Η καρδιά μου κι εγώ

 

Θέλω δεν θέλω συμβιώνω μαζί της. Είμαστε κολλητό κι αχώριστο δίδυμο. Ο ένας υπάρχει και συνεχίζει να ζει απαραίτητα μαζί με τον άλλο. Η κακομοίρα, η καρδιά μου! Όλο τον καιρό ασταμάτητα, χωρίς διακοπές και διαλείμματα, χωρίς στάσεις κι ανάπαυλα χτυπάει συνεχώς εξασφαλίζοντας την αναγκαία ροή του αίματος για τη συνέχιση της ζωής. Μια, έστω και ολιγόχρονη. στάση της θα ήταν ολέθρια και για τους δυο μας

 Συνήθως τα πρώτα χρόνια της ζωής σου δεν συνειδητοποιείς τη μεγάλη συμβολή της ή, διαφορετικά, δεν περνάει το θέμα καθόλου από το μυαλό σου, αλλά από κάποια στιγμή και μετά, ο αδυσώπητος χρόνος έρχεται να σου υπενθυμίσει ότι όλα τα όργανα, όπως και τα μηχανήματα που κατασκεύασε ο άνθρωπος έχουν ένα κύκλο ζωής. Με το πρώτο στραβοπάτημα- αλλά και χωρίς αυτό – έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις τον ακατάλυτο δεσμό που σε συνδέει μαζί της.

 

 Η λαϊκή θυμοσοφία και η παλαιότερη ελλιπής γνώση είχαν βάλει την καρδιά ως έδρα όλων των αισθημάτων του ανθρώπου. Αυτή αγαπούσε, αυτή πονούσε, αυτή αντίθετα έμενε ασυγκίνητη, πέτρα ψυχρή και στέρεη. Υπάρχουν εκφράσεις-κλισέ που αποδεικνύουν αυτόν τον ισχυρισμό. Λέμε εκφράσεις του τύπου: καρδιά μάλαμα, σκληρή καρδιά κι άπονη και τόσες άλλες.

 Ο καταιγισμός των πληροφοριών όμως, οι ειδήσεις στα ΜΜΕ, οι συζητήσεις μεταξύ συγγενών και φίλων για την απαραίτητη φροντίδα που πρέπει να εισάγεις στη ζωή σου για την προφύλαξή της, για τη σωστή διατροφή που πρέπει ν’ ακολουθεί κάποιος για να μην βρεθεί προ απροόπτου, μετατρέπει το θέμα της καρδιάς σε πρώτη προτεραιότητα στη ζωή. Τα συμβάντα γύρω μας άπειρα, ακόμα και στον στενό μου περιβάλλον, σε φίλους κολλητούς με κοινή ζωή και αναμνήσεις. Σε ανθρώπους με ιστορικό, αλλά και άλλες αναπάντεχες περιπτώσεις που δεν υπήρξε οποιαδήποτε προηγούμενη ένδειξη ή άλλου είδους προειδοποίηση. Όλα αυτά γίνονται μέσα σου στενός κορσές, βασανιστική σκέψη, υπόκωφος κίνδυνος. Ο φόβος ότι έρχεται και η δική σου σειρά να μπεις στη χορεία των πασχόντων σε αιχμαλωτίζει και σε κυριαρχεί. Είναι πραγματικός και μη εξαιρετέος. Είναι ψεύτικος λεονταρισμός να τον αγνοήσεις.

 Ενώ στην προηγούμενη ζωή μου σε συνθήκες πραγματικές έτυχε ν’ αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις από την αυταρχική εξουσία, κίνδυνο για την σωματική μου ακεραιότητα, πόνο κι αφόρητο βιασμό, όλα αυτά τα εισέπραξα με μια αντοχή και καρτερικότητα, μ’ ένα εσωτερικό μεγαλείο, μ’ ένα ανένδοτο πείσμα και ίσως με μια δόση ανεμελιάς. Αντιθέτως στα θέματα της προσωπικής μου υγείας η αντιμετώπιση είναι εντελώς διαφορετική. Με τον πρώτο εσωτερικό πόνο, με την πρώτη αδιόρατη ένδειξη κάποιου ασύμμετρου περιστατικού, παραλύω, έρχεται στο μυαλό μου η χειρότερη εκδοχή και το τέλος των πάντων.

 Ευτυχώς μέχρι τώρα δεν συνάντησα, στην προσωπική μου πορεία, κανένα σοβαρό περιστατικό, αλλά η αγωνία μου είναι πώς ψυχολογικά θα αντιμετωπίσω ένα τέτοιο περιστατικό. Να αναβιώσει η παλαιά μου ψυχραιμία το βλέπω μάλλον χλωμό, έως απίθανο. Η εξέλιξη των πραγμάτων θα δείξει του λόγου το αληθές.

 Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι αποφεύγω, όπως ο διάολος το λιβάνι, τους γιατρούς, τις ιατρικές εξετάσεις, την ανίχνευση της προσωπικής μου υγείας. Αυτή η στάση προφανώς δεν είναι η πρέπουσα, αλλά μην είμαστε εθελοτυφλούντες, όλοι οι άνθρωποι έχουν τις αδυναμίες τους. Κι εγώ είμαι άνθρωπος με ελαττώματα και δυσκολίες.

 Ρώτησα δυο φορές, φίλους που υπήρξαν θύματα καρδιακών επεισοδίων, ποια είναι τα προδρομικά φαινόμενα, ποιοι πόνοι προειδοποιητικοί δείχνουν ότι επέρχεται το συμβάν αλλά δεν φωτίστηκα καθόλου. Ο ένας μου είπε: Θα το καταλάβεις τότε μόνος σου! Ο άλλος συμπλήρωσε: Προσωπικά δεν κατάλαβα πώς και γιατί. Μηδέν εις το πηλίκον. Όμως η αλήθεια να λέγεται. Δεν έδειξα το απαιτούμενο πείσμα και επιμονή συνεχίζοντας τις ερωτήσεις κι ανιχνεύοντας το θέμα. Το άφησα φλου.

 Ίσως κι αυτό να είναι μια ακόμα ένδειξη του υπόκωφου φόβου που με διακατέχει. Όμως, μη ερμηνεύσετε ευθύγραμμα αυτόν τον φόβο. Δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς ως δειλία. Όχι δεν είναι αυτό! Μάλλον είναι η αταβιστική άμυνα ενός ζώντος οργανισμού απέναντι στον κίνδυνο της αφάνισης του. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω ότι είναι.

 

 

 Ιούλιος 2011