Τ α γ ε ν έ θ λ ι α

Σήμερα, 15 Δεκ. 2013, πέρασα με επιτυχία –ελπίζω κι αξιοπρέπεια –το όριο των 73 συναπτών χρόνων της ηλικίας μου. Εισέρχομαι έτσι με την αρμόζουσα ελπίδα στο 74^ο  έτος της ζωής διατηρώντας αμείωτη τη διάθεση για περαιτέρω συνέχεια και μακροημέρευση. Τα πράγματα δεν ήταν έτσι απ’ την αρχή. Για λόγους που δε θυμάμαι ακριβώς –ίσως έχουν σχέση με τη θρησκευτική ατμόσφαιρα της εποχής – όταν ήμουν μικρός είχα βάλει ως όριο τη «σεβαστή» ηλικία των..33 ετών, που ήταν και τα χρόνια του Χριστού. Πριν να  φτάσω σ’ αυτό το όριο η αντίληψη μου προφανώς μεταβλήθηκε.

Είναι ανθρώπινη ιδιότητα να θέλει ο καθένας να ζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Γι αυτό κάνει πολλές θυσίες να παρατείνει την παρουσία του επί της Γης. Γιατροί, φάρμακα, υγιεινή διατροφή, αποχή από επιθυμίες και τόσα άλλα. Εγώ, δόξα τω θεώ, μέχρι τώρα καλά την έβγαλα, χωρίς καμιά αξιόλογη περιπέτεια της ζωής μου. Κάποιοι διακόπτουν με βίαιο  τη ζωή τους. Αυτό δεν το θεωρώ πρέπον, αλλά ίσως σε μερικές περιπτώσεις θα μπορούσα να κατανοήσω τους λόγους.

Η παράταση της ζωής σωρεύει μεν στον άνθρωπο εμπειρίες, αλλά όχι μόνον. Ζεις με οδυνηρή συνειδητοποίηση την έκπτωση των πάσης φύσεως ικανοτήτων σου. Πόνοι, φόβοι, αναμονή του συμβάντος! Όλα τα έχω σκεφτεί κι ας πω ότι είμαι κάπως προετοιμασμένος. Εκείνο που με παραλύει είναι αυτό που βλέπω όλο και συχνότερα γύρω μου. Είναι ο πνευματικός θάνατος! Εδώ υιοθέτησα μια βολική θεωρία.

Το ανθρώπινο μυαλό είναι σαν τον αθλητή. Για να διατηρήσει τη φόρμα του θέλει συνεχή προπόνηση. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Όχι ότι μπορώ να αποφύγω το αναπόφευκτο, αλλά τουλάχιστον να το παρατείνω όσο γίνεται.

Παλαιότερα τέτοιες επέτειοι στο σπίτι περνούσαν τις περισσότερες φορές, για λόγους που δεν είναι της ώρας να εξηγηθούν, πλήρως απαρατήρητες.

Ενθυμούμαι πως αργότερα πολλοί μαθητές μου έλεγαν

«Α, θείο*! Σαν σήμερα θα έπαιρνες εσύ δυο δώρα !»

Από μέσα μου έλεγα ότι θα μου έφτανε να έπαιρνα και μόνο ένα. Όμως δεν είχε νόημα να μεταφέρεις σε νέους τέτοιες μνήμες ανέχειας. Απλώς εδώ τώρα το αναφέρω για να τονίσω στους γκρινιάρηδες πόσο κοντή μνήμη έχουν. Πόσο γρήγορα σε μια γενιά άλλαξαν τα δεδομένα. Χρειάστηκε να περάσουν τόσες δεκαετίες για να καταλάβω ότι μερικοί ποτέ δε θα είναι ευχαριστημένοι και θα μπουν στο χώμα έχοντας στην τσέπη τους έναν ατέλειωτο κατάλογο παραπόνων, λες κι ο Άγιος Πέτρος θα τους ζητήσει δελτίο εισόδου..   

Είμαι απαιτητικός! Ζητώ χρόνο και περιθώρια ζωής, χωρίς μέσα μου να είναι διευκρινισμένος ο δέκτης αυτού του αιτήματος. Γνωρίζω ότι η απαίτησή μου εμπεριέχει σίγουρα κάποιον εγωισμό, αλλά επιτέλους να πω κι εγώ φωναχτά όλα αυτά που από χρόνια είναι καταχωνιασμένα μέσα μου

Έχω στο μυαλό πολλά να πω και να κάνω. Τι κέρδισα από τη σιωπή τόσων δεκαετιών; Όλων εκείνων των χρόνων που οι καθημερινές ανάγκες εξασφάλισης των όρων της οικογενειακής επιβίωσης, επέβαλαν έναν εντατικό επαγγελματικό τρόπο ζωής που απορροφούσε όλη τη σκέψη και δύναμη. Τι κέρδισα, αλήθεια, από μια παρεξηγημένη αντίληψη σεμνότητας, που το μόνο που πετυχαίνει στην ουσία είναι να δίνει χώρο στους θρασείς ν’ αλωνίζουν μόνοι τους, περιφέροντας «ανά τας ρύμας και τας οδούς» την μεγεθυμένη μετριότητά τους.

Επιθυμία μου, λοιπόν, είναι να προλάβω χρονικά να υλοποιήσω τα σχέδιά μου, που για χρόνια και χρόνια ήταν καταχωνιασμένα σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου και οι βαριές επαγγελματικές υποχρεώσεις δε μου άφηναν περιθώρια να εκδηλωθούν. Όμως θεωρώ απαραίτητη μια διευκρίνιση. Σχέδια έχω, αλλά δυνατότητα να τα πραγματοποιήσω υπάρχει τώρα πλέον; Δεν μπορείς ν’ αγνοήσεις τη φθορά του χρόνου που έρχεται σαν ένα σκοτεινό πέπλο να σκεπάσει το μυαλό, όπως ο καταρράκτης στο μάτι σκεπάζει λίγο- λίγο την κόρη κι άρα την όραση

Ήδη μέσα στην οκταετία από την συνταξιοδότησή μου έχει στοιβαχτεί στο προσωπικό μου αρχείο ένας όγκος κειμένων, που αρκετά από αυτά έχουν δημοσιευθεί σε βιβλία, στο διαδίκτυο και στο παράθυρό μου στο Facebook. Μπορεί να μην έχουν για άλλους αξία, αλλά εγώ τ’ αγαπώ γιατί είναι η δική μου συνεισφορά στον τομέα της γραφής και ελπίζω στο μέλλον να την πλουτίσω και να την εμβαθύνω. Που ξέρεις; Μπορεί αργότερα από κάποιους να αξιολογηθεί.

 

 

* Αυτό ήταν το προσωνύμιο με το οποίο με αποκαλούσαν οι μαθητές μου στο φροντιστήριο. Όμως μη μπερδευτείτε. Έτσι με αποκαλούν και τ’ ανίψια μου. Και μέσα στους διαδικτυακούς μου φίλους υπάρχουν κι οι δυο κατηγορίες.