Έχω γράψει πάνω από δέκα  μεγάλες ιστορίες μέχρι στιγμής και τις έχω παρουσιάσει τουλάχιστον μια φορά με τη μέθοδο των συνεχειών στον τοίχο μου. Βάζω κατάλογο των τίτλων που θυμάμαι

Η ΝΕΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Η ΕΛΕΝΗ

ΜΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΉ ΙΣΤΟΡΊΑ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ

Η ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ

Η ΛΥΤΡΩΣΗ

Ο ΠΕΤΡΟΣ

Η ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ

Η ΖΩΗ ΜΙΑΣ ΕΦΗΒΗΣ

Η ΔΕΚΑΕΤΊΑ ΤΟΥ 60

Ο ΔΗΛΩΣΙΑΣ 

Είναι ιστορίες σε μέγεθος μεταξύ των 25 έως 50  χιλιάδων λέξεων και με ποικίλο περιεχόμενο. Σήμερα τις ονομάζω νουβέλες, δηλαδή μικρά μυθιστορήματα ή μεγάλα διηγήματα και δεν έχουν κυκλοφορήσει σε τυπωμένα βιβλία, εκτός από το ΔΗΛΩΣΙΑ που έχει βγει σε αυτοέκδοση και μικρό αριθμό αντιτύπων

Η προσωπική μου μέθοδος είναι η αυτόματη γραφή. Μια γενική ιδέα που αρχίζει να γράφεται χωρίς προηγούμενη προετοιμασία, όπως συνήθως κάνουν οι επαγγελματίες της γραφής. Συγκέντρωση υλικού και βασικός σκελετός.

Όμως η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί. Χωρίς να το επιδιώκεις κι ίσως περισσότερο να προσπαθείς να το αποφύγεις, μέσα σ’ όλα τα κείμενα μου έχουν εμφιλοχωρήσει παραποιημένες προφανώς μνήμες. Το μεγαλύτερο κομμάτι είναι προϊόν φαντασίας. Εξαίρεση η δεκαετία του 60 που είναι αυτοβιογραφικό. Σε ένα μόνο τομέα υπάρχει αυτόματη καθοδήγηση. Το αίσιο πέρας ή επί το Ελληνικότερο Happy End  για τους σύγχρονους γραφείς κειμένων αυτό να θεωρείται ξεπερασμένο, αλλά αυτό μου ταιριάζει και δεν το αλλάζω. Στα κείμενα της Αγκάθα Κρίστι οι ήρωες Πουαρό και Μις Μαρπλ θέλουν συνήθως στο τέλος το αγόρι και το κορίτσι να φεύγουν αγκαλιασμένοι.

Επειδή δεν είναι εύκολο να έχεις συνεχώς νέες ιστορίες θα συνεχίσω με επανάληψη. Αλλά περί αυτού θα τα πούμε αύριο