Η πικρή αλήθεια

 

    Ο συνήθης άνθρωπος, που κυκλοφορεί στην κοινωνία μας, αντιπαθεί και θέτει στην μπάντα κάθε δημόσιο πρόσωπο που του θυμίζει δυσάρεστες αλήθειες, σκοτεινά ενδεχόμενα και πίκρες μελλοντικές. Τις αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι, όσο του είναι μπορετό. Αντιθέτως αρέσκεται στις ψευδαισθήσεις, προτιμά το χάιδεμα των αυτιών του με αισιόδοξες προοπτικές, ακόμα κι όταν γύρω του βοούν οι αρνητικές οιωνοί. Αυτό το χαρακτηριστικό θα μπορούσα να το χωνέψω, λαμβάνοντας υπόψη το ένστικτο αυτοσυντήρησης που κυριαρχεί στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία. Εκείνο που δεν χωνεύεται όμως με τίποτα είναι πως αυτή η απόρριψη συνεχίζεται να ισχύει χωρίς σταματημό ακόμα κι όταν οι εξελίξεις των πραγμάτων επαληθεύσουν τις δυσοίωνες προβλέψεις τους. Οι Κασσάνδρες είναι από τη φύση τους καταδικασμένες έτσι κι αλλιώς να φτύνονται από τους επιφανειακά σκεπτόμενους και δρώντες.

  Την παράσταση και τις εντυπώσεις τις κερδίζουν σχεδόν πάντα οι κραυγάζοντες, οι φωνασκούντες, οι υστερόβουλοι και οι κόλακες. Αυτοί και μόνο αυτοί συγκεντρώνουν την προσοχή των δημοσιογράφων και των μαζικών μέσων ενημέρωσης. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει!

 Η μαύρη αλήθεια δεν έχει ακροαματικότητα και δεν πουλάει στην αγορά, δεν χτυπάει τα μηχανάκια που μετράνε την ακροαματικότητα. Η αλήθεια ζει μόνη, απομονωμένη, στην αφάνεια μα οι συνέπειές της είναι τραυματικές για όλους. Πώς εξηγούνται όλα αυτά;

  Ένα στοιχείο, που ίσως ξεκαθάριζε κάπως το τοπίο, θα ήταν η μικρή χρονικού εύρους μνήμη της κοινής γνώμης, που συντόμως λησμονεί τα άσχημα συμβάντα και μεγαλόκαρδα, χωρίς καθόλου πρόνοια, συγχωρεί τους ενόχους. Ίσως, στη συνέχεια, να είναι μια αταβιστική εκδήλωση αντίδρασης του εαυτού μας σ’ ό,τι μας θυμίζει τα παρελθόντα λάθη μας. Δεν είμαστε πάντα ειλικρινείς, ούτε ακόμα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Έχουμε φαίνεται μια κάποια συγγενική σχέση με την στρουθοκάμηλο, που κρύβοντας το κεφάλι της στην άμμο έχει την εντύπωση ότι δεν γίνεται αντιληπτή από κανέναν άλλο. Ό,τι συμβαίνει δεν την αφορά.