Τ ο έ ν δ υ μ α τ η ς ι δ ε ο λ ο γ ί α ς

Στη διάρκεια της ζωής  ενός ανθρώπου συμβαίνουν πολλά επεισόδια. Μέσα της συγχωνεύονται ποικίλα συμβάντα και παράταιρα γεγονότα, σαν αχταρμάς. Δεν ξέρω αν είναι για καλό ή κακό. Εκείνο που ξέρω  και μπορώ να ομολογήσω είναι ότι αυτό το ανακάτεμα είναι κι ένα στοιχείο της ομορφιάς της.

Πέρασα του Χριστού τα βάσανα με την ανυποχώρητη και άκρως δογματική επιμονή μου να μην αποκηρύξω την ιδεολογία των νεανικών μου χρόνων. Τα επεισόδια είναι πολλά. Κάποια απάνθρωπα και κάποια τραγελαφικά. Χαρακτηριστικό μιας εποχής που ξεπεράστηκε, ελπίζω για πάντα. Αυτή η άρνηση δεν οφειλόταν μόνο στην αντίρρηση να αρνηθώ το «πιστεύω μου», αλλά και κατά ένα ποσοστό στον κακορίζικο χαρακτήρα μου ν’ αντιδρώ στην πίεση και τον καταναγκασμό.

Όμως το τήρησα μέχρι κεραίας. Δεν το λέω από κομπορρημοσύνη. Το λέω ως γεγονός που πρέπει να καταγραφεί από αυτούς που δίνουν προσοχή σε τέτοιου είδους θέματα. Ως παράδειγμα αναφέρω την κακόβουλη δήλωση στελέχους του ΚΚΕ, κατά την προεκλογική περίοδο του ‘77 σε συνεδρίαση επαρχιακού οργάνου να ισχυριστεί το  αντίθετο. Στο βιβλίο μου «Κι όμως ήταν όμορφα» στην παράγραφο «Υποψήφιος βουλευτής» περιγράφω το συμβάν. Βέβαια μικρή έως αμελητέα σήμερα η σημασία του, αλλά βλέπεις πώς οι σκοπιμότητες της τρέχουσας συγκυρίας (ήμουν ταξικός εχθρός βλέπεις) οπλίζουν τον, χωρίς αρχές, άνθρωπο να μην υπολογίζει τις όποιες στοιχειώδεις ηθικές αξίες πρέπει να τον χαρακτηρίζουν. Δε λέω κομμουνιστή. Αναφέρομαι στον άνθρωπο!

Λοιπόν ωρίμασε ο χρόνος να κάνω μια   κ α θ α ρ ή   δ ή λ ω σ η.   Κάτι που το έχω με πολλούς έμμεσους τρόπους ήδη πει. Αυτό που για χρόνια και χρόνια αρνιόμουν στους άλλους, με εσωτερικές διεργασίες και προβληματισμούς, κατέληξα μόνος μου στο «ηττοπαθές συμπέρασμα» πως είναι μια φορεσιά που δε μου ταιριάζει πλέον. Είναι ένα ρούχο που με στενεύει, που εμποδίζει το ελεύθερο βήμα μου και οριοθετεί τη σκέψη, κρατώντας την φυλακισμένη σε προκαθορισμένα από άλλους σύνορα.

Στη πορεία είδα ότι υπάρχουν στον ανθρώπινο πολιτισμό και άλλα πλούσια κοιτάσματα σκέψεων και προβληματισμών σε χώρους που οι «κόκκινες γραμμές» μιας αυστηρής ιδεολογίας τα είχε εκ των προτέρων καταδικασμένα. Κι εγώ, περίεργο πλάσμα, θέλω να δοκιμάσω τα πάντα .

Έτσι αποφάσισα αυτήν τη φορεσιά να την πετάξω από πάνω μου. Έτσι, γυμνός και ελεύθερος να βιώσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Κι αυτό το έκανα έγκαιρα πριν οι αλλεπάλληλες και καταιγιστικές διεθνείς εξελίξεις μετατρέψουν την απόφαση μου σε αυτονόητο γεγονός…