοπροαίρετων προσπαθειών του παρελθόντος

Στη σημερνή ύστατη φάση της ζωής, που διανύω, αφού ακούμπησα και πίστεψα διάφορες, προηγούμενες απόψεις, έφτασα στην, ελπίζω, τελειωτική μια και χρονικά περιθώρια έσφιξαν κατέληξα στην πιο απλή και ίσως και απογοητευτική λύση «Ηλθον, είδον κι απήλθον» ή με ποιο σύγχρονους όρους «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε». Μια ζωή αναθεωρητή με ανέβαζαν συνοδευόμενα από κι από άλλα κοσμητικά επίθετα. Ας τους δώσω τη χαρά την δικαίωσης 

Είναι τόσες πολλές οι θρησκείες και οι περισσότερες παίζουν  στη διαρκή πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Είναι εκφοβιστικές με τις φρικτές τιμωρίες, αν δεν ακολουθήσεις το κακό δρόμο και θα καίγεσαι αιωνίως στο πυρ της κολάσεως, ενώ οι λιγότεροι φαντάζομαι θα γεύονται τα καλά που δίνει ενιαίος (;) παράδεισος. Το σενάριο το βλέπω ….αφελές