Τ ο α δ ι έ ξ ο δ ο

           

 Η δυστυχία για τη χώρα είναι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση. Μια κυβερνητική συμμαχία ανίκανη, φοβισμένη να αντιμετωπίσει στο αίτιο της κρίσης, που είναι ένας δυσβάστακτος και ξέχειλος κρατικός μηχανισμός. Βλέπεις είναι τα παιδιά τους και χρειάζεται να τα θωπεύει, ελπίζοντας στην ανανέωση της εξουσίας τους. Επί τόσα χρόνια αρνείται το προφανές κι όταν το μαχαίρι έρχεται στο λαιμό με καθυστέρηση και διστακτικά παίρνουν κάποια μέτρα, όταν η δυναμική της επίδρασης τους έχει πλέον παρέλθει.

Ανανεώνω ένα ερώτημα που είχα βάλει σ’ ένα άρθρο μου πριν δυο ολόκληρα χρόνια. Πώς θα ήμασταν σήμερα αν έγκαιρα παίρναμε τα μέτρα κι ακολουθούσαμε τις συμβουλές των συμμάχων μας;

Ο επόμενος διεκδικητής της εξουσίας είναι ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα πολιτικών δυνάμεων με ευρείες διαφωνίες σε βασικούς τομείς της εφαρμογής της πολιτικής, ανίκανο να προσφέρει μια πειστική και ρεαλιστική πρόταση.

 Μακάρι να έχω άδικο.

Επιστρέφω στην αρχική μου διαπίστωση. Αν δεν υπάρξει αναδιοργάνωση του κράτους με γενναίο και τολμηρό περιορισμό του, από το λούκι της κρίσης δε βγαίνουμε στην πραγματικότητα ποτέ. Κι αν κάποια στιγμή τα νούμερα δείξουν ότι ξεπεράστηκε η κρίση σε λίγο θα επανέλθει δριμύτερη.  Μη τρέφουμε ψευδαισθήσεις!