Ίσως να γίνομαι μονότονος, αλλά θεωρώ αυτονόητο να το θυμίζω πάλι μήπως  επιτέλους μας γίνει μάθημα. Επαναλαμβάνω λοιπόν για μια ακόμα φορά το ερώτημα. Αλήθεια που θα ήμασταν τώρα αν από την πρώτη στιγμή ακολουθούσαμε κατά γράμμα τις συμβουλές των εταίρων μας ; Αν μια αποφασιστική κυβέρνηση, αγνοώντας τις πιέσεις των κατεστημένων συμφερόντων που λυμαίνονται από ιδρύσεως του κράτους τα αγαθά του, εφάρμοζε, χωρίς καθυστερήσεις - και τα δήθεν ισοδύναμα -  τα προτεινόμενα μέτρα; Πώς αλήθεια οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες σύντομα βγήκαν από τα προγράμματα;  Θα το πω κι ας δυσαρεστούνται αρκετοί. Ο καρκίνος στη χώρα είναι κυρίως ο σκουριασμένος κι αντιδραστικός κρατικός μηχανισμός, που αγωνίζεται απεγνωσμένα να διατηρήσει τα πλεονεκτήματά του έναντι του άλλου χύδην όχλου και σαμποτάρει κάθε απόπειρα αλλαγής.

Μετά είναι η δικαιοσύνη, που ερμηνεύει το σύνταγμα λες και είναι το «ιερό κοράνιο» αγνοώντας τις ειδικές συνθήκες που διέρχεται η χώρα. Ας προσγειωθούμε. Είναι ένα κείμενο που άλλαξε τόσες φορές και θ’ αλλάξει στο μέλλον  περισσότερες . Δεν εκφράζει τίποτα περισσότερο από την κάθε φορά συγκυριακή ισορροπία συμφερόντων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΣτΕ εξέδωσε ευνοϊκές αποφάσεις πρώτα για τους λειτουργούς της και μετά για μερικές  από τις καλύτερα αμειβόμενες  ομάδες της χώρας ενώ για τις υπόλοιπες ομάδες συνταξιούχων τίποτα δεν ακούγεται.  Οι κυβερνώντες συνεχώς επαναλαμβάνουν ότι υποστηρίζουν τους ασθενέστερους συμπατριώτες μου. Αυτό δεν γίνεται ορατό πέραν από κάποια επιδόματα που μοιράζονται σε διάφορους με συζητήσιμο τρόπο. Κατά ένα μεγάλο μέρος αμείβονται άτομα που διακινούν δίνοντας ή παίρνοντας  μαύρο χρήμα και συνεχώς ο αριθμός τους θα αυξάνεται παραδειγματιζόμενοι από γνωστούς τους. Μια πληγή που κάνει πολλαπλώς κακό.

 Έτσι ένα εντέλει έχω να πω. Τα παχιά λόγια είναι δωρεάν μόνο που δεν χορταίνουν κανένα.