Η ζωή μας

                     

 Μικρές χαρές, ασήμαντες, συμβάντα που ήρθαν και πέρασαν χωρίς ν’ αφήσουν κανένα ορατό ίχνος πίσω τους, είναι το έναυσμα για τη συνέχιση της ζωής. Μια εικόνα, μια λέξη, ένα γέλιο που έφτασε στ’ αυτιά σου ή πρόλαβαν ζωντανά να δουν τα μάτια σου. Ο πρωινός περίπατος στο γειτονικό πάρκο, οι επισκέπτες που έβγαλαν το σκύλο τους για περίπατο, τα πλημμυρισμένα μονοπάτια του πάρκου από τα πεσμένα κίτρινα ή πορτοκαλιά φύλλα των δένδρων το φθινόπωρο, τα φυτά που μαζεύονται προετοιμαζόμενα να προφυλαχτούν από τη σκληράδα του χειμώνα που σε λίγο θα ενσκήψει. Όλα αυτά είναι εικόνες προσφιλείς.

Πάντα αναρωτιέμαι  όταν πατάω το χώμα ενός μονοπατιού ποιοι άνθρωποι στο μακρινό παρελθόν διάβηκαν τα ίδια χώματα με μένα, ποιες ήταν οι σκέψεις τους, τι καημούς σέρνανε μαζί τους, τι χαμένα κι απραγματοποίητα όνειρα κηδέψανε στη διάρκεια του βίου τους. Ναι, η ζωή δεν άρχισε ούτε τελειώνει μαζί μου. Απλώς είμαι μια ενδιάμεση στάση, ένας κρίκος στην ατελείωτη αλυσίδα της. Όμως παρ’ όλα αυτά μια ντροπαλή φιλοδοξία ξημεροβραδιάζει στο μυαλό μου. Στη διάρκεια της ζωή υπήρξε περίπτωση σε μια γωνιά της γης το δικό μου- ναι το δικό μου πέλμα- να έκανε τα εγκαίνια της συνάντησης της με τον άνθρωπο από την εμφάνιση της ζωής; Να ήταν το παρθένο πάτημα πάνω του. Μάλλον απίθανο. Πρώτον γιατί η προϊστορία της παρουσία του ανθρώπινου είδους  είναι ήδη μεγάλη και δεύτερον προσωπικά δεν φημίζομαι για την περιπετειώδη ζωή.