Ρ ι ν ί σ μ α τ α μ ν ή μ η ς (1)

Θα ήμουν το πολύ δώδεκα χρονών (αρχές δεκαετίας του ’50 ), μα πάντα περίεργος και ψαχτήρι. Στην πρώτη πολυκατοικία που βλέπει το πάρκο μεταξύ των οδών Δημητριάδος και Ιάσονος ήταν ένα από τα πολλά κινηματοθέατρα που είχε παλαιότερα ο Βόλος και τα έφαγε η άπονη μέγαιρα που ακούει στο όνομα ανάπτυξη. Το όνομά του «Τα κύματα». Ο παφλασμός των κυμάτων της θάλασσας στην κοντινή προκυμαία συντρόφευε μονίμως το περίγυρο.

Στο χώρο αυτό έπαιζαν τα «μπουλούκια» που έρχονταν απ’ την  Αθήνα για τις «αρπαχτές», αν κι όρος είναι αρκετά άδικος για τους καλλιτέχνες, που εκείνη την εποχή ήταν βιοπαλαιστές στο κυνήγι του μεροκάματου. Μετρήστε τους κροίσους ηθοποιούς που μετά το θάνατό τους κατέλειπαν περιουσίες πίσω τους. Μάταιο το ψάξιμό σας γιατί δεν υπάρχουν.

Τέλος πάντων έχουν περάσει εξήντα χρόνια από τότε και δε θυμάμαι ονόματα και λεπτομέρειες. Κάποιος θίασος παρουσίαζε στην πόλη μας μια επιθεώρηση. Απ’ όλους τους ηθοποιούς θυμάμαι μόνο μία, Τη Σπεράντζα  Βρανά. Αυτό έχει την εξήγησή του. Να μπω μέσα με εισιτήριο δεν είχε καμιά πιθανότητα για δυο κυρίως λόγους. Πρώτον δεν υπήρχε μία και δεύτερον τα θεάματα αυτά θεωρούνταν την εποχή εκείνη «ακατάλληλα για ανηλίκους»

Εγώ στημένος απ’ έξω ενώ η παράσταση είχε από κάποια ώρα αρχίσει να παρατηρώ δήθεν τις εικόνες με τα «προσεχώς». Η προσέλευση των θεατών είχε σταματήσει κι ο ταμίας ήταν αφοσιωμένος στους λογαριασμούς. Ο «εφοριακός» κι ελεγκτής κάποια στιγμή πήγε προς την τουαλέτα κι εγώ με θράσος επαρκές χώθηκα αθόρυβα στη σκοτεινή αίθουσα και «κρύφτηκα» σε μια θέση.

Από την υπόθεση και τα σκετς της παράστασης δε θυμάμαι κουβέντα. Ένα πράγμα θυμάμαι και μάλιστα ζωντανά. Την πληθωρική κι αεικίνητη Βρανά να τραγουδά και να χορεύει στην υπερυψωμένη οθόνη δείχνοντας χωρίς φειδώ (και τις αναστολές τις εποχής) τα πληθωρικά μπούτια της μέχρι επάνω. Για το πεινασμένο παιδικό μου μάτι ήταν κάτι μοναδικό. Αυτή ήταν η πρώτη εμπειρία μου με το θέατρο. Κάποια στιγμή θα σας διηγηθώ και τη δεύτερη που ήταν στην Αθήνα και σε άλλη εντελώς ατμόσφαιρα