Καθαρά λόγια, χωρίς υπεκφυγές και «ναι μεν αλλά»

         

                                          (επανάληψη με συμπληρώσεις ) 

Είναι γνωστή η θέση μου ότι η ένταξη μας στο μνημόνιο, δηλαδή η απόφαση  να ζητήσουμε βοήθεια από τους ευρωπαίους συμμάχους μας, ήταν -στη φάση που διερχόμασταν- η μόνη ρεαλιστική λύση. Οι άλλες- έως ανύπαρκτες- προτάσεις θα μας οδηγούσαν σε αυτοκτονικές λύσεις για τη χώρα.  Όλοι αυτοί που ομιλούν πως το μνημόνιο έφερε την καταστροφή είναι αφελείς ή  λένε συνειδητά ψέματα..

Τα ετήσια έξοδα του ελληνικού προϋπολογισμού ήταν πάνω από 20 δις περισσότερα των αντιστοίχων εσόδων. Η διαφορά για χρόνια καλυπτόταν με δανεικά. Αναμενόμενο ήταν κάποια στιγμή να σταματήσουν να μας παρέχουν άλλα χρήματα οι ιδιώτες δανειστές μας. Δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Κι αυτό ήταν γνωστό. Δεν μας τα έδιναν με το ζόρι, αντίθετα τα ζητούσαμε.

 Ζούσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα μιας ψεύτικης ευημερίας και η φούσκα κάποια στιγμή προφανώς θα έσκαγε. Μέσα στην ατμόσφαιρα της απατηλής ευωχίας αμελήσαμε την παραγωγή αγαθών και όλες οι εργασίες μετατέθηκαν στους βολικούς μετανάστες μας. Ο Έλληνας έγινε προϊστάμενος, εργοδότης και «δημόσιος λειτουργός». Συγχρόνως η διάβρωση των συνειδήσεων προχώρησε σε μεγάλες μάζες του πληθυσμού. Ο καθένας που είχε τη δυνατότητα βλέποντας τον διπλανό του εύκολα βουτούσε κι αυτός το δάκτυλό του στο μέλι. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το θεωρούσε δικαίωμα και μαγκιά.

Τώρα με το μνημόνιο δανειζόμαστε με πολύ χαμηλά επιτόκια από τις κυβερνήσεις, που κάποιες εξ αυτών δανείζονται από την ελεύθερη αγορά με μεγαλύτερα. Το ανάποδο θα μπορούσε να ειπωθεί. Τι αλήθεια θα γινόταν αν εξαρχής χωρίς καθυστερήσεις, με σύμπνοια κι ενότητα όλοι ενωμένοι εφαρμόζαμε από την αρχή όλες οι επιταγές του μνημονίου; Σε ποια κατάσταση θα βρισκόταν σήμερα η χώρα μας;

 Για έναν που πίστεψε ότι η Αριστερά ήταν η μεταρρυθμιστική δύναμη και λογικά θα ήταν η σημαιοφόρος των αλλαγών τι συμπέρασμα μπορεί να βγάλει, όταν την βλέπει να παίζει άμυνα, αντίδραση, το παιχνίδι των καθυστερήσεων, να γίνεται παράγοντας αναστολής κάθε μεταβολής; Όταν εκ των πραγμάτων  συμπαρατάσσεται με τις ποιο αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις αντιευρωπαϊκού προσανατολισμού;

 Φυσικό είναι να αναρωτιέται. Αυτή ήταν η Αριστερά των νεανικών μας ονείρων; Δυστυχώς στην Ελλάδα η εν γένει Αριστερά έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να γίνει η πρωταγωνίστρια των εξελίξεων. Υποστήριξε κινήσεις που είχαν αντιδημοκρατικό έως φασιστικό υπόβαθρο και σχεδόν όλες οι εκφάνσεις της συνεχίζουν απτόητα να αγνοούν τη κοινή λογική.  Δυστυχώς!

 Όμως εγώ διακατέχομαι από μια «αρνητική αισιοδοξία». Επειδή πιστεύω στην αμείλικτη δύναμη των νόμων της οικονομίας και των αγορών είμαι σίγουρος ότι, έστω και με «εγκληματική καθυστέρηση», αυτά που χρειάζεται να γίνουν θα γίνουν, όσο κι αν κραυγάζουν και αντιστέκονται  οι διάφοροι περιτρεχάμενοι που μέσα σε λίγο χρόνο αλλάζουν στόχους και ήρωες όπως τα φίδια αλλάζουν τα πουκάμισα τους. Προέχει πέρα και πάνω από άλλες σκοπιμότητες η σωτηρία της χώρας κι άρα και του λαού της….

Γεννήθηκα στην Ελλάδα κι αγαπώ αφάνταστα την πατρίδα μου Αλλά μαζί θέλω να είμαι και πολίτης μιας ευρύτερης ενότητας, της προοδευτικής και ενωμένης Ευρώπης. Οι τάσεις απομονωτισμού που παρατηρούνται δεν μπορεί να είναι θέσεις ενός προοδευτικού ανθρώπου